Αν ποτέ κατάφερα να εξεγερθώ, αυτό ήταν ενάντια στον εαυτό μου. Στην ασφάλεια των πολλών και υπό την επίδραση ενός έντονου ψυχολογικού αιτίου μπορείς εύκολα να νιώσεις εκτός εαυτού. Δεν είσαι όμως. Στην πραγματικότητα δεν είσαι παρά εσύ μέσα στους άλλους. Κι αυτό δε λέγεται εξέγερση. Η δική μου εξέγερση δε συνέπεσε με το Δεκέμβρη. Ήρθε αργότερα το καλοκαίρι όταν ανακάλυψα ότι εκείνες τις ημέρες συνέβη μέσα μου μια τεράστια αλλαγή που μέχρι τότε όμως δεν ήξερα πώς να την περιγράψω. Σκότωσα τον πολιτικό μου πατέρα. Ελευθέρωσα τα χέρια μου από τις παλάμες του και τον έριξα κάτω. Γύρισα το κεφάλι μπροστά και είδα κι άλλους σαν κι εμένα. Πήγα μαζί τους.
Είμαστε 'Τα ορφανά' και συμπεριφερόμαστε ως τέτοια. Έχω πλέον απογαλακτιστεί από το τρομερό βάσανο του "Λαού". Δεν με αφορά πια το Συμβόλαιο, εξάλλου στα χαρτιά έμεινε τόσα χρόνια. Τώρα παρακολουθώ το σώμα μου μέσα στο πλήθος και σκέφτομαι δυνατά :
Είμαστε 'Τα ορφανά' και συμπεριφερόμαστε ως τέτοια. Έχω πλέον απογαλακτιστεί από το τρομερό βάσανο του "Λαού". Δεν με αφορά πια το Συμβόλαιο, εξάλλου στα χαρτιά έμεινε τόσα χρόνια. Τώρα παρακολουθώ το σώμα μου μέσα στο πλήθος και σκέφτομαι δυνατά :
" Εδώ! "
Δεν ανήκω στο λαό
Υπάρχω στο πλήθος
Υπάρχω στο πλήθος
4 σχόλια:
ωραιο ήταν αυτο..
...
εκδικηση ναι...γιατι ενα χρονο μετα?
εχει ημερομηνια η εκδικηση?
μοναχικέ συλλογιστή Τικ
(lonesome collectivist, αγγλιστί)
έχει ενδιαφέρον που στο άκρο άωτο της ατομικής σου (εξ)έγερσης σκέφτεσαι και το Συμβόλαιο.
είσαι πολύ πιο ψημένος από το μέσο όρο πολίτη, προς τιμήν σου
μερικοί άνθρωποι είναι κοινωνιστές πως να το κάνουμε.
το πιο σκληρό τους και πάλι λαμβάνει το συνολο (!)
κρίνω αυτό τη στιγμή που πολλά άλλα ντουβάρια είναι μοχλοί πολιτικής με κίνητρα εκπτωτικά..
υπομονή κ επιμονή πάντως
και μέτρο!
Δημοσίευση σχολίου