χρόνια πολλά

Περπατάω στο δρόμο και νοιώθω οτι υπάρχει μια σκιά κάπου στην πόλη. Απο πάνω της , μέσα της ,κάτι τη διαπερνάει,λέει.Κάτι έχει αλλάξει και ενα στοίχειωμα καραδοκεί. Βρίσκομαι τότε στα εξάρχεια , η πλατεία είναι γεμάτη δέντρα σα σαξωνικό δάσος και πάνω τους αναρριχώνται άνθρωποι. Αναρριχώνται για να παρακολουθήσουν καλύτερα αυτό που πρόκειται να συμβεί. Εκεί έχουν παραταχθεί στρατιές ολόκληρες ανθρώπων που υποτίθεται οτι είναι αναρχικοί και κουμμουνιστές έτοιμοι να συγκρουστούν, έχει σηκωθεί κονιορτός και ακούγεται πολεμικό βουητό ,άγρια μουρμούρα ανθρώπων έτοιμων σε λίγο να πεθάνουν. Εκεί είναι η Ε της λέω φύγε γρήγορα τρέχα μακριά δε θα γλιτώσει κανείς μας , θα γίνει σύγκρουση και θα είναι χειρότερη απο πυρηνική έκρηξη , μα γιατι μου λέει θα πάω εκεί να δώ λιγάκι τι γίνεται . Εκεί που μου δείχνει όμως είναι βέβαιο οτι δε θα επιζήσει κανένας. Τότε βλέπω και τον αδερφό μου , είναι και αυτός εκεί, έχω πολύ καιρό να τον δώ και του λέω "μα τι κάνουν θα σκοτωθούν όλοι, δε γίνεται για τη νίκη αυτό, γίνεται για το θανατο". Ναι μου λέει. Το βλέμμα του είναι σαν το βλέμμα ανθρώπου που εκ των υστέρων καταλαβαίνεις οτι τότε που τον κοίταξες ήταν η τελευταία φορά που τον είδες. Λέει "είναι καννίβαλλοι ανθρωποφάγοι ,τέλειωσε, ο άνθρωπος χάλασε" . Μου λέει "ο άνθρωπος χάλασε" και εννοεί τον άνθρωπο σα κάποιου είδους ρολόι που ήρθε η ώρα και


χτυπάει το ξυπνητήρι , ξυπνάω. θέλω όμως να μάθω τι γίνεται στη συνέχεια και έτσι ξανακοιμάμαι και τότε

στα λίγα δευτερόλεπτα που ήμουν ξύπνιος έχουν συντελεστεί γεγονότα.Ο κόσμος έχουν μετατραπεί σε καννίβαλους , τρώνε όσους δε μπορούν να φάνε ανθρώπους. Τους μαζεύουν σε μπουντρούμια , τους καθηλώνουν , τους χωρίζουν σε άρρωστους και βρώσιμους. Οι τοιχοι είναι γεμάτοι αίμα και ακαθόριστους τρόμους. Φοβάμαι οτι απο τα σπάργανα που κρέμονται απο τα ταβάνια δε θα γεννηθεί κανένας καινουριος κόσμος. Περιφέρομαι σε υπόγεια και συνειδητοποιώ οτι είμαι και εγώ πια αιχμάλωτος τους , είναι όλοι αιχμάλωτοι, δεν υπάρχει πια ο κόσμος όπως τον ξέρουμε και βρίσκομαι αναμεσα σε μια παρέα απο χαρουμενους δολοφόνους που γελάνε μαζί μου σχετικά με το πώς θα με φάνε. Είναι τέρατα. Πραγματικά τέρατα. Τους λέω μα κάποτε ήσασταν άνθρωποι μου λένε ναι , τώρα όμως το συκώτι είναι το πιο νόστιμο και γελάνε. Γελάνε και μεσα απο το γέλιο τους ακούω τη σκέψη μου μεσα στον ύπνο μου και καταλαβάινω οτι είμαι και εγώ τέρας αλλα στο όνειρο αυτό εγώ δεν είμαι εγώ. Είναι κάποιος άλλος που προσπαθεί να διασωθεί και να διέλθει δι εμού. Δι εμού του ιδίου σκέφτομαι και είμαι εγώ ο ένοικος ληστής, όλα αυτά τα τέρατα είμαι εγώ και έτσι όταν επιστρέφω στο όνειρο αυτός ο άνθρωπος που είμαι "εγώ" τρέχει και τον κυνηγάνε .Τρέχει και ξαφνικά βρίσκεται σε μια Αθηνα όπως την ξέρουμε σήμερα, με κίνηση στους δρόμους και ανθρώπους άλλους , καινούριους ή μάλλον εκείνους τους πιο παλιούς , εξίσου ανελεύθερους , ξέρουν οτι υπάρχουν ανθρωποφάγοι πίσω μας αλλα για κάποιο λόγο απλά συνεχίζουν την πορεία τους στο δρόμο ήρεμοι, με αφήνουν να περάσω μέσα απο τα αμάξια τους για να ξεφύγω , ανοίγω κλείνω πόρτες ακολουθώ πινακίδες προσπαθώ να πάρω ανάσα να βάλω τελείες να παρω δηλαδη ανάσα.Ο κόσμος στο δρόμο μου δίνει χρήματα αλλα εγώ τι να τα κάνω τα χρήματα , δεν υπάρχει Σωτηρία, θεέ μου, σκέφτομαι, θελω να τιναχτώ και να γίνω πνεύμα και καθώς η προσοχή μου ξεγελιέται απο το λογοπαίγνιο που κάνω στον ύπνο μου, στρέφω το βλέμμα και δε ξέρω πώς, να

Βρίσκομαι σε ένα μαγαζί με τουριστικά είδη και με έχουν πλησιάσει οι καννίβαλλοι πολύ κοντά, είναι απέξω και ακονίζουν νύχια ζώων.Εγώ δε θέλω να με φάνε , προτιμώ να αυτοκτονήσω και παίρνω ένα μαχαίρι που θα έπρεπε να είναι τουριστικό αλλα τελικά είναι ένα κουζινομάχαιρο που σπάει η λεπίδα του καθώς προσπαθώ να κόψω τις φλέβες μου. Νοιώθω τη λεπίδα πραγματικά να με κόβει και αγχώνομαι μήπως εκεί που κοιμάμαι κόβω πραγματικά με αληθινό μαχαίρι. Κόβω τα χέρια μου οριζόντια προς τις φλέβες γιατι θυμαμαι οτι έτσι κάνουν όσοι θέλουν πραγματικά να αυτοκτονήσουν , ενώ εκείνοι που κάνουν απόπειρα για να τραβήξουν την προσοχή των άλλων τις κόβουν κάθετα ώστε η τομή και η ροή να είναι μικρότερη και να προλάβουν να τους σώσουν. Ωστόσο το μαχαίρι δεν κόβει και το αποτέλεσμα είναι απλά να ανοίξει το δέρμα όπως του φιδιού και εγώ τρέχω και κατευθύνομαι προς τη θάλασσα και πηδάω στο νερο. Το δέρμα μου λοιπόν κάπως έτσι φεύγει και τότε τι να δώ.

Βρίσκω λέει ένα υποβρύχιο που μοιάζει με δισκοειδές σπίτι. Εκεί είναι οι Άλλοι άνθρωποι αυτοί που διασώθηκαν και δεν είναι ανθρωποφάγοι. Με υποδέχονται και φαίνεται στα πρόσωπά τους οτι έχουν περάσει τα ίδια και έχουν ζήσει τις ίδιες εικόνες που δεν περιέγραψα ποτέ εδώ για να σας προστατεύσω απο μια φρίκη που ήδη ζούμε εκεί που εγώ σε λίγο θα είμαι ξύπνιος. Εγώ όμως δε μπορώ να ησυχάσω , πρέπει να φύγουμε τους λέω , πρέπει να σαλπάρουμε , εδώ κάποια στιγμή θα μας βρούνε και θα μας φάνε και θα χαθούμε. Πράγματι μας έχουν ήδη βρεί. Στην μπουκαπόρτα υπάρχει πλήθος απέξω και σπρώχνει για να μπεί. Δε προλαβα ποτέ να με εξαπατήσεις παράδεισε, σκέφτομαι. Και ο πάτος του υποβρυχίου λέει ξεχαρβαλώνεται και λίγο πριν ξυπνήσω καταλαβαίνω οτι ολόκληρο το δισκοειδές υποβρύχιο είναι στην πραγματικότητα , άκου να δείς τώρα.

μια τούρτα ,λέει, γενεθλίων.