ΠPIN AΠO 10 MEPEΣ

Δύο μέρες τώρα βρέχει.. Ένα απέραντο, γκριζοπράσινο σύννεφο έχει καλύψει τη θάλασσα κα δε λέει να φύγει. Το χώμα ποτίζει και το νιώθεις ότι ζωντανεύει. Τα πάντα είναι ζωντανά τώρα που είναι βρεγμένα. Τα πουλιά πετάνε σε μυστήριους σχηματισμούς ακόμα και όταν βραδιάζει. Όλα ξεχνιούνται με ένα μικρό ποτήρι ρακή..

Στο ρακεντζό του χωριού γίνομαι μάρτυρας μίας παλιάς ιεροτελεστίας. Κοιτάω γύρω μου το σκοτεινό πέτρινο κτίσμα και βλέπω τους ανθώπους στωικά να γεμίζουν το ένα μπουκάλι μετά το άλλο. Κόσμος έρχεται και κόσμος φεύγει. Όλοι κάτι φέρνουν. Ντομάτες από εδώ, παξιμάδι από τη Μύκονο, τυρί από την Αστυπάλαια, λουκάνικα από την Πάρο, μπριζόλες από τη Ναξά. Κάποιος έξω τα ψήνει, τρώμε όρθιοι. Κοιτάζοντας μέσα τους παλαιούς, μου έρχονται στο νου οι ιστορίες του Διόνυσου Ζαγρέα. Του ανθρώπου εκείνου που κάτω από ποιες (?) συνθήκες, δίδαξε στους ανθρώπους την τέχνη της απόσταξης. Τόσο πολύ άρεσε στους ανθρώπους αυτό, που τον ανακήρυξαν σε Θεό και τον προσφώνησαν Μέγα. Ο Μεγάλος Θεός Διόνυσος είναι παρών σε τούτο εδώ το μέρος και οι πιστοί του άσυναίσθητα τον λατρεύουν ακόμα. Η κορυφαία εμπειρία της Έκστασης..

Έξω βρέχει ακόμα. Φωτιά από άνυδρα, βουνίσια ξύλα και στη μέση ένα μαυρισμένο, χάλκινο καζάνι 150 ετών. Τα τσίπουρα βράζουν. Οι ατμοί τους ανεβαίνουν ψηλά, περνάνε μέσα από το σωλήνα του λουλά που είναι βυθισμένος σε ένα βαρέλι με κρύο νερό. Εκεί ψύχονται και βγαίνουν υγροποιημένοι από την άλλη πλευρά του σωλήνα, αφού πρώτα ένα πανί φιλτράρει πρόχειρα την κάθε σταγόνα. Καίει η πρώτη σοδειά, η πρωτόσυρτη. Είναι όμως τόσο σπουδαίο και ιερό αυτό το πρώτο ποτήρι ρακή, που μου ρχεται να βάλω τα κλάματα και να προσκυνήσω τους συνεχιστές αυτής της αρχαίας παράδοσης..

Τα παιδιά έξω κινούνται σε ένα δικό τους, νέο κόσμο. Κάποια είναι ζωσμένα με φυσίγγια και κουβαλούν καραμπίνες. Πάνε στο κυνήγι μπας και πιάσουν καμιά πέρδικα, μα επιστρέφουν ύστερα από δυο τρεις πυροβολισμούς με άδεια χέρια. Ακουμπούν πρόχειρα τα όπλα πάνω σε κάτι σωρούς ξύλα. Τα μικρά κορίτσια επιστρέφουν από την παραλία με τις ζέπες γεμάτες κοχύλια και αυτιά του Ποσειδώνα. Ένας πιτσιρικάς βγάζει ένα μαύρο, πλαστικό πράμα, που με το πάτημα ενός κουμπιού απελευθερώνει ηλεκτρισμό. Το στρέφει στο πόδι του, τραντάζεται, πονάει και βάζει τα γέλια. Όλοι γελάμε. Ο φίλος του τον παρακαλάει να του δείξει και εκείνο το σπρέι, που αγόρασε από το internet. Χαώνομαι. Δε του το δείχνει. Τα παιδιά προσπαθούν να ακινητοποιήσουν ένα κόκορα, αλλά εκείνος το σκάει από μια μικρή τρύπα στο κοτέτσι σχεδόν ψητός.. Γιαγιάδες, παπούδες, γονείς. Κανένας δεν εκπλήσεται. Κάποια πράγματα, κάπου αλλού όχι πολύ μακριά, για κάποιους άλλους, δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία. Φέρουν ένα ξεκάθαρα διαφορετικό νόημα που δεν επιτρέπει αντιρρήσεις..

Χτυπάνε οι καμπάνες τώρα. Φυσάει λυσσασμένα. Το ρεύμα έπεσε πάλι. Ευτυχώς είναι απογευματάκι κα έχει λίγο φως. Το βράδυ θα είναι πάλι πίσσα. Θα ανάψω το κεράκι και θα χαζεύω το σκοτάδι αναρωτιόμενος ξανά, τι έχει πιο μεγάλη σημασία? Ένας μεγάλος έρωτας ή μια απλή συνουσία? Η θέση των άστρων ή η παγκόσμια ιστορία?