Σελίδες

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ (εντάξει λίγο κλεμμένο, σιγά)

Πολύ περίεργο πράμα να είσαι έξω από τα γεγονότα... και ελκυστικό ταυτόχρονα. Η αδικία, η οργή, το πολύ δακρυγόνο εκεί, τα πλακόστρωτα σοκάκια, μια διαρκής ισλαμική ραστώνη, ένα έντονο πέπλο καμμένου ξύλου και ο μουεζίνης που σε λίγο θα προσευχηθεί με την ανατολή του ηλίου εδώ. Και στη μέση ο άνθρωπος, το πιο βάρβαρο από όλα τα είδη. Το μοναδικό ζώο που με ό,τι και αν καταπιαστεί, είνα σίγουρο πως στο τέλος θα τα σκατώσει. Το μοναδικό ζώο που φτιάχνει θεούς, ψηφίζει αργηγούς, σκοτώνει για ψύλλου πήδημα, λέει ψέμματα. Το μοναδικό ζώο που και να εξαφανιστεί πιο πολύ καλό θα κάνει.

Ξεχνιέσαι όταν λείπεις. Παρατηρώντας τον κόσμο από ψηλά, πάνω από έναν λόφο στο Αιβαλί, νιώθω πως όλοι εμείς κράτος και πολίτες έχουμε φτιάξει και συμφωνήσει να ζούμε μέσα σε ένα κλουβί (βλ. Πόλη) και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για το αν τα κάγκελά του θα είναι άσπρα, μαύρα, απαλό λιλά ή πορτοκαλί που είναι και της μόδας. Δεν υπάρχει πρόβλημα, είναι προφανές πως και μέσα στο κλουβί πρέπει να εξασφαλίσουμε τις ανέσεις μας. Όποιος επιλέγει να μένει εκεί, για ένα στοιχειώδς feng sui ίσως και να πρέπει να πολεμήσει.
Μαθαίνω τα νέα από το διαδύκτιο, φίλοι μου μου στέλνουν μηνύματα πως 60000 κόσμος στο γήπεδο φωνάζει μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι, ο αδερφός μου με παίρνει πανικόβλητος πως κάψαν τα goodys κάτω από το σπίτι μου. Καλώς και συμβαίνουν όλα αυτά, νιώθω όμως πως το περιβάλλον με διαμορφώνει. Στην πόλη έχω καθήκον να αγνοήσω τα μμε και το κκε και να βγω στος δρόμους και να τα γαμήσω όλα, στην εξοχή να προσέξω μη μαραθούν τα λουλούδια και να μάθω τους αστερισμούς, εδώ στην Τουρκία να έρθω σε επαφή με τον "άλλον", να διαλύσω μύθους και στερεότυπα και να μάθω να πατάω γερά στα πόδια μου χωρίς φόβο για το ξένο και το άγνωστο.

Όλα επανάσταση είναι, κοινωνική, εσωτερική ποιος νοιάζεται? Το ένα αναπόφεκτα οδηγεί στο άλλο. Αλληλεγγύη στα αδέρφια μου εκεί κάτω που προσμένουν πως κάτι καλό βγαίνει μέσα από όλο αυτό, αλληλεγγύη και στους πιτσιρικάδες στο από πάνω στενό που καίνε ξύλα για να ζεσταθούν φορώντας σκαρπίνια και φόρμες 3 νούμερα μεγαλύτερα.
Φωτιά στις σημαίες. Και σκατά.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είσαι απίστευτα μηδενιστής.
Για το μόνο που νοιάζεσαι είναι πως θα σκοτώσεις την μικροαστική ανοία σου εις βάρος άλλων.
Δεν πιστεύεις σε τίποτα, εσύ είσαι το κτήνος με την προβιά του μελό αισθηματία.

Ανώνυμος είπε...

Είσαι απίστευτα μηδενιστής.
Για το μόνο που νοιάζεσαι είναι πως θα σκοτώσεις την μικροαστική ανοία σου εις βάρος άλλων.
Δεν πιστεύεις σε τίποτα, εσύ είσαι το κτήνος με την προβιά του μελό αισθηματία.

8-bit είπε...

controversial όπως πάντα, κάτι κάνεις και τρελαίνεις ανώνυμους!!!
respect

Ανώνυμος είπε...

χαχαχαχα
είσαι απίστευτα θετικιστής...ποτ βρήκε το μηδενισμό ο ανώνυμος δεν ημπορώ να καταλάβω...ο σεφέρης σε κάποιο ποίημα έγραψε...ό,τι και να γίνει μένει λευκό το γιασεμί...κάτι ξέρει αυτό που δεν αλλάζει χρώμα στα κάγκελά του...
μίλα με τούρκους...διέδωσε την επανάσταση που έρχεται
Τ