Και η α-πορία συνεχίζεται.

Θυμάμαι τότε στα ωραία χρόνια, όταν όλοι πληρωνόμασταν για να καθόμαστε, τότε που περιπλανιόμασταν κάνοντας άσκοπα ταξίδια για το καλό της πνευματικής μας υγείας, τότε που τρώγαμε έξω και μάλιστα είχαμε και άποψη για το αν φάγαμε καλά ή όχι.

Κάποια στιγμή τότε, ένας Γερμανός φίλος του ισχυρού είχε έρθει να επισκεφθεί την Ελλάδα. Ο φίλος αυτός, υπαγόταν στην κατηγορία "μέσος Γερμανός χίππις" και η επαγγελματική του ιδιότητα θα μπορούσε να περιγραφεί από τον σχετικό ΚΑΔ "αυτοαπασχολούμενος ιδιοκτήτης τροχόσπιτου - υπηρεσίες τατουάζ και εφαρμοσμένης κοσμητικής στο σώμα". Ήρθε λοιπόν ο έρημος Γερμανός στην Ελλάδα, ήρθε μάλιστα περνώντας από την Αυστρία στην Ιταλία και από την Ιταλία στην Ελλάδα με τη μοτοσικλέτα του και στο λιμάνι της Πάτρας, συνάντησε τον ισχυρό, προκειμένου να συνεχίσουν την πορεία προς την Αθήνα. Στο δρόμο που εμείς οι κοντινοί στο αυλάκι (και οι μεν και οι δε), έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε "Εθνική Οδό Αθηνών-Πατρών", ο Γερμανός έσπασε: όταν ο ισχυρός τον ρώτησε "λοιπόν; πώς σου φαίνεται η Ελλάδα;", ο Γερμανός βιώνοντας ανάμεικτα συναισθήματα ενθουσιασμού και προβληματισμού απάντησε: " huhh, you are like India!".

Προχθές, η χώρα μας η Ελλάδα, διαμέσου του εξουσιοδοτημένου εκπροσώπου της για τα οικονομικά, έστειλε ένα έγγραφο στον κύριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έγγραφο το οποίο κοινοποιήθηκε και σε έναν άλλο κύριο που λέγεται πρόεδρος του γιουρογκρουπ και σε κάτι άλλους κυρίους και το οποίο έλεγε τα εξής:

AITHMA

Ζητώ εκ μέρους της Ελλάδας να κινητοποιηθεί ο μηχανισμός στήριξης της Ελλάδας.

Υπογραφή
εγώ που είμαι ο αρμόδιος για τα οικονομικά της Ελλάδας μαζί με τον πρωθυπουργό μας.

Οι περισσότεροι από τους αναλυτές συμφωνούν ότι το "ελληνικό ζήτημα" είναι ένα σύνθετο ζήτημα. Η προσφυγή σε έναν μηχανισμό στήριξης στον οποίο εμπλέκεται και το Διεθνές Νομισματικό Ταμειακό Απόθεμα (International Monetary Fund), έχει υπάρξει πολύ πιο διάφανη και πολύ πιο ακριβής σε άλλες περιπτώσεις. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα.

Παλαιότερα, αν μία χώρα είχε σοβαρά προβλήματα να εξάγει τα προϊόντα της, με αποτέλεσμα να διογκώνει τον κρατικό της μηχανισμό δανειζόμενη ούτως ώστε να κινείται πλασματικά η εσωτερική της αγορά, έφτανε αργά ή γρήγορα σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο: το υπερβολικό χρέος. Ερχόταν τότε στην εξουσία μία ομάδα ανθρώπων, η οποία μετά από συνεννόηση με εξυπνότερους ανθρώπους της αγοράς, εξασφάλιζε τα απαραίτητα δάνεια ούτως ώστε και η εσωτερική αγορά να καλύπτει μέρος των δαπανών της και η εξωτερική, δειλά - δειλά, να ξεκινά να υπάρχει, ελεγχόμενη πάντα από τους όρους και τις προϋποθέσεις που θέτουν οι δανειστές της. Αυτό σε πολλές χώρες, ονομάστηκε "οικονομική δικτατορία", αλλά στο τέλος δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την τελική θεσμοθέτηση ενός μηχανισμού που υπήρχε ήδη και λειτουργούσε απλώς χωρίς τυπική νομιμοποίηση, στους χώρους εργασίας και στον τρόπο ζωής των πολιτών της συγκεκριμένης χώρας. Δεν είναι τυχαίο, ότι πολλά από τα προσφυγέντα κράτη στην οικονομική στήριξη του International Monetary Fund μετά το β' παγκόσμιο πόλεμο, ήταν κράτη που (κατά την περίοδο της προσφυγής τους) είχαν και στρατιωτική δικτατορία.

Στην Ελλάδα όμως, τα πράγματα - όπως πάντα- λένε, ότι είναι λίγο πιο περίπλοκα. Και είναι περίπλοκα για 2 απλούς λόγους:

α. Η Ελλάδα είναι μία χώρα που απολαμβάνει τυπικά την ιδιότητα του μέλους σε μία Νομισματική Ένωση, η οποία θέλει και αξίζει να αντιμετωπίζεται ως αρκετά σοβαρή (την ΟΝΕ).
β. Η Ελλάδα, είναι μία χώρα που λόγω πολύ αρχαίας ιστορίας και εξέχουσας θέσης της στον τομέα της ναυτιλίας από τα προϊοστορικά κιόλας χρόνια (άρα 2 σε 1), κατέχει μία προνομιακή
θέση στη συνείδηση τόσο των εταίρων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και των συνανθρώπων της / πολιτών όλων των υπολοίπων κρατών του κόσμου. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα στη Μογγολία,
να γνωρίζουν ποια είναι η Ελλάδα, αλλά να μην γνωρίζουν ταυτόχρονα ότι υπάρχει κράτος με την ονομασία "Δημοκρατία του Εκουαδόρ" (Ισημερινός).

Έτσι εξηγείται η μεγένθυνση των προβλημάτων της Ελλάδας στα μάτια και τις οθόνες του υπόλοιπου κόσμου, γιατί η πτώση ενός κράτους προσχηματικά ελεύθερου και δημοκρατικού, ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από την πτώση του Πακιστάν. Το ότι μία χώρα που στεκόταν μέχρι πρότινος ισότιμη απέναντι στη Γαλλία και τη Γερμανία (λόγω του θράσους αλλά και της αξία της), τώρα υπάγεται πλέον στην κατηγορία "χώρα του Γ' Κόσμου", πουλάει πολύ περισσότερο από την αντίστοιχη πολιτική κατάσταση στην Αργεντινή, που ανέκαθεν αντιμετωπιζόταν, κρινόταν και παρουσιαζόταν με αποικιακούς όρους (από τα δικά μας "δυτικά" μέσα).

3 πράγματα που θέλω να πω γιατί κι εγώ φοβάμαι, (δε θέλω καθόλου βασικά να τα πω γιατί φοβάμαι), αλλά φοβάμαι και στην ιδέα ότι άνθρωποι έχουν τις ίδιες απορίες με μένα:

1. Το να ενώνεις νομίσματα είναι μία πολύ περίεργη διαδικασία.
2. Το να μαγειρεύεις στατιστικά με συμπαθητικό τρόπο και να εύχεσαι ότι δε θα σε πιάσουν ποτέ είναι μία πολύ περίτεχνη διαδικασία.
3. Ακούμε κάθε μέρα ότι πεθάνανε 107 άτομα σε βομβιστική επίθεση στη Βαγδάτη και δε διακόπτουμε το καθάρισμα στα κολοκυθάκια. Ακούμε ότι "πτώχευσε" η Ελλάδα και οι απανταχού επενδυτές, όχι απλώς διακόπτουν το καθάρισμα αλλά σπεύδουν να εκμεταλλευτούν εμπορικά την πτώχευση, αγοράζοντας ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου και ποντάροντας τόσο στην πτώση, όσο και στην αναδιάρθρωση, γιατί ξέρουν ότι αυτό το κράτος έχει ελπίδα, έχει θάλασσα και έχει και 5-10-100 μαλάκες που θέλουν να το κάνουν καλύτερο.  

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που σημειώθηκε και εξακολουθεί να σημειώνεται κατά τη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας είναι το εξής: κανείς δε λέει τι ακριβώς γίνεται. Όλοι λένε περίπου την άποψή τους (και εμείς δεν εξαιρούμαστε από αυτό), αλλά κανείς δε λέει τι έγινε ή τι θα γίνει. Γιατί? γιατί απαγορεύεται. Απαγορεύεται σε έναν κόσμο που ξυπνάει κάθε μέρα με το καμπανάκι της έναρξης της συνεδρίασης του χρηματιστηρίου να λες τι έγινε, ή τι θα γίνει. Η άποψή σου έχει αρχίσει να κοστίζει. Τα κράτη, δεν είναι πλέον πολιτικοκοινωνικά μορφώματα προορισμένα και ικανά να προστατεύσουν συμφέροντα αδυνάτων. Η μόνη περίπτωση να υπερασπιστούν τους αδύνατους, θα είναι πλέον το να τους διαφημίσουν. Το να βγάλουν λεφτά από τη διαφήμιση των αδυνάτων. C' est c,a.

Ποτέ δε φαντάζόμουν ότι αυτή η απλή εντύπωση στα μάτια ενός Γερμανού 10 χρόνια πριν, θα ήταν τόσο αληθινή. Μακάρι να ήταν και λίγο περισσότερο ακριβής. Γιατί η Ινδία μπορεί να μας μοιάζει στην οδική ασφάλεια, αλλά εκεί οι άνθρωποι δεν είναι τόσο ξεφτίλες ώστε να αγοράζουν τόσα πολλά δάνεια: για να πάνε κομμωτήριο, για να πάνε ταξίδι, για να παντρευτούν, για να ανοίξουν σπίτι, για να κλάσουν, για να φτιάξουν επιχείρηση, για να πληρώσουν τη δεη, για να γεννήσουν παιδί και για να κάνουν την κηδεία του παππού.


(αχ επιτέλους είπα κι εγώ την άποψή μου:
http://www.youtube.com/watch?v=v_jPH2pmu48)