FLOWER POWER

Από την αρχή θεώρησα το ανθοπωλείο της γειτονιας μου εκκεντρικό, προχθές όμως του Αγίου Βαλεντίνου του έδωσε να καταλάβει, κοινώς του γάμησε ό,τι είχε και δεν είχε.
Το ανθοπωλείο βρίσκεται πάνω σε εκείνη τη λεπτή νοητή γραμμή, που χωρίζει την πόλη από το νεκροταφείο της και φαίνεται να εξυπηρετεί με μαεστρία και τους δύο κόσμους, των ζωντανών και των νεκρών. Η βιτρίνα απ έξω είναι αφιερωμένη σε εμάς με χρώματα, κακτάκια, αρκουδάκια και μία τεραστια ταμπέλα που διαφημίζει τις μπαλονοδιακοσμήσεις τους, γι αυτό και μπήκα. Μέσα πάλι θυμιατά, καρβουνάκια, κεριά και εκείνα τα απαίσια στεφάνια από αφρολέξ, γι αυτό και βγήκα. Αλλά ξαναμπήκα, γιατί το παρελθόν πέρασε, το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα, υπάρχει μόνο το παρών, το τώρα και τώρα είναι Κυριακή μεσημέρι και όλα τα άλλα ανθοπωλεία είναι κλειστα.
Προχθές λοιπόν ο ανθοπώλης τοποθέτησε πάνω από το μαζικό φτιαγμένο από λευκά γαρύφαλλα σταυρό- σήμα κατατεθέν, ένα τεράστιο κόκκινο μπαλόνι σε σχήμα καρδιάς "Βaby i love you" κάνοντας την κίνηση ματ της ημέρας. Θέλησε ο ανθοπώλης να συμβίβάσει τα δύο ασυμβίβαστα ή απλώς έκλεισε πονηρά το μάτι στο νεκρόφιλο κοινό της πόλης που μοιάζει να ξεθαρρεύει? Σε κάθε περίπτωση μία περίεργη μάχη προέκυψε εκείνη τη μέρα ανάμεσα στον Έρωτα και το Θάνατο. Συνήθως η μάχη των εννοιών κερδίζεται από εκείνη με το βαρύτερο ηθικό φορτίο, αυτή τη φορά όμως η σύγκρουση ήταν ανάμεσα στο Α και το Ω, τις δύο μεγάλες κινητήριες δυνάμεις,τους δύο μεγάλους αγνώστους και γω άθελά μου βρέθηκα στο κέντρο αυτής της απίθανης κοσμικής αρένας και μάλιστα λίγο πριν τη στιγμή του νοκ αουτ.
Ο ανθοπώλης με πληροφόρησε, πως οι τεθλιμμένοι συγγενείς ξεπέρασαν κατά πολύ τους ενθουσιασμένους πιτσιρικάδες και μία προβοκατόρικη ρίγη με διαπέρασε, όταν συνειδητοποίησα πως σε εκείνο το μαγαζάκι ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου ο Θάνατος είχε βγει νικητής. Συγκινήθηκα κι ας άνηκα στο στρατόπεδο των ηττημένων.

Μου αρέσει η σχέση των γυναικών με τα λουλούδια. Απλή, αδιαμεσολάβητη, ειλικρινής είναι ίσως το μόνο στάνταρ στο παιχνίδι της σχέσης, ένα παιχνίδι που αν κάποτε έμοιαζε με σκάκι απόψε πιο πολύ με paintball μοιάζει, ανορθόδοξο όμως καθώς κάποιος παρανοικός θέλησε να διασκεδάσει αλλάζοντας νύχτα τις χρωματιστές μπίλιες με αληθινές σφαίρες.
Τα κόκκινα λουλούδια είναι του πάθους, τα ροζ του παιχνιδιού, τα άσπρα της αγνότητας, τα μωβ του μυστηρίου, δεν ξέρω για τα πορτοκαλί και τα κίτρινα. Μπλε λουλούδια υπάρχουν? Σίγουρα τα μισά από αυτά είναι μπούρδες, μάλλον καμία δε δίνει σημασία σε αυτά. Οι λίγες που επιμένουν είναι είτε TV victims είτε τίποτα νευρωτικές που γεμίζουν τα κενά τους ερμηνεύοντας τον κόσμο με όρους feng sui.
Για τους άντρες πάλι δεν ξέρω. Εμένα πάντως μια φορά μου πρόσφεραν λουλούδια και δεν ήξερα τι να κάνω.

Τα άσχημα νέα είναι ότι μία γιαγιά εξαφανίστηκε από τη γειτονιά. Περίεργο για νησί. Μου θυμίζει λίγο εκείνη την ταινία με τη Μισέλ Πφάιφερ που έχασε την κόρη της σε ένα αεροπλάνο. Αφίσες ασπρόμαυρες, ερασιτεχνικές, φωτοτυπίες της φωτοτυπίας έχουν κατακλύσει την περιοχή. Το "χαμόγελο του παιδιού" φαίνεται πως δεν κατοικεί εδώ. Τη δουλειά τους όμως την κάνουν και όλοι έχουμε μπει στο τριπάκι. Με τη φίλη μου, υπακούοντας στους νόμους των άκρων, υποθέσαμε πως είτε διαλυμένη από το αλτσχάιμερ θα περιφέρεται στα χαμένα ανάμεσα από τίποτα ελαιώνες είτε ανακαλύπτοντας στο 90 το νόημα της ζωής το έσκασε αναψοκκοκινισμένη με κάποιο 18χρονο Αλβανό.
Μακάρι τίποτα από τα δύο να μη συμβαίνει. Μακάρι όλα αυτά να είναι μια παρεξήγηση, ένα τυπογραφικό λάθος ή απλά μία στιγμιαία διάθεση κάποιου να πάει μία βόλτα χωρίς κανένας να τον πάρει χαμπάρι.