ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ FNAC

Μου αρέσουν οι δεξιώσεις, τα εγκαίνια και τα λοιπά κοσμικά για 2 λόγους: α) free μπουφές και β) free bar..
Πέρυσι τέτοια εποχή βρέθηκα από σπόντα στη γαλλική πρεσβεία. Ύστερα από 6 Gin Tonic, νόμιζα ότι βρισκόμουν σε βενετσιάνικο μπουρδέλο του μεσοπολέμου.. Τέτοια πολυτέλεια, τέτοιο χαλάρωμα των ηθών..!
Στα μέσα της χρονιάς βρέθηκα στο ξενοδοχείο Plaza για δεξίωση γάμου. Γέμισα το πιάτο μου με ένα μωσαικό φαγώσιμων χρωμάτων ύψους 5 δάχτυλα από την επιφάνεια του τραπεζιού.. Δεν το κάνω από αντίδραση, απλώς νομίζω ότι αυτό είναι το σωστό.
Έτσι και χθες από σπόντα πάλι παρεβρέθηκα στα εγκαίνια του fnac μαζί με την φίλη μου την Ιωσηφίνα, η οποία είναι η μόνιμη συνοδός μου σε κάτι τέτοια κουφά.. με εξαίρεση ίσως ένα metal party το προ προηγούμενο Σάββατο, που ήμουνα με το Βαρνάβα.
Το κτήριο ''Τhe Mall" μοιάζει με ένα τεράστιο ρομπότ στο κέντρο μιας περιοχής, που θυμίζει δοκιμαστικό σωλήνα χημικού εργαστηρίου... υπό κατασκευή. Δεν υπάρχει ως οντότητα. Και το fnac δε λέει κάτι. Το καπιταλιστικό όνειρο είναι, στριμωγμένο κατά τρόπο τέτοιο όπως στριμώχνονται τα γουρουνάκια στο βιντεάκι "The Meatrix"... Πάρε κάνα κινητό από δώ, πάρε λίγο Κοέλιο από κει, παίξε κάνα videogame, άκου λίγη μουσική, τράβα και καμιά μαλακία στην τουαλέτα άμα γουστάρεις..
Η Πένυ Ζούνη επανέλαβε αυθόρμητα για εκατοστή φορά, τα λόγια που εντελώς αυθόρμητα έγραφε και στην πρόσκληση "Είμαστε τόσο χαλαροί εδώ, τόσο άνετα...". Εκείνη η τύπισσα με το μαύρο σκελετό γιαλιών, που μετά τα βραβεία Θεσσαλονίκης εμφανίζεται ως η νέα ελπίδα- περσόνα του ελληνικού ποιοτικού τραγουδιού, τραγούδησε την κομματάρα της "ζαμπόν", και μας έστειλε για βρούβες όταν ευχήθηκε "οικονομική ευρωστία για να μπορεί ο κόσμος να ψωνίζει"! Στο τρίτο ποτήρι σαμπάνιας άκουσα τη Χαρούλα Αλεξίου, να μιλάει για τη χώρα που μαστίζεται από την πειρατεία και για λίγο αισθάνθηκα κάτοικος Καραιβικής, εκεί γύρω στον 16 αιώνα. Πάλι καλά δηλαδή που δεν έπινα και ρούμι.
Όλοι αυτοί είναι βαρετοί τύποι, που γρήγορα τους βαριέσαι.. Οι πιο ωραίες φιγούρες για άλλη μία φορά ήταν oι άνθρωποι του catering. Ωραίες παρουσίες με γιλέκα, από 25 ως 65 μου γέμιζαν το ποτήρι με γαλλική σαμπάνια και την ίδια στιγμή οι ίδιες φιγούρες περνούσαν σε δίσκους σολωμούς, σπαράγγια, παρμεζάνες, ντολμαδάκια και γλυκά. Αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι, τους σέβομαι και τους αγαπάω. Γουστάρω να τους λέω ευχαριστώ κάθε φορά που μου προσφέρουν ένα σπαράγγι. Και είναι ωραίοι, γιατί αν τους φερθείς σωστά σαν ίσος προς ίσο, θα σου κλείσουν το μάτι και θα σου ανοίξουν εκείνη την πόρτα που οδηγεί απ ευθείας στην αποδόμηση της εικόνας. Τίποτα από όλα αυτά τριγύρω σου δεν ισχύει, είναι όλα βιτρίνα, μοντάζ, απάτη και όλα αυτά τα φανταχτερά φιλοσοφημένα μηνύματα δε σημαίνουν τίποτα, το νόημά τους καταργείται αυτόματως από την ίδια τη διαδικασία που τα γέννησε, τη διαφήμιση για την κατανάλωση.
Αυτοί οι άνθρωποι μας οδήγησαν πίσω από τον καθρέφτη, εκεί που απαγορεύεται η είσοδος, μα επιτρέπεται το κάπνισμα. Ένας σκληρός, χοντρός τύπος χώριζε άθελά του δύο κόσμους ανοιγοκλείνοντας νευρικά μία πράσινη πόρτα. Πίσω από αυτή οι σερβιτόροι πίναν τις σαμπάνιες, που άφηναν οι πελάτες, αντάλλαζαν γρήγορες τζούρες ο ένας με τον άλλον και με πληροφόρησαν ότι αυτό το πράσινο μεσα στην παρμεζάνα, μπορει να είναι και τσουκνίδα!!
Τέλος πάντων η ουσία είναι, ότι όσο μας καλούνε εμείς θα πηγαίνουμε, γιατί γουστάρουμε μπουφέ και μπαρ, μπουφέ και μπαρ.. "Κι εκεί, στην τουαλέτα του τέρατος, ανάμεσα σε καπνούς και ούρα, μεθυσμένους μεγαλοβιομήχανους και εκπορνευόμενα μοντέλα, γύρω από πεταμένες τράπουλες και χρησιμοποιημένες σύρηγγες, η Ιωσηφίνα έβγαλε το bar code του κλεμμένου βιβλίου ψυχολογίας... όταν κάνεις κάτι πρέπει να το κάνεις άψογα, ψιθύρισε και τη σκαπούλαρε τρικλίζοντας παρέα με τον Psarra, προς το bios, όπου οι "Cocorosie" κάναν και γαμώ τις συναυλίες.."