Υστεροφημία

"Tο θάνατό μας χρειάζεται η άμετρη γύρω φύση"

Κ.Γ. Καρυωτάκης

Η μεγαλύτερη γοητεία του διαβάσματος είναι όταν από συγκυρία, σε ανύποπτο χρόνο και χωρίς διανοητική ιδιοτέλεια, οι διάφορες ιστορίες συγκλίνουν μέσα στο κεφάλι μου και δημιουργούν μια όμορφη ολότητα. Η τριχοτόμηση που θα σας πω συνέβη στον Άσπρο Βράχο.

α. Ο Τζόσεφ Κάμπελ (στο παρακάτω βίντεο) αναφέρεται σε μια τελετουργική ανθρωποθυσία τη στιγμή του ιερού έρωτα μεταξύ νέων αγοριών και ενός κοριτσιού. Δες από 16:57 ως 19:19.

β. Ο Α. Εμπειρίκος στο "Αργώ η Πλους Αεροστάτου" περιγράφει μια αιμομικτικού πάθους δολοφονία δύο εραστών από τον πατέρα του κοριτσιού.

γ. Ο Ε. Ροΐδης αναφέρεται στο κείμενό του "Τα εφήμερα" στο φυσικό θάνατο κάποιων εντόμων αμέσως μετά την αναπαραγωγική διαδικασία.

α.

Watch The Power Of Myth Sacrifice And Bliss in Educational & How-To | View More Free Videos Online at Veoh.com

β.

"... εσημάδευσε και επίεσε την σκανδάλην, τη στιγμή ακριβώς που ο Γκονζάλεθ, αγαλλιών και με την ψωλήν του βυθισμένην έως την ρίζαν εις το γλυκύ μουνί της Καρλόττας, εξετόξευσε εντός του κόλπου της το σπέρμα του. [...] εκσπερματούσα κι αυτή εν ευφροσύνη, εξέπνευσε μαζύ του περιπαθώς και εν πλήρη αγνοία ότι απέθνησκε : 'Αγάπη μου! Αγάπη μου! Τι ευτυχία!..."

γ.

"Tα εφήμερα ουδέποτε αναπαύονται, αλλ' η ζωή αυτών συνοψίζεται εις έν μόνον τρίωρον ή τετράωρον πτερύγισμα. Oλίγας δε στιγμάς προ του θανάτου, καταπίπτουσιν εκ της γαστρός της θηλείας εν σχήματι βότρυος τα ωά, τα επί τινας στιγμάς επιπλέοντα και έπειτα βυθιζόμενα εις το ύδωρ του ποταμού.[...] Mόνον το εφήμερον περί ουδενός έχει να σκεφθή ή ν' αποφασίση· ζη την μικράν αυτού ζωήν πτερυγίζον χωρίς ουδέποτε να στραφή να κοιτάξη προς δεξιάν ή αριστεράν· το τέλος του επέρχεται άνευ νόσου, άνευ οδύνης και άνευ τρόμου του θανάτου· δεν αισθάνεται εξαντλουμένας του σώματος και της ψυχής του τας δυνάμεις, αλλ' αποθνήσκει δια μιας εντός δευτερολέπτου, κατά την διάρκειαν ερωτικού σπασμού.

(Όλο το κείμενο)



Δεν υπάρχει καταλληλότερη στιγμή για να συμβολίσει κανείς τη διττότητα του έρωτα και του θανάτου από τις στιγμές που περιγράφουν και τα τρία αυτά κείμενα. Δηλαδή τη στιγμή που οι μικρότεροι σε μέγεθος και πιο κινητικοί γαμέτες ολοκληρώνουν το ταξίδι τους για την ένωση με τους βραδυκίνητους αλλά πιο εύρωστους συντρόφους τους, πεθαίνοντας και δημιουργώντας νέα ζωή. Η διαδικασία της αναπαραγωγής σε επίπεδο κυττάρων είναι όμοια σε όλα τα όντα που τα νοούμε ως τέτοια. Αυτό που αλλάζει στους τρεις θανάτους είναι το κίνητρο για το χαμό τους. Στην περίπτωση της φυλής πρόκειται για μια θυσία που αφορά στη γονιμότητα της γης, μια ανταπόδοση της προσφοράς των καρπών από τη μητέρα γη που για να εξισορροπιστεί χρήζει τη θυσία των πιο γόνιμων από την πλευρά της κοινότητας ανθρώπων. Το ίδιο πρότυπο της γνωστής ιστορίας της Περσεφόνης. Στη δεύτερη περίπτωση πρόκειται για μια δολοφονία με ατομικό κίνητρο, ένα ασίγαστο ερωτικό πάθος που απαιτεί την εξόντωση των συντελεστών της συνουσίας για την εκπλήρωση του προσωπικού μύθου του θύτη. Στην τρίτη ξεδιπλώνεται η απέριττη αναγκαιότητα της φυσικής επιλογής που -ποιητικά δοσμένη από τον συγγραφέα- παύει τους εραστές άπαξ της ολοκλήρωσης του σκοπού τους. Πιο πολύ αναλογίζομαι το φονικό χέρι. Κάποτε όλη η κοινότητα στη μεταφυσική και συμβολική της αγωνία. Κάποτε ένα μόνο υποκείμενο που δρα τελεολογικά έκτος όμως της θρησκοληπτικής αναγκαιότητας που αίρει με τη δράση του καθεαυτή. Τελεολογικά για το προκείμενο σύμπλεγμα. Κάποτε η φύση η οποία, αν αναλογίζεται σκοπούς που αμφιβάλλω, είναι μακριά από τη δική μας ερμηνευτική ικανότητα, αφού τη φέρουμε εντός μας. Τρεις έρωτες και τρεις θάνατοι, τόσο συμμετρικοί εφ' εαυτών και αναμεταξύ τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω να πω πολλά. Μόνο μένω να σκέφτομαι πώς αυτές οι ιστορίες συγκεντρώθηκαν σαν μια στο κεφάλι μου, έγιναν ποίηση και λυρισμός.