Φως στο τουνελ

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Lifo και της Athens Voice να μας πείσουν ότι ζούμε σε μια μοντέρνα κ' ανοιχτή Ευρωπαϊκή πόλη, πιστεύω πως οι περισσότεροι που θα διαβάζετε αυτές τις σειρές θα συμμερίζεστε την απαισιοδοξία μου. Ότι δηλαδή πλην ολίγων εξαιρέσεων η πολιτιστική παραγωγή της πόλης γυρνά γύρω από τη συνήθη macho πανίδα των καλλιτεχνικών κέντρων της Ιεράς Οδού. Παρότι γεννημένος πεσιμιστής και έτοιμος να σιχτιριάσω και να φύγω από αυτή την πόλη με την πρώτη ευκαιρία αρχίζω να αισιοδοξώ βλέποντας όλο και περισσότερο τους μεγαλωμένους πλέον μετανάστες δεύτερης γενιάς που τα τελευταία πέντε χρόνια,αν και δεν έχουν καταφέρει να ενσωματωθεί, έχουν αρχίσει για τα καλά να κυκλοφορούν ανάμεσά μας πετώντας πιτσιλιές χρώματος στο γκρίζο καμβά της Αθήνας. Ο λόγος που ανέκαθεν ζήλευα τους Δυτικο ευρωπαίους φίλους μου είναι ότι ενώ αυτοί θεωρούν δεδομένη την παρουσία και επιρροή ανθρώπων από όλο τον κόσμο στον κοινωνικό τους περίγυρο, εγώ είμαι καταδικασμένος να ζω στο ισόμορφο αθηναϊκό περιβάλλον όπου οι μπάντες, οι djs, οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί κ.ο.κ έχουν καρμπόν τα ίδια συλλογικά βιώματα και -όσο και να προσπαθούν- την ίδια κουλτούρα με εμένα. Όσοι έχουν ζήσει έστω και για λίγο έξω ξέρουν ότι η μεγαλύτερη εμπειρία δεν είναι ούτε τα υπέροχα κτήρια, ούτε τα 10 events που είδαν. Είναι να γνωρίζεις ανθρώπους από τελείως άσχετα περιβάλλοντα και να συνειδητοποιείτε παρέα τη διαφορετικότητά σας. Όταν δε αυτό γίνεται μέσα από δραστηριότητες όπως η μουσική, η εμπειρία γίνεται σημείο αναφοράς για τα επόμενά σου βήματα. Όσο περισσότερο κυκλοφορώ έξώ, τόσο περισσότερο πείθομαι αυτό θα γίνει κάποια στιγμή και στην Αθήνα. Πλέον υπάρχουν εφηβάκια από όλο τον κόσμο εδώ που κάποια στιγμή θα νιώσουν την ανάγκη να εκφραστούν μέσω της μουσικής, του χορού, της σκηνοθεσίας απαλάσσοντάς μας επιτέλους από την αφόρητη μοναξιά μας ως πόλη. Είναι περιττό να θυμίσω πως τους ανθρώπους αυτούς το κράτος τους έχει κάτι παραπάνω από χεσμένους. (ενδεικτικό ότι η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των παιδιών δεν έχει καν χαρτιά και ας έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ). Χαίρομαι πάντως να βλέπω 14χρονα φιλιπινεζάκια να εξασκούνται στο breakdance στο κέντρο . Χαίρομαι διπλά από τη στιγμή που γνωρίζω ότι το αντίστοιχο 14 χρονο ελληνάκι την ίδια ώρα πιθανότατα θα οδηγεί παπί χωρίς κράνος ή θα παίζει στο repeat ελληνικό ροκ. Οκ, μη γίνομαι ισοπεδωτικός. Το πρόβλημά μου άλλωστε δεν είναι το ελληνικό ροκ, αλλά το παράδοξο της ομοιομορφίας μιας πόλης 5 εκατομμυρίων.