μα ποιό είναι επιτέλους το νησί του έρωτα?

Γύρισα προχτές κι εγώ από το νησί του έρωτα και περιμένω να ξαναφύγω για το νησί της Παναγίας. Επιβεβαίωσα ότι για μερικούς ανθρώπους, για τους οποίους η δουλειά δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα ισχυρό ψυχοτραυματικό σοκ, η περίπτωση «3 μήνες καλοκαίρι», αποτελεί την καλύτερη δυνατή μορφή διαχείρισης χρόνου. Εναλλακτικά προτείνεται και το μέτρο «κατάργηση χειμώνα και περιττών εποχών», το οποίο δύναται να αντισταθμίσει τη βαρεμάρα που συνεπάγονται οι εποχές αυτές, δίνοντας τόπο στο καλοκαίρι να κουτρουβαλάει όμορφα, συμπαρασύροντας τρίχες, λίγδες και λοιπά στερεά υπολείμματα και λυτρώνοντας τον άνθρωπο από τη ματαιότητα της «ρουτίνας με υποχρεώσεις». Γιατί η «ρουτίνα άνευ υποχρεώσεων», δεν είναι έτσι κι αλλιώς πρόβλημα.

Το καλοκαίρι είναι η μόνη εποχή που δε μοιάζει με τις υπόλοιπες τρεις. Αντιθέτως, το καλοκαίρι στο νησί του έρωτα, είναι πάντα το ίδιο. Την πρώτη μέρα θέλεις να τους δείρεις όλους, τη δεύτερη όλοι αποφασίζουν ποιόν θα αγαπάνε τώρα που θα πανε πέμπτη δημοτικού και μετά περνάνε όλες αυτές οι ειδυλλιακές μέρες, που στην ουσία είναι μόνο μία, διαρκείας 120 ωρών. Όταν επιστρέφεις, οι άλλοι είναι στο λιμάνι με ένα παιδί στην αγκαλιά κι άλλο ένα στην κοιλιά και σου φωνάζουν «Λουκά! Πού παααας? Πού πάααας???». Κι εσύ σκέφτεσαι: πράγματι, πού πάω; γυρνάω από τη ζέστη για να πάω στη ζέστη.

Στο πλοίο της επιστροφής, ακολουθώντας τη βλακώδη αρχή του ελιτισμού, κάνεις παρέα μόνο με τους καμμένους που γυρίζουν από το ίδιο νησί με σένα. Αυτό συμβαίνει μάλλον, γιατί νιώθεις ότι μόνο με αυτούς μπορείς να συνεννοηθείς σκέτα με αναστεναγμούς. Ζείτε όλοι το ίδιο δράμα, θέλετε όλοι να ρευτείτε και δεν μπορείτε. Μετά περιμένεις στο longest line όλων των εποχών για να κατέβεις στον Πειραιά, χαζεύεις τις ειδήσεις που ενημερώνουν για μείωση μισθών-κατάργηση επιδομάτων- οι απολύσεις θα γίνονται στο εξής χωρίς αιτιολόγηση και ξέρεις ότι έχεις έρθει στο σωστό μέρος.

Και σκέφτεσαι πάλι: τι όμορφη που είναι η Ελλάδα μας! Που όλοι πιστεύουν ότι το νησί είναι δικό τους και είναι και του έρωτα και είναι και το καλύτερο! πώς γίνεται ενώ δεν είμαστε πολλοί, πάμε με τα ίδια πλοία, γυρίζουμε με τα ίδια πλοία, ανεβοκατεβαίνουμε στα ίδια νησιά της μαλακίας και δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι μαζί σε 1 νησί να είναι «του έρωτα»;

ωωχ πια με το νησί του καθενός, το δικό μου είναι το καλύτερο.

Κι ας μην είναι του έρωτα, είναι των πιθανοτήτων. (αχ).

κουτρουβάλα στο νησί του έρωτα