how to mess up the start of your trip

...Πέμπτη βράδυ γύρισα από το κτήμα στις 12 τη νύχτα. Κουρασμένος δεν ήμουν πολύ, αλλά αν μη τι άλλο, το σκάψιμο φέρνει μία κάποια κούραση. Και έπρεπε να ξυπνήσω για το επόμενο ταξίδι...για Φλωρεντία...5 μέρες διάβασμα στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο...και μετά ένα σαββατοκύριακο στη Ρώμη...εκεί που οδηγούν και όλοι οι δρόμοι.
Ψεύτη...λένε...ψεύτης...λέω...νομική δεν σπούδασες...λένε...νομική σπούδασα...λέω...σιγά μην πας να διαβάσεις, μου λέγανε...σιγά μη δεν πάω και μη δεν διαβάσω...λέω. Είναι αλήθεια...το διάβασμα στη Φλωρεντία ήταν η αφορμή, αλλά όχι και η μόνη αιτία...η Ιταλία με γοήτευσε το καλοκαίρι που μας πέρασε...το ίδιο και εκείνη...αλλά αυτό είναι το κερασάκι σε μία τούρτα, που το παντεσπάνι της περιέχει διάβασμα...διάβασμα...και πάλι διάβασμα.
Κοιμήθηκα σάν πουλάκι...ξύπνησα όμως σαν άνθρωπος. Είχα 2 ώρες μόνο να φτιάξω τα πράγματα, να φάω κλπ...κλασσική περίπτωση...αλλά μία ζωή φτιάχνω βαλίτσες... ταξιδεύω...μετακομίζω από το ένα μέρος στο άλλο...ξέρω από αυτά.
Είχα τελειώσει το συμμάζεμα του κοτετσίου, που ονομάζω πολλές φορές σπίτι μου, και το ταυτόχρονο αμπαλάρισμα των πραγμάτων μου για το ταξίδι στην Ιταλία...ήμουν και τυχερός. Ήρθε και με πήρε ο Νίκος...είσαι έτοιμος, με ρώτα...από καιρό, του λέω, όλος αλαζονία...τα ταξίδια είναι η πρώτη μου φύση...πρώτα τα ταξίδια και μετά εγώ, του είπα όλος ξιπασμό.
Έφτασα στο σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας 10 λεπτά αργότερα από το απαιτούμενο...με το επόμενο τρένο δεν θα έφτανα στην ώρα μου στην Πάτρα...δεν αγχώθηκα...υπάρχουν πολλοί τρόποι, σκέφτηκα, να φτάσει κανείς στον προορισμό του...ξέρεις εσύ...σκέφτηκα...τόσα ταξίδια έχεις κάνει. Ας πάω Νερατζιώτισσα να πάρω τον προαστιακό για Κιάτο...πρώτο βήμα για εκεί.

Κιάτο...έτοιμο για βροχή. Ψάχνω τα ΚΤΕΛ...ψιχαλίζει. Δεν έχει λεωφορεία για Πάτρα από εδώ, μου λέει η υπάλληλος. Πρέπει να πας στον Ισθμό ή να περιμένεις στην Εθνική. Γρήγορα για ταξί...αρχίζει η βροχή. Βούλγαροι δίπλα μου συνομιλούν μεταξύ τους και μου θυμίζουν το επόμενο ταξίδι μου...το παρών όμως; Ένας νεαρός ταξιτζής έρχεται...με βοηθά...πάρε το 11-8-80...για εφημερεύοντα, επειγόντα...αυτό που είδαμε και λίγο τσόντα...και που λες βρε φίλε Νώντα...βρες τα ΚΤΕΛ, για να σου πουν τί ώρα περνούν από τα McDonalds, πάνω στην εθνική τα λεωφορεία για Πάτρα...μπόρα και καταιγίδα...δεν βλέπουμε μπροστά μας από την βροχή.
Φτάνουμε στα McDonalds. Πιες ένα καφέ ώσπου να τελειώσει η βροχή και μετά συνεχίζεις, μου λέει ο ταξιτζής. Βιάζομαι, του λέω...και συν τοις άλλοις, σκέφτομαι, μόλις εχθές το απόγευμα, έκανα κύρηγμα στον Νίκο για το ότι ΕΓΩ δεν ξανααγοράζω από McDonalds, για λόγους ιδεολογικούς...και αν είσαι ακριβώς πάνω στην καταιγίδα και το μόνο που έχει δίπλα σου είναι τα McDonalds...τί κάνεις; Θεωρίες ενεργειακών συμπτώσεων τριγυρίζουν στο μυαλό μου την πιο άκυρη στιγμή.
Κατεβαίνω από το ταξί...βρέχει ακόμα. Βγαίνω να δω για λεωφορεία και το μόνο που βλέπω είναι τα αυτοκίνητα να σφυρίζουν πάνω στο βρεγμένο δρόμο κάνωντας μούσκεμα τα ρούχα μου. Στα έλεγα εγώ μάνα...δεν είμαι εγώ για πουκάμισα όταν ταξιδεύω. Περιμένω...πάω μέσα και έξω στο δρόμο και στο πάρκινγκ...δεν προλαβαίνω, σκέφτομαι. Με τριβιλίζει η ιδέα του ταξιτζή για ώτο-στοπ...πιο εύκολο και γρήγορο, μου λέει. Αρχίζω να ρωτάω...μήπως πάτε Πάτρα. Τί ωραία! Κάνει και παρήχηση! Λαμβάνω τις αρνήσεις από τους ερωτηθέντες σαν βροχή...δεν μπορούμε...δεν θέλουμε...είμαστε φορτωμένοι...έχω σκύλο πίσω κλπ...και η βροχή έχει σταματήσει.

Ο χρόνος πιέζει. Πάω πάλι να κοιτάξω για λεωφορεία...η βροχή έχει σταματήσει, λεωφορείο όμως δεν σταματά. Ξαναγυρνώ στο πάρκινγκ. Πάτε Πάτρα; Πάω Πύργο, μου λέει...πρέπει να προλάβω το καράβι, του λέω...με κοιτά...τον κοιτώ...Δεν μπαίνω μέσα στην Πάτρα, μου λέει...υπάρχει περίπτωση να με αφήσετε στα διόδια; ψιλοεπιμένω...με κοιτά...τον κοιτώ... ερωτευόμαστε ακαριαία και μοιραία και ταυτόχρονα...είναι 65 χρονών, συνταξιούχος τοπογράφος του Δημοσίου...έχει καινούργιο αυτοκίνητο...και είναι και η πρώτη του φορά που πέρνει κάποιον με ώτο στοπ...ακαταμάχητη γοητεία μου...πως παρασύρεις τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα για πρώτη φορά...
10 χιλιόμετρα παρακάτω βγαίνει και ο ήλιος...μέσα στο καινούργιο κίτρινο Getz...ήλιος και κίτρινο...τί συμφωνία! Τα είπαμε και λίγο με το Σάκη στο αυτοκίνητο και σιγά σιγά...με σύντροφο το 11-8-80...δεν είδα λίγο τσόντα...βρήκα όμως ραδιο-ταξί να με περιμένει σούμπιτο στα διόδια.
Είμαι στα διόδια στις 17:40...το ταξί περιμένει...όσο πιο γρήγορα του λέω...18:00 φεύγει το καράβι...είναι 17:59 όταν στέκομαι στο εκδοτήριο να πάρω το εισιτήριο για την κράτηση που έχω κάνει...ρωτάω τις υπαλλήλους, αν έχει φύγει...να πάρουμε τηλέφωνο, μου λένε...έχει σηκώσει τις πόρτες, μου λένε. Κατάρα...πάω από εκεί με το ταξί...έχει φύγει...ψέματα δεν λένε...καταραμένη ακρίβεια...χάθηκε να επιστρέψουμε πίσω στα παλιά καλά χρόνια, έστω και για λίγο...τόσο λίγο, όσο να προλάβω το καράβι;

Προλαβαίνω, αν πάρω το λεωφορείο για Ηγουμενίτσα, να προλάβω το φέρυ εκεί; ρωτώ τους υπαλλήλους της Minoan. 5 ώρες κάνει για Ηγουμενίτσα, μου απαντούν...πάντα πιστός σύντροφος το 11-8-80...πέρνω τηλέφωνο τα ΚΤΕΛ... για Ηγουμενίτσα ξαναπερνά το βράδυ, μου απαντά μία κυρία...σταματώ...την πάτησα...το έχασα το πλοίο.
Κατεβαίνω από το ταξί...μπαίνω στα εκδοτήρια των πλοίων...μία τελευταία προσπάθεια...η υπάλληλος μου αλλάζει το εισητήριο σε open...ευχαριστώ, της λέω...έχει άλλα πλοία για Ιταλία σήμερα;...απέναντι το superfast φεύγει στις 20:00, μου λέει... 45 ευρώ για ένα δεύτερο εισιτήριο...δεν την πάτησα ακόμα.

Τώρα πίνω μία μπύρα μέσα στο superfast. Αυτό το ταξίδι με το φέρυ...δεν έχει καν αρχίσει...και όμως...έχω ταξιδέψει τόσο πολύ ήδη σήμερα. So much for my fuckin’ great organisation skills...που γράφω και στο βιογραφικό μου...ένα πλοίο χαμένο...ένα δεύτερο εισητήριο... και ένα open εισητήριο για την επόμενη φορά που θα πάω στην Ιταλία...τώρα πρέπει να ξαναπάω...άλλη μία δικαιολογία, για ένα ακόμα ταξίδι...