Πλους ημών των υπερηρώων

Έτυχε να είμαι κάπου απ΄ όπου μπορούσα να δω τη δύση σήμερα. Για την ακρίβεια ήταν μια διαδικασία που ξεκίνησε αρκετά πιο πριν, όταν, λόγω των σύννεφων, ο ήλιος δεν ήταν ακόμα ορατός.

Κάθε φορά που παρατηρώ τα σύννεφα στον ουρανό με τις ακτίνες του ήλιου που τα διασχίζουν, πώς αυτά καταλήγουν στη θάλασσα και την αποχρωματίζουν, σκέφτομαι το θεό.

Πολλοί συνάνθρωποί μας υποστηρίζουν ότι «δεν μπορείς να δεις το θεό αλλά μόνο τα έργα του». Αυτό το αντιλαμβάνομαι τώρα σαν τις φωτεινές δέσμες που, ενώ δεν μπορώ να δω την πηγή τους, οι ίδιες είναι αισθητές.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι «ο θεός υπάρχει όταν γίνεται αντιληπτός από τις αισθήσεις μας», που με κάνει να σκέφτομαι τη απρόσκοπτη δύση του ήλιου, όταν τότε μπορείς να δεις τον ήλιο με τα μάτια σου.

Δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έτσι, ούτε αλλιώς.

Για μένα θείο είναι το πορτοκαλί πέπλο που ο ήλιος αφήνει να πέσει μαλακά πάνω στον ορίζοντα όταν ταξιδεύει δυτικά. Επειδή όμως η σχέση «ανθρώπου – θεού» με ενδιαφέρει μόνο στη διαλεκτική της, οφείλω να παρουσιάσω και μια μεταβλητή στην εξίσωση.

Εμείς, ας πούμε σαν superheroes, πετάμε πάνω απ’ την πραγματικότητα, χωρίς να την ακουμπάμε, με κατεύθυνση δυτική. Πετάμε προς το τέλος μας. Ξεκινάμε το ταξίδι μας την ώρα της δύσης, ανήμποροι να καταλάβουμε οτιδήποτε θείο. Πηγαίνουμε με την ίδια ταχύτητα που ο ήλιος κυκλώνει τη γη, έτσι πάντα βλέπουμε το πέπλο και ποτέ τον ήλιο. Με αυτόν τον τρόπο αιωρούμαστε στη ζωή μας, προσεγγίζοντας, μα πάντα σαν τις Δαναΐδες ατελέσφορα, την πραγμάτωση του σκοπού μας. Ώσπου μια μέρα, ω, τι μεγαλείο αληθινό και ακέραιο, ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση, με μόνη προειδοποίηση την αρπαγή του πέπλου. Είναι η αρχή της πτώσης μας από τον κόσμο των υπερηρώων και της superposition, στη λήθη της ύλης. Πριν βουτήξουμε στο πορφυρό στόμα της θάλασσας, είναι η μόνη ευκαιρία που θα έχουμε ποτέ να γευτούμε τη γνώση, να μυηθούμε, να τελειώσουμε.

Θεός για μένα είναι η στιγμή κρούσης της ανθρώπινης συνείδησης στον ωκεανό της ύλης.

Μπλούμ!

Καλό Σαββατοκύριακο.

(εμπνευσμένο από την Αίγινα και τον μικρό πρίγκηπα του πλανήτη Β612)