Παιδικές σκέψεις

Εναλλακτικός τίτλος ποστ: ''Άλλο ένα κείμενο εν μέσω κρίσης'' ή ''επιτέλους έγραψα κι εγώ ένα τέτοιο κείμενο'' ή ''έγραψα κι εγώ κείμενο εν μέσω κρίσης γιατί τα τελευταία 2 χρόνια κάνω scroll down όλα τα υπόλοιπα μιζεροκείμενα που προσπαθώ να διαβάσω αλλά δεν μπορώ''

Θυμάμαι παλιό σημειωματάριο πριν από το 2007-2008 και βλέπω λίστα με δράσεις που μπορούν να πραγματοποιηθούν από ομάδες χωρίς τη συνεισφορά του κράτους όταν ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Δημιουργία ομάδας για γκρέμισμα αυθαιρέτων, δημιουργία ομάδας για νόμιμο σαμποτάζ των αγωγών αποβλήτων που μολύνουν τα ποτάμια. Οι ομάδες θα απαρτίζονταν από δικηγόρους, οικολόγους, κλπ. Οι οποίοι θα αναλάμβαναν και την κατήχηση των κατοίκων της περιοχής που θα γινόταν η εκάστοτε δράση. Καθήκον μου ήταν να ιδρύσω μια τέτοια ομάδα η οποία θα έτρεχε σαν σούπερ-ήρωας όπου ο πολίτης είχε ανάγκη ή η κοινή λογική απαιτούσε ή ο ‘’νόμος’’ όριζε αλλά δεν εφαρμοζόταν.

Υπήρχε σίγουρα μια ανάγκη μέσα μου για δράση, να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου.

Κάπου εκεί ήρθε και το What Street Party? ή μήπως ήταν την ίδια περίοδο?

Κάπου κει ήρθε και ο Δεκέμβρης 2008.

Κάπου κει κατάλαβα ότι και άλλοι σκέφτονταν το ίδιο με εμένα.

Συλλογικότητες, οργάνωση γειτονιών, αλληλέγγυο εμπόριο, ανταλλακτικά παζάρια, ποδήλατα στο μετρό, κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, διόγκωση ακροδεξιού χώρου με εφήβους αεκτζήδες βάζελους γαύρους χουλιγκάνους, Χρυσή Αυγή, διόγκωση του αναρχικού χώρου με εφήβους αεκτζήδες βάζελους γαύρους χουλιγκάνους, αντίσταση στην Κερατέα, εναλλακτικές καλλιέργειες, αντίσταση στις Σκουριές και άλλα πολλά που λίγο πολύ δείχνουν ότι με κάποιον τρόπο ο καθένας οργανώθηκε και πήρε την κατάσταση στα χέρια του με τον τρόπο που αυτός όριζε ως καλύτερο.

Όλα κρυφτό-κυνηγητό-αμπάριζα-αγαλματάκια ακούνητα.

Θέλω πυθία-μπουκάλα-θάρρος ή αλήθεια.