ΣNIΦ ΣNOΥΦ

Μακάρι να ήξερα τι στο διάολο αναπνέω. Μια βόλτα έκανα από το Μοναστηράκι στο Σταθμό Λαρίσης κι ένιωσα σαν να βούτηξα γυμνός στον τοπικό θάλαμο αερίων. Αθήνα- Άουσβιτς.. Για κάνα δίωρο περπατούσα πραγματικά μέσα σε ένα εξαιρετικά λεπτό και διάφανο πέπλο καπνού. Δεν ήταν άσχημα. Τσάμπα ήταν. Στο τέλος έγινα τελείως λιώμα, μα πάνω που είχα αρχίσει να το απολαμβάνω, η θέα μίας γιαγιάς με μάσκα χειρούργου που βγάζει βόλτα το σκυλάκι της και το κινηματογραφικό πέσιμο δύο αλλοδαπών σε μια άλλη παρέα αλλοδαπών (που περιελάμβανε πλαγιομετωπικό φρενάρισμα του Golf και κλείσιμο της παράλληλης στην Αχαρνών) για τα μάτια μιας ξανθιάς σαβούρας, με έκαναν να καταλάβω πως, μακροπρόθεσμα, η φάση δεν αποδίδει. Η έννοια του μη καπνιστή στην Αθήνα άλλωστε δεν έχει νόημα. Είμαστε παθητικοί, όλοι μας γαμάνε..

Μετά άρχισε να βρέχει και ήταν λες και όλη αυτή η συσωρρευμένη ατμοσφαιρική μπίχλα, κόλλησε στο προσωπό μου και άιντε μετά να τη βγάλω. Κινδύνεψα να ξεκολλήσω και τη μύτη μου μαζί. Κάπου διάβασα, ότι το μεθάνιο βλάπτει σοβαρά το όζον. Λες; Λες να είναι έτσι; Λες όλο αυτό να συμβαίνει, επειδή τελικά έχουμε κλάσει όλοι πάνω μας; Θα μπορούσε.. Το Βατραχοκόριτσο μίλησε για αυτό και τα είπε σωστά!

Μια ανοιξιάτικη συννεφιά είναι σαν τα πυροτεχνήματα το βράδυ της Ανάστασης. Σκάνε στον αέρα και φωτίζουν το σκοτάδι γύρω μου. Και τότε η Αθήνα γίνεται αυτό που πάντα ήτανε. Αυτό που όλοι έχουμε μέσα στο μυαλό μας για αυτήν, ανεξάρτητα από το αν ισχύει ή όχι. Μία βρώμικη, σκοτεινή, παρακμιακή πόλη. Αθήνα- Κάιρο, Αθήνα- Νέο Δελχί, Gotham City. Το τέλειο μέρος να ζεις.. Εσύ, ο Τουταγχαμών, ο Γκάντι και ο Batman ή καλύτερα ο Ρομπιν, που είναι και ψιλοgay!

Το ξέρω, ότι όταν ανοίξει για τα καλά ο καιρός, θα βγούμε όλοι στους δρόμους με τα κοντομάνικα και οι γκόμενες με τα λευκά αμάνικα και τις τουρλωμένες ρώγες και θα ψάχνουμε απεγνωσμένα να πηδηχτούμε μεταξύ μας, τάχα μου δήθεν πως κοιτάμε τις βιτρίνες. Και όταν καλοκαιριάσει, τότε ΓΙΟΥΧΟΥ!! θα φορέσουμε και τα σανδάλια και θα το παίζουμε flower power σε κάποια παραλία. Είναι μαλακία όμως, γιατί μετά το Σεπτέμβρη έρχεται ο Οκτώβρης και μετά ο Νοέμβρης και τότε τα ξεχνάμε όλα. Σαν να μη συνέβη τίποτα, σαν να μην καταλάβαμε τίποτα. Μία απλή ανάμνηση που όλο και ξεθωριάζει, ώσπου κάποια στιγμή σβύνει. Μία νέα χειμερία νάρκη θα τυλίξει τότε το λαό της Αθήνας και όλοι θα αρχίσουμε να γκρινιάζουμε, να ντρεπόμαστε, να κλαίμε και να κριτικάρουμε με πάθος το πρόγραμμα της τηλεόρασης εγκλωβίζοντας τη σκέψη μας σε αυτό, αποδεχόμενοι ουσιαστικά ότι η Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Πραγματικότητα είναι αυτή, εκεί μέσα..

"Μιλάμε, και δεν καταλαβαινόμαστε.."

Έχω κυκλοφορήσει τελευταία ανάμεσα σε τόσα μαγαζιά με στρατιωτικά είδη, που είμαι έτοιμος να ντυθώ Ράμπο, να φορέσω ένα αυτόματο, να καβαλήσω μια πυξίδα και να πάρω τα βουνά.. Από κει και πέρα το κυνήγι πρέπει να κάποια στιγμή να απομυθοποιηθεί.. Αυτό που πρέπει να απαγορευτεί είναι οι μεγάλες βιομηχανίες κρέατος, που παράγουν φιλετάκια κοτόπουλο και ζαμπόν ομωπλάτη, (ας αφήσουμετο σαλάμι αέρος έξω από αυτό το παιχνίδι). Επίσης ήρθε ο καιρός να δεχτούμε το κάψιμο της σημαίας ως την πλέον ριζοσπαστική πολιτική κίνηση ή έστω ως την επιτομή του avant gard..



"Mιλάμε, και δεν καταλαβαινόμαστε.. για αυτό κοιταζόμαστε.. συχνά.. και πολύ ώρα"