Μια jazzy υποκρισια

ΠΑλίο κείμενο αλλά επειδη πηγα στον Joshua Redman στο Παλλας και μου ξανασπασαν τα νευρα:

Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς που διαβάζουν αυτές τις λέξεις έχουν βρεθεί σε ένα από τα jazz στέκια της πόλης. Υποθέτω πως είναι αρκετοί. Είτε επειδή τους τράβηξαν οι φίλοι, είτε επειδή σιχτήριασαν να πηγαίνουν στα ίδια και τα ίδια μέρη και είπαν να γνωρίσουν κάτι διαφορετικό. Αναμφιβολα, η εξαιρετική ποιότητα των μουσικών –ντόπιων και μη- που καταλαμβάνουν τη σκηνή αρκεί για να ξεφύγεις από τη λογική της κούφιας ακρόασης και να αναπνεύσεις δυσεύρετο μουσικό οξυγόνο μέσα στη συναυλιακή απραγία που χαρακτηρίζει κατά καιρούς την πόλη μας. Δυστυχώς όσο καλοκουρδισμένη και να είναι η μπάντα η έξαρση των αισθήσεών σου κρατάει συνήθως λίγο, τόσο μέχρι να αντιληφθείς το «μικροκλίμα» δηλαδή τους θαμώνες και το προσωπικό που σε περιβάλλει.
Θεωρώ τις jazz σκηνές της πόλης ως έναν ιδιαίτερο καθρέφτη της ιδιοσυστασίας του νεοέλληνα. Δεν θα πάει εκεί ο «όποιος και όποιος». Η jazz, θέλουν πολλοί να πιστεύουν, είναι η μουσική που οφείλει να ακούει ο «γνώστης», ο «έμπειρος», ο «καλλιεργημένος». Φυσικά, όσοι έχουν λίγη λόξα με το είδος θα έχουν γίνει μάρτυρες σκηνών απείρου κάλους και άκρως «ελληνικών» σε τέτοια μαγαζιά: προκλητικό κουβεντολόι την ίδια ώρα που στο πάλκο οι δυναμικές φλερτάρουν με τη σιωπή, πουράκλες μισού μέτρου σε χώρους χωρίς εξαερισμό, αγριοφωνάρες και τρανταχτά γέλια από πάσης φύσεως στελέχη που έχουν βγει με την εταιρία τους, γεροντοφρικιά που ερωτοτροπούν με την 20 something συνοδό τους παραγγέλνοντας τα πανάκριβα κρασία.
Δύο είναι τα σημεία σύγκλισης όλων αυτών. Το πρώτο είναι ότι αντιμετωπίζουν παγκόσμιας κλάσης -ως επί το πλείστον- μουσικούς σαν ένα κασετόφωνο που τους φέρνει σε μια ψευδο-intellectuel έκσταση ενώ ταυτόχρονα μπορούν να συμπεριφέρονται σα να βρίσκονται στο φυσικό τους χώρο, τις πίστες. Το δεύτερο ότι αυτές οι κατηγορίες είναι που αντέχουν να πληρώνουν τα μπροστινά τραπέζια. Στο βάθος βέβαια, όπως και σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή, βρίσκει κανείς την ουσία. Βρίσκει κανείς τους πιτσιρικάδες, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους των 700 ευρώ που δεν έχουν λεφτά για πούρα, τραπέζια και 20αρες μοντέλες αλλά τους βλέπεις να απορροφούν την κάθε νότα όπως η γλάστρα το νερό. Και με το νερό αυτό μπολιάζουν υπομονετικά το δέντρο που δεν είναι άλλο από το ανοικτό μυαλό, το ανοικτό μυαλό που λείπει απελπιστικά από την ελληνική κοινωνία του φαίνεσθαι και των εύκολων λύσεων...