Από το C στο Ο

Κάποιοι θα προσπαθήσουν να διακρίνουν μια υφέρπουσα χαιρεκακία στο κειμενό μου. Σπεύδω να τους προειδοποιήσω ότι δεν είναι στις προθέσεις μου. Αν παρόλ' αυτά χρωματίσω τα νοήματά μου καθόσον υποθέτουν, τότε τους ζητώ να προσπαθήσουν να δουν αν ακόμα κι αυτή η συμπεριφορά δικαιολογείται αρκούντως από το γενικότερο πνεύμα που με χαρακτηρίζει.

Ο κύκλος είναι ένα όμορφο σχήμα. Διατηρεί την εξαιρετική αισθητικά ιδιότητα να είναι ένας γεωμετρικός τόπος στο δισδιάστατο χώρο. Στη συμβολικότητα του κύκλου βρίσκουμε πολλές αναπαραστάσεις της εμπειρικής ζωής, τόσες που έχουν διαποτίσει όλους τους τομείς της ανθρώπινης διανόησης, στη φιλοσοφία, τη γλώσσα, τις παραστατικές τέχνες, την επιστήμη και αλλού. Ο κύκλος της ζωής, η κυκλικότητα των επιχειρημάτων, ο κύκλος της Βιέννης, η κυκλική τροχιά, ο κύκλος των εποχών, ο κύκλος του χορού. Νοώντας έναν κύκλο, νοούμε ένα σχήμα πλήρες, τελειωμένο, αυτάρκες, κι όταν σκεφτόμαστε μεταφορικά, νοούμε μια ολοκλήρωση.

Πάνω σε κύκλους κυλούσε και το WSP. Και όσο κι αν στο επίπεδο της εμπειρίας μερικοί από εμάς θεωρούμε ότι έκανε τον κύκλο του μερικά χρόνια πριν, τουλάχιστον για μένα, απέμενε ένα μικρό τόξο να διαγραφεί ώστε να ολοκληρώσει τον κύκλο του και στο επίπεδο του συμβολισμού. Διότι η ύπαρξη του άρματος ως φυσικού αντικειμένου εμπόδιζε τη διαδικασία της ολοκλήρωσης και άφηνε ανοιχτές τις φαντασιώσεις. Πλέον, αυτό δεν υπάρχει. Το μνημείο της δράσης μας επέστρεψε στην άμορφη μάζα από την οποία εξαρχής προήλθε. Έγινε σίδερο σε κάποιο χυτήριο για να πάρει άλλη μορφή, άγνωστη για όλους μας. Μπορεί να συναντήσουμε μόρια της ύλης του ως πόμολο κάποιας εξώπορτας, σίγουρα όμως δε θα συναντήσουμε το άρμα μας. Με κάποιο τρόπο ικανοποιήθηκε το κοινωνικό αίτημα του contributor Νίτσα Μαρούδα σε αυτό το ποστ. Με μια άλλη οπτική, ιδιοποιήθηκε από τους ανθρώπους που ζουν το δρόμο σήμερα, και εμείς δεν είμαστε αυτοί.