ΜΟΥΛΟXΤΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

Το τέμπο είναι μονότονο και διαρκές. Το τραγούδι έχει μέσα πόλεμο, ηλιοβασίλεμα, χειμώνα και άγιο Κωνσταντίνο. Τη στιγμή που το μαχαίρι σφάζει την καρωτίδα του ζώου, η μητέρα τραβάει το βλέμμα του γιου από το δρώμενο. Το παιδί δεν πρέπει να δει το αίμα που πλημμυρίζει το χώμα, μονάχα να ακούσει το φάλτσο της λύρας που ζορίζεται να καλύψει το ουρλιαχτό του αρνιού. Ένας άλλος γιος, με το 10 του Rooney στην πλάτη, σκύβει μπροστά στον πατέρα του να του δέσει το κορδόνι. "Ένα κόμπο;" Τον ρωτάει. "Δύο", του απαντάει ο πατέρας και σαν έτοιμος από καιρό σχεδόν εισβάλλει κραυγάζοντας στο χορό των Αναστενάρηδων.

Το ζήτημα με τα Αναστενάρια μου θύμισε λίγο τον Ιντιάνα Τζόουνς (στο 2 ή στο 3 δε θυμάμαι) καθώς στεκόταν στο χείλος ενός χαώδους γκρεμού με όλη την αγωνία του κόσμου ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Μόλις είχε λύσει το μεγάλο γρίφο που του υποδείκνυε, πως το τέλος της ταινίας βρίσκεται στην απέναντι πλευρά και πως για να το φτάσει πρέπει να διασχίσει την αόρατη γέφυρα μπροστά του. Ο Ιντιάνα Τζόουνς δεν έβλεπε τη γέφυρα, πίστευε όμως τόσο πολύ στην αξία της αναζήτησής του και στην απάντηση που ο ίδιος είχε δώσει, που απλά πάτησε στο κενό για να περάσει απέναντι και τότε ναι, η γέφυρα του αποκαλύφθηκε. Στο τέλος φυσικά εκείνος μόνο βρήκε και πήρε το γκράαλ, αλλά για κάποιο λόγο όλοι παρέα λυτρωθήκαμε. Μαυρολεύκη Δράμας.

Στο σημείο αυτό οφείλω να εκφράσω τον απέραντο σεβασμό μου στη σπουδαία γη της Μακεδονίας και της Θράκης. Μία γη πλούσια και ευλογημένη
                                                                      φυσιολατρικά

                                                                      λαογραφικά

                                                                  
                                                                  αρχιτεκτονικά                   

                                                                    
                                                                   γαστρονομικά

                                                            
                                                                   πολυπολιτισμικά

                                               
                                                                             ιστορικά

 Θα μπορούσα να το κάνω ώρες αυτό.

Ταξιδεύοντας μέσα στο μακεδονικό καθρέφτη δε γίνεται να μη δώσω έμφαση στους αντίστροφους κατοίκους της ελληνικής ιστορίας. Στον μπάρμαν από την Καστοριά που μου συστήθηκε ως "Βαλκάνιος", στους παππούδες στη Γουμένισσα που στην αρχή σου μιλάνε ελληνικά μα όσο σε συνηθίζουν το γυρνάνε σε μια άλλη γλώσσα, "Ντόπια, Μακεδονικά" όπως λένε. Στους βαρελόφρονες θαμώνες του καφενείου στο Αμύνταιο που πάνω στο μεθύσι τους αποκαλούν τον Παύλο Μελά "Ζωοκλέφτη" και το Μακεδονικό Αγώνα στα ίσα "Αντιμακεδονικό". Στα μέλη του "Ουράνιου Τόξου" της Φλώρινας που μοιράζουν την εφημερίδα τους και αυτοαποκαλούνται "Εθνικά Μακεδόνες". Στη μέση όλων αυτών η Χριστίνα από την Κόζάνη που βλέπει απλά ανθρώπους να προσδιορίζονται σαφώς και μόνο αναλόγως σε πια "Φυλή" ανήκουν Πόντιοι, Βλάχοι, Σαρακατσαναίοι, "Ντόπιοι" (σλαβόφωνοι). Φυλές που μέχρι και πριν μία γενιά δεν δεχόντουσαν να παντρευτούν μεταξύ τους. Και φυσικά ο Θανάσης από την Κομοτηνή που μέσα σε όλο του το μηδενισμό τα προσπερνάει όλα αυτά ως "Μαλακίες".
Στο διαδίκτυο επίσης ο Κλείτωρ (λίγο στραβωμένος βέβαια αλλά τι να κάνεις) δίνει και κάποιες ανορθόδοξες παραπομπές που έχουν ενδιαφέρον.
Διαλέγεις και παίρνεις ναι, μόνο που νιώθω πως εδώ προκύπτει ένα σαφές ζήτημα σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων και φυσικά ένα απέραντο πεδίο για όσους αγαπούν την ιστορία.

Εδώ πια είναι καλοκαίρι και ο κόσμος τα χάνει όσο περνάει. Ο ένας το μόνο που δε θέλει είναι ο κομμουνισμός, αλλά θα ψήφιζε ΚΚΕ αν αρχηγός ήταν η Κανέλλη, ο άλλος παρέα με το νεοχίππη Γερμανό γαμπρό του ισχυρίζεται πως καλά τα λέει ο Μιχαλολιάκος για το Πολυτεχνείο. Ένα νέο σκηνικό πόλωσης έχει στηθεί και με το να συστήνεις ψυχραιμία, κριτική σκέψη και συνείδηση μέχρι τέλους κινδυνεύεις να θεωρηθείς φυγόμαχος. Μία ιστορική κοινωνική κινητικότητα που ξεκίνησε με το Δεκέμβρη του 08, πέρασε στο καλοκαίρι του 11, συνεχίζεται σήμερα με φόρα. Θυμάμαι κάτι τέτοιες ώρες την κινέζικη ευχή " Είθε να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς" και δεν μπορώ παρά να αισθανθώ τυχερός.