Τ' απομεινάρια μιας νύχτας

Έχουμε και λέμε: Ξερατά στο κρεβάτι. Ένα σώβρακο (ποιανού άραγε;) μούσκεμα στο νιπτήρα. Ένα σομπρέρο με μαύρη σατέν κορδέλα(!) στο πάτωμα. Άδεια μπουκάλια Desperados και κόκκινο κρασί (Bordeaux ως επί το πλείστον). Ένας φίλος μου στα επείγοντα του νοσοκομείου (το οποίο ονομάζεται “Hotel de dieu”= ξενοδοχείο του Θεού!!! και είναι ακριβώς δίπλα στη Notre Dame). Μια γιαγιά στο διπλανό φορείο που μου ζήταγε να της σκεπάσω τις πατούσες. (Λέγοντάς μου ότι από τη νομαρχία της είπαν ότι θα την πήγαιναν σε οίκο ευγηρίας.. -Τελικά δεν γίνονται μόνο στην Ελλάδα αυτά!-). Δύο σφηνοπότηρα σπασμένα. Ένα παρκέ που γλιστράει σα παγοπίστα. Ένα άδειο μπουκάλι τσικουδιά (είναι ο κρητικός φίλος μου που το ‘πιε όλο μόνος του, γι αυτό τώρα βρίσκεται στο «ξενοδοχείο του θεού»..). Μια μισοάδεια Φατουράδα που είχα φέρει το καλοκαίρι από τα Κύθηρα, (κι ευτυχώς που είναι μισοάδεια γιατί αλλιώς θα έκανα τώρα παρέα στο φίλο μου στο «ξενοδοχείο» και στη γαλλίδα γιαγιά που την εξαπάτησε η γραφειοκρατία..). Ένας συμπαθής ισπανός με πράσινα μάτια που ξέμεινε και ροχαλίζει στο κρεβάτι μου (αλλά δεν με ενοχλεί κι ιδιαίτερα γιατί είναι συμπαθής με πράσινα μάτια- κι όχι γιατί είναι ισπανός!-). Ένας καυγάς αλά γαλλικά που έπεται με την ιδιοκτήτριά μου, η οποία μένει ακριβώς από πάνω (έχετε υπόψη σας για τους χάρτινους τοίχους των παριζιάνικων σπιτιών;), η οποία χτες τσακώθηκε με τους γείτονες για πάρτη μου -και για το πάρτι μου- και την μερσώ γι’ αυτό, (και πιο πολύ γιατί δεν το περίμενα από ‘κείνη). Αν και τελικά δεν κατάφερε να τους πείσει να μη φωνάξουν την αστυνομία.. (την οποία εδώ την πληρώνεις 50 ευρό, απλά επειδή ήρθε!) Την οποία τελικά φωνάξαμε μετά από λίγο κι εμείς (καθώς εδώ δεν έρχονται νοσοκομειακοί αλλά κάτι τύποι νταβραντωμένοι σαν ματατζήδες, και αυτοί σε πάνε στο νοσοκομείο, απ’ ότι έμαθα σήμερα- το νούμερό τους είναι το 18, αν σας τύχει αντίστοιχο περιστατικό-), καθώς σε κάποια στιγμή ο Δημήτρης (ο φίλος μου με την τσικουδιά) είχε πέσει σε κώμα, δεν μίλαγε, δεν αντιδρούσε στα χαστούκια, ούτε καν στο κρύο νερό που του ρίξαμε στη μπανιέρα… Ήταν τότε που πλακώθηκα μ’ έναν υστερικό Γάλλο, ο οποίος στρίγκλιζε (την ώρα που ‘ταν εδώ η αστυνομία για το θόρυβο!) «il est mort! Il est mort!”= είναι νεκρός! Είναι νεκρός! (Νομίζω η κατάσταση ήταν αρκετά δύσκολη και χωρίς υστερίες, πόσο μάλλον γαλλικές υστερίες!) Ήταν τότε που τον πέταξα έξω από το σπίτι μου, υστεριάζοντας κι εγώ, “tu es con! Tu es con!”= Είσαι μαλάκας! Είσαι μαλάκας! Και διάφορα άλλα που έχω μάθει στα γαλλικά- ή μήπως τα ‘λεγα στα αγγλικά..; (αλλά τέτοιες ώρες που να θυμάσαι..) Και κρίμα που φέρθηκα έτσι.. γιατί 1. δεν ήμουν εγώ που μίλαγε αλλά η Φατουράδα. 2. η σκηνή αυτή εκτυλίχτηκε όσο ακόμη το πάρτυ μεσουρανούσε (υπολογίζω καμιά 30άρα άτομα να έλαβαν γνώση της εν λόγω απρεπούς συμπεριφοράς μου) και 3. απ’ ότι έμαθα αργότερα, ο γάλλος αυτός είναι πρώτος ξάδερφος και συγκάτοικος του συμπαθή ισπανού με τα πράσινα μάτια, που ροχαλίζει νωχελικά στο κρεβάτι μου.. (πώς τα φέρνεις έτσι άτιμη ζωή!). Anyway, αφού σας ενημερώσω ότι ο γάλλος πρώην μου, έμαθε ότι η γαλλίδα πρώην του (η πριν από μένα) τα ‘φτιαξε με τον καλύτερό του φίλου, (από μία άσχετη Ουγγαρέζα που απλά τυγχάνει συμφοιτήτριά του -του –«πρών!» κολλητού του πρώην μου) και το ‘ριξε κι αυτός στο ποτό.. (Άντρες…!), να σας καθησυχάσω (όσους ανησύχησα) ότι η υγεία του κρητικού φίλου μου δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο πια (θα πάμε κατά το μεσημεράκι να τον μαζέψουμε..), να σας ευχηθώ καληνύχτα.. και να σας συμβουλέψω να το ξανασκεφθείτε την επόμενη φορά που θα αποφασίσετε να κάνετε πάρτυ σπίτι σας…!