ΔYOMIΣΗ ΚΙ ΕΓΩ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Υπάρχουν οι καριερίστες, υπάρχουν αυτοί που πήραν τα βουνά και υπάρχουν και όλοι οι άλλοι. Οι δύο πρώτοι είναι οκ. Έχουν θέσει στόχους, έχουν στρώσει το δρόμο, συναντάνε εμπόδια, κάποια τα ξεπερνούν, σε άλλα σκοντάφτουν, κάποια στιγμή μπορεί να μετανιώσουν, να το ξανασκεφτούν, σε κάθε περίπτωση έχουν κάνει συνειδητά τις επιλογές τους και αυτό είναι ένα από τα ζητούμενα και σε αυτό υπάρχει σεβασμός. Μου αρέσουν και οι καριερίστες και αυτοί που πήραν τα βουνά, τι γίνεται όμως με τους όλους τους άλλους? Αυτούς που ούτε γουστάρουν να γίνουν καριερίστες ούτε είναι και σίγουροι πως θέλουν να πάρουν τα βουνά?

Οι όλοι οι άλλοι ζούνε στην πόλη. Στην πόλη δύο είναι τα πράγματα που ουσιαστικά έχουν κάποιο νόημα. Το ένα είναι ο ηδονισμός. Λίγο το πλήθος, λίγο η ανωνυμία η πόλη γίνεται δυνάμει συνώνυμο του ηδονισμού και αυτό είναι ένα από τα προτερήματά της. Μπορείς να κοιτάζεις κωλαράκια δεξιά και αριστερά, να τα κανονίζεις σε φάσεις, να βγαίνεις από δω κι από κει, να παρτάρεις, να γίνεσαι κόκαλο, να ενημερώνεσαι για το τι παίζει, να χλαπακιάζεις ανελέητα. Ωραία πράγματα, απαραίτητα συστατικά για τη σωστή θέαση του κόσμου.
Το άλλο είναι η εξεγερσιακή δυνατότητα που υποβόσκει στους κόλπους της πόλης. Η πόλη σαν ο φυσικός χώρος όπου το σύστημα νιώθει άνετα, αποτελεί αναπόφεκτα το χώρο όπου γεννιούνται όλες εκείνες οι τάσεις που αποσκοπούν στην εναλλακτικοποίηση ή και στην ανατροπή του. (Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στα χωριά. Εκεί η διαφορετικοσυστημική συμπεριφορά ξεπερνάει το επίπεδο των ιδεών και γίνεται τρόπος ζωής και για αυτό οι ανάγκη για ιδεολογίες καταρρέει ή έστω καθίσταται περιττή). Η αναζήτηση αυτών των τάσεων, η διανοητική τριβή με τους ανθρώπους, το να προκαλείς τα πράγματα ή να τα ανακαλύπτεις εκ των υστέρων, το να είσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Επίσης ωραία πράγματα που κάνουν τους ανθρώπους καλύτερους.
Ανάμεσα στον ηδονισμό και την εξέγερση στέκεται η τέχνη, που είναι ηδονισμός και εξέγερση ταυτόχρονα. Και η τέχνη εδρεύει στην πόλη, συνεπώς δεν είναι δύο τα πράγματα που έχουν κάποιο νόημα στην πόλη, αλλά δυόμιση.
Αυτές οι δυόμιση είναι οι επιλογές των όλων των άλλων και με αυτές σαν καθημερινότητα μπορούν να κοιταχτούν στα ίσα και με τους καριερίστες και με αυτούς που πήραν τα βουνά και να τους ρίξουν και μια κλωτσιά άμα λάχει γκρεμίζοντάς τους για λίγο το υπεροπτικό θεωρείο απ όπου σχολιάζουν τα γήινα.

Είναι πολύ πιθανό όμως κάποια στιγμή αυτές οι επιλογές να ξεφτίσουν, να την γκάνουν σιγά σιγά η μία μετά την άλλη με ελαφρά πηδηματάκια. Είναι πολύ πιθανό η αστική μαύρη τρύπα της ρουτίνας και της παράνοιας σταδιακά ή απότομα να τις ρουφήξει χωρίς καν να προλάβουν να εκπέμψουν SOS. Εκεί αρχίζουν τα προβλήματα των όλων των άλλων και λίγο πολύ εκεί βρίσκονται οι περισσότεροι από αυτούς. Και τότε?
Αυτοκτονία είναι η μία λύση, μοναχισμός η δεύτερη, επιστροφή στη φύση με κάθε μέσο είναι η τρίτη συνοδευόμενη από εντατικό διαλογισμό προκειμένου να διδαχθούμε από το θρώισμα των φύλλων και το πέταγμα του χελιδονόψαρου. Αλλιώς πάμε στο σχέδιο β, που προβλέπει διατήρηση των κεκτημένων σε συνδιασμό με απαλά στοχευμένες- προχωρημένες κινήσεις που επιδρούν άμεσα σε αυτόν που τις βιώνει. Ανταλλαγή εισιτηρίων, βοήθεια στους τυφλούς που παλεύουν εκεί έξω, δώσιμο ρούχων κτλ σε ανθρώπους που τα χρειάζονται, ανεξίτηλος μαρκαδόρος για να ζωγραφίζουμε μουστάκια στα μοντέλα των διαφημίσεων. Απλές κινήσεις δηλαδή που μας κρατάνε απασχολημένους, μέχρι να πέσει ουρανοκατέβατη η πολυπόθητη λύση που θα μας βγάλει από την κατάθλιψη και το κοινωνικό αδιέξοδο.