ΠΟΛΥXΡΩMEΣ ΠENTAΛΦΕΣ- REBIRTH

Στη ζωή μου την έχω πατήσει 3 φορές. Τις 2 με βιβλία τη μία με σινεμά. Τα πράγματα έχουν ως εξής. Η πρώτη φορά ήταν με την έκδοση του "Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα". Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση η έκδοση του τελευταίου βιβλίου του Ρόμπινς, καθώς με το πέρας του "Villa incognito" ήμουν πεπεισμένος, ότι ο Tom δεν είχε κάτι νέο να προσφέρει και σε συνδιασμό με την ηλικία του, κάπου εδώ θα διέκοπτε (μάλλον). Χρειάστηκε να φτάσω στο ταμείο, για να διαβάσω τα πάνω δεξια μικρά μικρά γράμματα, που λέγαν "Τα μικρά κείμενα του". Ήταν πολύ αργά για να κάνω πίσω. Άσχετα με το γεγονός πως και νωρίτερα να τα έβλεπα και πάλι θα το αγόραζα, δεν έπαψα ποτέ να φέρω βαρέως αυτή την πικρή αίσθηση, πως τη συγκεκριμένη στιγμή είχα χάσει τον έλεγχο.
Η δεύτερη ήταν πιο πρόσφατη, όταν και αποφάσισα να διαβάσω (επιτέλους) ένα βιβλίο του Xέμινγούει. Μιας και ήμουν και φαντάρος τι καλύτερο από εκείνο το βιβλίο του, όπου περιγράφει τη φάση του κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου, που είναι και γαμώ τους πολέμους άλλωστε. Έστειλα 2 κατασκόπους μου στη Θεσσαλονίκη, αλλά πουθενα δε βρήκαν τον "Αποχαιρετισμό στα όπλα". Περίεργο. Ευτυχώς το τοπικό γκατζοβιβλιοπωλείο με έβγαλε ασπροπρόσωπο και ξεκίνησα με λαχτάρα την ανάγνωση, αρχικά στην καρότσα μιας καναδέζας, παρέα με άπειρες σακούλες ντομάτας, τσιμπώντας ψωμάκι φρέσκο κρυφά από τον ντόπιο επόπ, στο δρόμο προς τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ενώ έβρεχε. Ψύλλοι στα αυτιά μου, μπήκαν προς στο τέλος της διαδρομής. Πέρασα κάμποσο καιρό στου διαόλου τη μάνα, προσπαθώντας να καταλάβω, πώς σκατά εμπλέκονται η Ιταλία, η Γαλλία και η Αυστρία στον ισπανικό εμφύλιο και γιατί τέλος πάντων σε αυτό το βιβλίο με αυτό το θέμα δεν υπάρχει καμία μα καμία αναφορά στην Ισπανία. Ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα γίνει η ανατροπή και θα πάρει μετάθεση για τη Βαρκελώνη. Ήμουν έτοιμος να γράψω post. Ευτυχώς προτού γίνω ρόμπα, στη σελίδα 306 ο Έρνεστ ανέφερε πως ήταν στον ά παγκόσμιο πόλεμο. Μου ήταν πλέον ξεκάθαρο. Είχα μπερδέψει την Λωζάνη με την Κοζάνη, τον "Αποχαιρετισμό στα όπλα" με το "Για ποιον χτυπάει η καμπάνα".
Η τρίτη φορά ήταν προχθές. Είμαι φαν των κριτικών, εμπιστεύομαι τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Προωθώ την ποπ κουλτούρα και θέλω να είμαι in. Έψαχνα καιρό παρέα να δούμε το "Zodiac", δε βρήκα ποτέ και πήγα μόνος μου. Όταν είμαι μόνος μου το μυαλό μου λειτουργεί καθαρά. Πρώτη φορά τελείωσε ταινία και είπα στον ανύπαρκτο διπλανό μου "τη μαλακία ήταν αυτή".
Μην εμπιστεύεστε κανέναν, μη δείτε το "Zodiac".



ΑΥΤΟςΟΤΟΠΟΣΜΕΤΟΥΣΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙΔΙΚΟΣΜΑΣ


******* * ************ ********* *******

Παρατηρούσα το Λούβρο να βάζει παγάκια στο χαμηλό ποτήρι του, μέχρι σε σημείο που αυτά ξεχειλίσαν. Αναρωτήθηκα αν αυτός ο τύπος είναι μία εξέχουσα φυσιογνωμία ενός φαντασιακού αθηναικού εναλλακτικού lifestyle ή απλά άλλος ένας άνθρωπος, που τον αγαπάνε οι φίλοι του και τον σκέφτονται οι συγγενείς του.

Πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 90, ήταν ένα μικρό νησάκι της άγονης (άγονα είναι τα μυαλά σας) γραμμής. Όλα κυλούσαν ήρεμα, απλά και οικογενειακά, σχεδόν ανυποψίαστα για τις δραματικές αλλάγες που θα επέφερε σχεδόν 10 χρόνια αργότερα η άφιξη του μαζικού τουρισμού, τόσο στη φυσιογνωμία του νησιού όσο και στις συνειδήσεις των ανθράπων που θα το επισκέπτονταν. Σε αυτό το νησί άνοιξε τότε ο Λούβρος, "ο τύπος που έχει το "Βοοζe"!!, ένα μπαρ, που το λέγαν "Τα κακά κορίτσια" ή κάτι τέτοιο. Ο τύπος έβαλε μέσα 4 μουνάρες, να σερβίρουν με καρώ καλτσάκια μέχρι το γόνατο, που τότε ήταν της μόδας (και μακάρι να ξαναγίνουν) και κράτησε το φωτισμό μόνο κόκκινο... ή μπλε. Οι 4 μουνάρες κάναν μπάνιο κάθε μέρα στην παραλία μπροστά από το μαγαζί, τόπλες. Η είσοδος απαγορευόταν στους "μικρούς". Τον θυμάμαι να με κοιτάει από ψηλά και να μου λέει "Ξέρουν οι γονείς σου ότι είσαι εδώ τέτοια ώρα? και να με βγάζει διακριτικά έξω.
Κάμποσες μέρες αργότερα και οι καμπάνες της εκκλησίας χτύπησαν απογευματιάτικα. Ο πρόεδρος, ο δάσκαλος κι ο παπάς στήθηκαν στο τραπέζι μπροστά και γύρω γύρω ο λαός του νησιού. Κάποια κοσμική συγκειρία μας έφερε δίπλα δίπλα, ο καθένας κατηγορούμενος για διαφορετικούς λόγους από την τοπική εκκλησία του δήμου. Εκείνος (στα μυαλά των ανθρώπων της εποχής και της συγκεκριμένης κοινωνίας) για κάτι σα διαφθορά των νέων, απόπειρα αποοικογενοποίησης- μυκονοποίησης του νησιού, ναρκωτικά, μεθυσμένες γκόμενες κτλ. Εγώ πάλι, γιατί κάποιος από την παρέα μου σε μια ημερήσια εκδρομή σε κοντινή παραλία, που τότε τις συνηθίζαμε, έσπρωξε από το βουνό ένα τεράστια βράχο, που κατρακύλησε ίσαμε την παραλία κάτω. Οι γυμνιστές φοβηθήκαν και κάναν παράπονα, κάποιες ξερολιθιές ξυλώθηκαν κτλ. Δεν μας έκαναν τίποτα σε μας τους πιτσιρικάδες. Για κάποιο λόγο, ανάμεσα σε συγκατηγορημένους, έγκλειστους σε φυλακές και ιδρύματα, φαντάρους, δημιουργείται μία ενδιαφέρουσα αλλυλεγγύη ανεξάρτητα από το ποιόν του καθενός. Είχε νυχτώσει, όταν η ντόπια νεολαία πήρε το μέρος του Λούβρου, κόντρα στην τοπική δασκάλα αγγλικών (με μεγάλη επιρροή στους εξ απ αθήνας νησιώτες), που μέχρι εκείνη τη στιγμή εξαπέλυε μία δρυμία ρητορική εναντίον του. Τέλος πάντων ο τύπος σηκώθηκε κι έφυγε από το νησί, γιατί στην τελική δεν τον έπαιρνε κιόλας.

Η ζωή εκτός από τη μαύρη έχει και την άσπρη πλευρά της. Αυτό κατάλαβα, όταν είδα το τεράστιο παραλυτικό σελάχι από τη μία να ξεβράζει από το στόμα του, το σε κατάσταση σοκ μικρό ψάρι του ωκεανού και από την άλλη να καταπίνει ωριόμενο ένα άλλο, πιο μεγάλο, αφού πρώτα το είχε παραλύσει με το οξύ, κίτρινο, παραλυτικό του υγρό. Παρόμοια συναισθήματα με κατέκλυσαν χθες, όταν τελείωσε η εξαιρετική παράσταση, που παίζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο του "Booze". Τρεις κοπέλες τα λένε μεταξύ τους και τα λένε καλά, σ ένα πανίσχυρο δικό τους κείμενο που βγάζει γέλιο, προβληματισμό, προσδοκίες, μια αισιοδοξία αλλά και μια ματαιότητα, φέρνοντας μας αντιμέτωπους, στο χαλαρό, με τους εαυτούς μας και την κοινωνία μας. Από καιρό προσπαθώ να συντάξω στο μυαλό μου μία κριτική απέναντι στην ομογενοποίηση, στην οποία οδηγείται σταδιακά το πιο ελπιδοφόρι κομμάτι της αθηναικής νεολαίας, παραδιδόμενο αμαχητί στην κουλτούρα της LIFO, του HOXTON, της Αβραμιώτου και σια. Αυτή η παράσταση είναι μία καλή αρχή, χωρίς απαραίτητα να είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι πολύ σωστά, πως αν κάποια στιγμή αρχίσουν οι γυναίκες να τα χώνουν, μας έχει πάρει και μας έχει σηκώσει όλους εδώ μέσα για τα καλά..