GOODBYE VIETNAM

Ακριβώς πριν από ένα χρόνο και μία μέρα πριν καταταγώ, είχα διαβάσει αυτό το post. Οι μέρες ήταν τέτοιες, που το να κλάψεις ήταν τι πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Το μόνο πράγμα που ευχήθηκα τότε, ήταν να μπορέσω κάποια στιγμή να γράψω κι εγώ το δικό μου αντίστοιχο post. Μια ευχή που τότε, φάνταζε επιπέδου θέλω μία πόρσε καρέρα. Μακρινή, δύσκολα πραγματοποιήσημη. Είχε προηγηθεί μία κλήση από το αστυνομικό τμήμα πώς ένα βρωμόχαρτο με περιμένει. Η εικόνα του να ξεπροβάλλει μέσα από ένα βρωμοφάκελο και τσουπ το όνομα μου φάτσα κάρτα δίπλα σε σπαθιά αστέρια και λοιπές μαλακίες. Αδύνατον. Το πράγμα άρχισε να πέρνει σάρκα και οστά επικινδύνως. Έκατσα στο πρώτο καφέ που βρήκα μπροστά μου. Παρήγγειλα ένα καπουτσίνο. Έβαλα τα γιαλιά ηλίου μου. Διάβασα το χαρτί και τύφλα να χει η Μάρθα Βούρτση... στο βουβό.

Τώρα μπορώ να καθορίσω ακριβώς πόσο διαρκεί ένας χρόνος. Δε διαρκεί πολύ ούτε και λίγο. Εξαρτάται. Από το τι αφήνεις πίσω. Είχα την τύχη να μην αφήσω πίσω μου τίποτα κι ένα πτυχίο που όπως φάνηκε στην πορεία άποδείχθηκε σωτήριο. Σε αυτό το σημείο θέλω να προτείνω στους φωστήρες, πως θα έπρεπε στα μαθήματα Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού να αναφέρετει ρητά στους πιτσιρικάδες, πως οι σπουδές κοινωνιολογίας μπορεί να οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία, αλλά σε απαλλάσουν από σκοπιές, οπλα και αν είσαι και λίγο μάγκας και θαλαμοφυλίκια οπότε μικρό το κακό.

Και τώρα η ώρα των Ευχαριστιών και των Αναμνήσεων. Πέρα από το Θεό και τη μάνα μου θέλω να ευχαριστήσω το Μητσάρα, εκείνο τον από κάτω μου στην Κόρινθο, που το δεύτερο βράδυ στο κέντρο μου σταμάτησε την επερχόμενη παράνοια- κρίση πανικού- mental breakdown λεγοντάς μου τη σωστή κουβέντα στη σωστή στιγμή. Πολύ σημαντικός τύπος. Το Βασίλη το βρωμοπαοκτζή που μαζί ανεβήκαμε στον Έβρο, μαζί φάγαμε από 15 στο κεφάλι, μαζί λιώναμε στο τάβλι, μαζί κοιμόμασταν και μαζί ξυπνάγαμε. Το Γιώργο που μια από τα ίδια αλλά δε γούσταρε το τάβλι. Το Δημήτρη το μεγάλο ψυχολόγο που στον ελεύθερο χρόνο, μου άρχισε μια μινι ψυχοθεραπεία και με έκανε καλά και με την αμαξάρα του αλωνίσαμε τη Γκάτζα και φάγαμε τα καλύτερα αγριογούρουνα σε ένα μέρος που όποιος ανέβει πάνω να με ρωτήσει να τον στείλω καρφωτά. Το άλλο Γιώργο το μεγάλο gay που μας σνόμπαρε όλους και αναρωτιόταν φωναχτά "ποτε επιτέλους θα ντυθώ νυφούλα". Τον άλλο άλλο Γιώργο που μετά από 8 μήνες στο Άγιο Όρος αποφάσισε να καταταχθεί. Καταστροφική επιλόγή. Ο Γιώργος έπαιζε το μπουζούκι κάτι τελειωμένα βράδια και κάποιοι πιτσιρικάδες χορεύανε ζεμπέκικο. Την Τσίλα που με το "Μαύρη, μαααααύρη, μαυρη μου χεις κάνει τη ζωή μου" με ξυπνούσε κάθε πρωί. Και εκείνο τον άλλον που δεν το θυμάμαι που ξεκινούσε το πρόγραμμα της τηλεόρασης 9 η ώρα το πρωί με σπλατεριές, συνέχιζε με σπλατεριές, πρωχορούσε με σπλατεριές, το γύριζε σε τρόμου, μετά αυστηρά γρήγορα αυτοκίνητα και κόντρες για κάνα δίωρο και για το κλείσιμο πολεμικές ταινίες από το Βιετνάμ και το Β παγκόσμιο πόλεμο. Μια φορά που επέλεξα να αράξω μαζί του όλη μέρα, θεωρώ ότι διδάχθηκα πολλά, αν και ποτέ δεν του το είπα.. Τα παιδιά αυτά όλα ήτανε σπουδαία. Σε κάποιο σημείο του ημερολογίου μου αναφέρω πως στιγμιαία αισθάνθηκα πληρότητα δίπλα τους εδώ, σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο του χρόνου.

Το πιο μεγάλο όμως ευχαριστώ φεύγει και πάει κατευθείαν στον Κύριο Ελέφαντα. Τον σπουδαίο αυτό αδελφικό μου φίλο, που η επιλογή μας να καταταγούμε μαζί απότέλεσε την πιο σοφή επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου. Τον ευχαριστώ που ήταν πλάι μου ΚΑΙ εκεί και τον αγαπώ πολύ..


Το να κράζουμε το στρατό είναι το πιο εύκολο και λογικό πράγμα. Έτσι πρέπει γιατί έτσι είναι. Ας αφήσουμε όμως τον καθένα να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα ανάλογα με το πώς βιώνει και αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Δεν είναι κακό αυτό.

Στρατός τέλος!
Άντε να δούμε, τι θα δούμε, να πούμε
Και στα δικά σας... :)