Η EΠIΘEΣH ΣTA KENTΡIKA TOY KATΣEΛΗ

H επίθεση στα κεντρικά του Κατσέλη στην Ομόνοια είχε σχεδιαστεί από το προηγούμενο βράδυ με κάθε μυστικότητα και solo.. Το μόνο που με απασχολούσε μέχρι την τελευταία στιγμή, είναι το αν κατά τη διάρκέιά της θα έπρεπε να φοράω το μαύρο Rayban γιαλί μου. Τελικά επιτέθηκα δίχως γιαλί... είχε συννεφιά, σχεδόν έβρεχε και θα ήταν τελείως γελοίο να κυκλοφορούσα με το μαύρο Rayban γιαλί μου. Όχι ακριβώς γελοίο, απλά ποτέ δε μου άρεσε η εικόνα των Ιταλών στη Νάπολη και αλλού, που κυκλοφορούσαν μονίμως, ΌΛΟΙ, με αυτή την τεράστια μαύρη μάσκα, που κρύβει όλο το πρόσωπο, λες και είναι κάποιες μεγάλες διασημότητες, λες και είναι ο Mickael Jackson ή ακόμα χειρότερα τα παιδιά του Michael Jackson.. Τέλος πάντων, δεν έχω κάτι με τα γιαλιά ηλίου, ίσα ίσα που έσκασα 150 ευρώ για να βάλω μυωπία σε εκείνα τα μαύρα Rayban, για να μπορώ επιτέλους κi εγώ να βγαίνω με λίγη αξιοπρέπεια από κάποια πάρτυ στις 8 η ώρα το πρωί.. Τα γιαλιά ηλίου πρέπει επιτέλους να καθιερωθούν στη συνείδηση του λαού τόσο για την πρακτική τους διάσταση, όσο και για την παιχνιδιάρικη διάθεση που ενίοτε δημιουργούν στις, ως επί το πλείστον, φωτισμένες πλευρές αυτής της νεολαίας.. (αρκεί βέβαια να αφαιρέσουμε από όλο αυτό το concept το μπλαζέ υφάκι, που καμιά φορά το συνοδεύει).

Με αυτές τις σκέψεις να στριφογυρίζουν σβούρα στο μυαλό μου, επιτέθηκα στα κεντρικά του Κατσέλη στην Ομόνοια, περίπου 4 ώρες πριν ξεκινήσει το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο λίγο πιο πέρα. Δεν ήτανε αντιπερισπασμός, ήταν πολιτική πράξη.. Η επίθεση ήταν άμεση και (υπέρ) αποτελεσματική.. Ξεκίνησα με ένα οχταπλό γλυκό εσπρέσσο (γιατί μόνο ένα οχταπλό διπλό εσπρέσσο μπορει να μου ανοίξει το μάτι τα τελευταία 2 χρόνια) και συνέχισα στο καπάκι με ένα από αυτά τα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ κρουασάν ζαμπόν, τυρί, αγγούρι, μαρούλι, που λίγο πριν το τέλος τέλος τέλος σου προσφέρουν και λίγη ρώσικη!!!!!! Η είδηση έπεσε σα βόμβα στους κατοίκους του Νεοχωρίου, τη στιγμή που ήμουν έτοιμος να ζητήσω να βάλουν και λίγη ντοματούλα στο κρουασανάκι μου, γιατί που πας ρε Καραμήτρο χωρίς ντοματούλα, αλλά να σου πω την αλήθεια και το σκέτο αγγουράκι δε με χάλασε.. Είχε πλάκα, το απόλαυσα. Έξω η Αθήνα super όπως πάντα.. 9 η ώρα το πρωί, απαλό αεράκι, σκληρό set, πολύ πρέζα στα γύρω στενά.

Συνέχισα την επίθεση στα κεντρικά του Κατσέλη στην Ομόνοια, επιτηθέμενος σε ένα από αυτά τα (υπερ)απίστευτα στρογγυλά σαν ντονεράκια που είναι με γέμιση κόκκινης μαρμελάδας και ζάχαρης άχνης από πάνω, που μοιάζουν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ με τα αγαπημένα μου, όσο καιρό ήμουν στη Γερμανία, BERLINER!!!! Τόσο πολύ λάτρευα τα BERLINER, που για 6 ολόκληρους μήνες τρεφόμουν αποκλειστικά με αυτά για πρωινό . "Ιch bin ein Berliner", λέγαμε με το φίλο μου το George εκείνη την περίοδο και γελάγαμε.... Μακάρι να μπορούσα να έλεγα το ίδιο και για τα bratwurst, που για 1 μήνα αυτή τη φορά αποτελούσαν τη μοναδική τροφή μου μεσημέρι, βράδυ (άλλος ένας από αυτούς τους νεοφερμένους, που νομίζουν ότι έχουν κάνει τη juncoδιατροφική ανακάλυψη της ζωής τους), αλλά στη συνέχεια τα ξέρασα όλα σε μια στιγμή, όταν τα είδα ΩΜΑ να μπαίνουν στην ψησταριά εκείνου του Βαυαρού ψήστη με την ακατανόητη προφορά..

Η μανία με είχε καταλάβει.. Θέλησα να επιτεθώ και σε εκείνα τα πιτάκια με μπέικον και τυρί, αλλά και πάλι έλειπε η ντόμάτα και έτσι έκανα πίσω. Δεν ήθελα να φανώ άπληστος, δεν ήθελα να κάνω κάτι για το οπίο θα μετάνιωνα το επόμενο πρωί.. Κοίταξα το ρολόι μου.. Σε 3 ώρες περίπου θα ξεκινούσε το μεγάλο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Οι δυνάμεις των μπάτσων θα ήταν σίγουρα επικεντρωμένες- συγκεντρωμένες εκεί, συνεπώς τώρα, τότε (πότε?) ήταν η κατάλληλα στιγμή να την κάνω.. Τη στιγμή που το πρώτο ελικόπτερο της αστυνομίας έκανε την εμφάνισή του στον αττικό ουρανο, βρισκόμουν ήδη κάτω από το σπίτι της (μαύροι κύκλοι, άσπρο μπλουζάκι σκισμένο στο λαιμό, μαύρο κολάν, sexy) Ούρσουλας..

-Δε μου λες Ούρσουλα, έχεις καθόλου μαύρο?
-Δεν έχω μαύρο... έχω άσπρο. Θες?
-Δε γαμιέται... φέρτο.

Πιτσιρικάδες υποκινούμενοι από το ΚΚΕ με ντουντούκες, πανώ και δυναμιτάκια που περνούσαν από κάτω για να πάνε στην πορεία διέκοψαν τη συζήτηση μας.. Βγήκαμε στο μπαλκόνι, να τους δούμε και αναπόφεκτα το γυρίσαμε σε ιστορίες από τα παλιά, όπως ο καθένας θυμόταν τη φάση του. Αδιαμφισβήτητα τώρα είναι που ξεκινάει το παιχνίδι. Θα έχει σίγουρα πιο πλάκα και λίγο περισσότερο νταβαντούρι. Πολύ νεράτζι, φωτό στα κινητά, πανικός στις ειδήσεις... για να δούμε!
Μόνο που όταν θα συμβαίνουν όλα αυτά, εγώ θα είμαι και πάλι πολύ μακριά. Για λίγο αυτή τη φορά και για καλό σκοπό όπως πάντα.. Πάντα κάτι σε κρατάει, πάντα κάτι σε στέλνει (psarras october 2006, παρακαλώ)


ΒYE!!!