RIP

Έφυγε το ξημέρωμα της Παρασκευής 25 Μαϊου 2007 η Αμαλία Καλυβινού αφήνοντας παρακαταθήκη το blog της μέσα από το οποίο περιέγραψε την βιωμένα από πρώτο χέρι οικτρή πραγματικότητα της υγείας στην Ελλάδα. Το blog ξεκίνησε τη λειτουργία του τον Ιούλιο του 2005 με αποκλειστικό σκοπό τον παραπάνω αλλά ήταν τον τελευταίο καιρό που άρχισε να γίνεται γνωστό ευρέως από άλλους bloggers με αποτέλεσμα να δημοσιευθεί η ιστορία της μόλις πριν 20 μέρες στις εφημερίδες (ελευθεροτυπία: 2 και 5 Μαϊου 2007). Η επερχόμενη 1η Ιουνίου θα γίνει στις σελίδες των blogs "ημέρα Αμαλίας" με σύνθημα την τελευταία της επιθυμία : "Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας..." Mια ανάγνωση του blog της θα σας πείσει ότι υπάρχει λόγος. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι πρέπει να αναδημοσιεύσουν όσοι το δυνατόν περισσότεροι τα ονόματα των "καλών" και "κακών" γιατρών που αναφέρει η Αμαλία.

-Αντιγράφω από oneiros: "Η χαμένη αξία της Ελλάδας είναι το φιλότιμο, ο συνεκτικός ιστός μιάς μυθικής ελληνικής κοινωνίας που ξέρουμε μόνο από τις αφηγήσεις των μεγαλυτέρων· κι η απτή απουσία του σε κάθε έκφανση της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής στη χώρα μας είναι που κάνει έννοιες όπως η παιδεία, η υγεία και η δικαιοσύνη να φαντάζουν κενά γράμματα. Ακόμα κι αν ευτυχήσουμε κάποτε να δούμε καλύτερους πολιτικούς, όμως, για να "αλλάξουν τα πράγματα" χρειάζονται καλύτεροι πολίτες. Η δική μας "γιατρειά" δε μπορεί παρά να είναι κάπως διαφορετική από κείνη των αμερικανών: δε χρειαζόμαστε να φτιάξουμε μιά κοινότητα γύρω από την πολιτική, αλλά γύρω από την κοινωνία, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, έχουμε τα μέσα. Στην προκειμένη περίπτωση, η συλλογική μας κοινωνία -με την εκκλησιαστική έννοια- του πόνου και της αδικίας που υπέστη η Αμαλία μπορεί να εμπνεύσει κάτι μεγαλύτερο από ένα πρόσκαιρο ξέσπασμα συμπαράστασης"

-comment στο blog της Αμαλίας : "Ειμαι φοιτητης Ιατρικης στο 4ο ετος και το blog το βρηκα απο μια φιλη, το διαβασα μονοκοπανια και νιωθω ντροπη, αηδια, απογνωση και μια ελαφρια ανακατωσουρα γιατι μου επεσε βαρυ. Αμαλια το ξερω πως δεν μπορεις να το διαβασεις πια αλλα σε ευχαριστω που με εκανες να αισθανθω ασχημα, να θυμηθω παρομοιες (αν και πολυ, πολυ λιγοτερο ασχημες) εμπειριες και να ξυπνησω λιγο απο την απυθμενη βλακεια της φοιτητικης μου αδιαφοριας. Ελπιζω πραγματικα να μη γινω σαν τα ζωα που περιεγραψες και που σε ταλαιπωρησαν τοσα χρονια εσενα και τους δικους σου, και ελπιζω να εισαι καπου καλυτερα. Και παλι σ'ευχαριστω. Λευτερης"