Οι πολιτισμοί χωρίς πλοία είναι όπως τα παιδιά που οι γονείς τους
δεν έχουν ένα μεγάλο κρεβάτι που πάνω του να παίξουν.
Τα όνειρά τους τότε στερεύουν,
η κατασκοπεία αντικαθιστά την περιπέτεια
και η τερατώδης ασχήμια της αστυνομίας
την ηλιόλουστη ομορφιά των κουρσάρων
δεν έχουν ένα μεγάλο κρεβάτι που πάνω του να παίξουν.
Τα όνειρά τους τότε στερεύουν,
η κατασκοπεία αντικαθιστά την περιπέτεια
και η τερατώδης ασχήμια της αστυνομίας
την ηλιόλουστη ομορφιά των κουρσάρων
Βρήκα αυτό το απόσπασμα από τη δουλειά του Michel Foucault (Les Heterotopias 1966: info) στο κείμενο με τίτλο "Η ηλιόλουστη ομορφιά των κουρσάρων" του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου που δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του Konteiner.
Με την έννοια της ετεροτοπίας, ο Φουκώ περιγράφει όπως λέει τους "τελείως άλλους χώρους" (absolutely other spaces : Foucault 1966) και την αντιπαραθέτει στην έννοια της ουτοπίας λέγοντας πως ενώ η ουτοπία είναι ένας "τέλειος" αλλά μη υπαρκτός χώρος που υπάρχει μόνο στο φαντασιακό μιας κοινωνίας, ενός πολιτισμού ή ενός ανθρώπου, η ετεροτοπία αντίθετα είναι ένας χώρος υπαρκτός αλλά καθ' όλα άλλος και διαφορετικός από το στενό του περιβάλλον. Κατά τον Φουκώ η μελέτη των ετεροτοπιών μας βοηθάει στο να διαπραγματευτούμε και να αμφισβητήσουμε το χώρο στον οποίο ζούμε. Είναι αλήθεια πως η έννοια της ετεροτοπίας είναι αρκετά "ανοιχτή" και μπορεί να συμπεριλάβει πολλούς και διαφορετικούς χώρους. Αυτό την κάνει έτσι ένα όχι και τόσο αποτελεσματικό θεωρητικό εργαλείο, όμως προσφέρει σίγουρα "τροφή για σκέψη" πάνω στην έννοια του χώρου.
Στις σύγχρονες πόλεις ο χώρος και συγκεκριμένα ο δημόσιος χώρος είναι πια φανερό πως μετατρέπεται σε ένα ολοένα και πιο ολοκληρωτικά καθορισμένο και ελεγχόμενο τόπο στον οποίο οι συμπεριφορές μας οφείλουν να εμπίπτουν σε προκαθορισμένα και νόμιμα πλαίσια. Οι χώροι στις πόλεις στους οποίους μπορούν πια οι ομάδες και τα άτομα να έχουν μια "άλλη" συμπεριφορά, ίσως και μη-αποδεκτή από κάποιους, εξαφανίζονται με αυξανόμενη ταχύτητα και φτάνουμε έτσι στο διαστρεβλωμένο σημείο στο οποίο η μεγαλύτερη χωρική "ελευθερία" ταυτίζεται με τον σχεδόν απόλυτο περιορισμό στους τέσσερις ιδιωτικούς τοίχους.
Όμως αυτοί οι ιδιωτικοί χώροι αδυνατούν να στεγάσουν τα όνειρά μας...
Οι σύγχρονες ετεροτοπίες κατά κάποιο τρόπο χάνονται μέσα σε αυτό το χωρικό πλαίσιο και μετατρέπονται για πολλούς, σε ιδιάζουσες ουτοπίες. Χώρους που υπάρχουν μεν -έχουμε πάει- αλλά όσο αφορά τη ζωή στην πόλη είναι μακρινοί τόποι -ίσως "ελεύθερες" παραλίες των διακοπών ή συνοικιακά πάρκα της εφηβείας- που πια ή κατά το διάστημα της παραμονής μας στο αστικό πλαίσιο υπάρχουν μόνο στο φαντασιακό μας. Υπάρχουν μέσα μας και μας βοηθάνε να την παλέψουμε μέχρι να μπορέσουμε να ξαναπάμε "εκεί". Η καθημερινή αστική ζωή μας μετατρέπεται έτσι σε μεσοδιάστημα μεταξύ των τόπων στους οποίους κάποτε ζήσαμε και σε αυτούς τους μακρινούς που νιώθουμε ότι "ζούμε".
Τα πλοία των κουρσάρων, την εποχή που μπορούσαν να χαθούν στις απέραντες θάλασσες, ήταν ελεύθεροι χώροι εν κινήσει. Καθημερινοί χώροι που μετέφεραν ανθρώπους από μέρος σε μέρος και τροφοδοτούσαν τη φαντασία αυτών που μένανε πίσω με τις ιστορίες που φέρνανε οι ελεύθεροι αυτοί ταξιδευτές. Πλοία που εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν, πλοία φαντάσματα που ταξίδευαν από γνωστούς σε άγνωστους τόπους, γεμάτους όνειρα και φαντασία.
Που είναι η περιπέτεια πια στην πόλη; Που είναι τα πλοία που μπορούν να μας μεταφέρουν σε άγνωστους τόπους, όταν κάθε εκατοστό αυτού του αστικού χώρου είναι πια γνωστό, καταγεγραμμένο και ελεγχόμενο; Μπορούμε να αναδείξουμε τις ετεροτοπίες των πόλεων μας χρησιμοποιώντας τες; Μπορούμε να βρούμε νέα πλοία που θα μας μεταφέρουν μακριά από την καθημερινότητα της πόλης παραμένοντας όμως μέσα σε αυτή την ίδια πόλη; Μπορούμε βρούμε τα μέσα και να τροφοδοτήσουμε τη φαντασία και τα όνειρά μας;
Στις σύγχρονες πόλεις ο χώρος και συγκεκριμένα ο δημόσιος χώρος είναι πια φανερό πως μετατρέπεται σε ένα ολοένα και πιο ολοκληρωτικά καθορισμένο και ελεγχόμενο τόπο στον οποίο οι συμπεριφορές μας οφείλουν να εμπίπτουν σε προκαθορισμένα και νόμιμα πλαίσια. Οι χώροι στις πόλεις στους οποίους μπορούν πια οι ομάδες και τα άτομα να έχουν μια "άλλη" συμπεριφορά, ίσως και μη-αποδεκτή από κάποιους, εξαφανίζονται με αυξανόμενη ταχύτητα και φτάνουμε έτσι στο διαστρεβλωμένο σημείο στο οποίο η μεγαλύτερη χωρική "ελευθερία" ταυτίζεται με τον σχεδόν απόλυτο περιορισμό στους τέσσερις ιδιωτικούς τοίχους.
Όμως αυτοί οι ιδιωτικοί χώροι αδυνατούν να στεγάσουν τα όνειρά μας...
Οι σύγχρονες ετεροτοπίες κατά κάποιο τρόπο χάνονται μέσα σε αυτό το χωρικό πλαίσιο και μετατρέπονται για πολλούς, σε ιδιάζουσες ουτοπίες. Χώρους που υπάρχουν μεν -έχουμε πάει- αλλά όσο αφορά τη ζωή στην πόλη είναι μακρινοί τόποι -ίσως "ελεύθερες" παραλίες των διακοπών ή συνοικιακά πάρκα της εφηβείας- που πια ή κατά το διάστημα της παραμονής μας στο αστικό πλαίσιο υπάρχουν μόνο στο φαντασιακό μας. Υπάρχουν μέσα μας και μας βοηθάνε να την παλέψουμε μέχρι να μπορέσουμε να ξαναπάμε "εκεί". Η καθημερινή αστική ζωή μας μετατρέπεται έτσι σε μεσοδιάστημα μεταξύ των τόπων στους οποίους κάποτε ζήσαμε και σε αυτούς τους μακρινούς που νιώθουμε ότι "ζούμε".
Τα πλοία των κουρσάρων, την εποχή που μπορούσαν να χαθούν στις απέραντες θάλασσες, ήταν ελεύθεροι χώροι εν κινήσει. Καθημερινοί χώροι που μετέφεραν ανθρώπους από μέρος σε μέρος και τροφοδοτούσαν τη φαντασία αυτών που μένανε πίσω με τις ιστορίες που φέρνανε οι ελεύθεροι αυτοί ταξιδευτές. Πλοία που εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν, πλοία φαντάσματα που ταξίδευαν από γνωστούς σε άγνωστους τόπους, γεμάτους όνειρα και φαντασία.
Που είναι η περιπέτεια πια στην πόλη; Που είναι τα πλοία που μπορούν να μας μεταφέρουν σε άγνωστους τόπους, όταν κάθε εκατοστό αυτού του αστικού χώρου είναι πια γνωστό, καταγεγραμμένο και ελεγχόμενο; Μπορούμε να αναδείξουμε τις ετεροτοπίες των πόλεων μας χρησιμοποιώντας τες; Μπορούμε να βρούμε νέα πλοία που θα μας μεταφέρουν μακριά από την καθημερινότητα της πόλης παραμένοντας όμως μέσα σε αυτή την ίδια πόλη; Μπορούμε βρούμε τα μέσα και να τροφοδοτήσουμε τη φαντασία και τα όνειρά μας;
Ελπίζω πως ναι!
27 σχόλια:
Μπραβο ρε...
Μπορουμε , δε μπορουμε , θα το κανουμε.
Α, αυτό είναι η ετεροτοπία; Κι εγώ νόμιζα οτι ήταν ο χώρος που συχνάζουν οι ετερό...
(Στο πιο σοβαρό, η πόλη έχει περιπέτεια μπόλικη, ή τουλάχιστον την περιπέτεια την φέρνεις μαζί σου- μη ρωτάς τί μπορείς να κάνει κανείς στην πόλη σου, αλλά τί μπορείς να κάνεις εσύ σ' αυτήν).
ki omws ...den exoun hliolousta taxidia ola ta ploia...
@stassa: δε ρωτάω τι μπορεί κανείς να κάνει στην πόλη μου. Ρωτώ τι μπορούμε να κάνουμε εμείς σε αυτή!
@last anonymus: σίγουρα όχι, αλλά εκεί δεν είναι και η περιπέτεια; θυμάμαι μια φορά που έφευγα με το καράβι από την Κύπρο, που η θαλασσοταραχή και η μπόρα της δεύτερης μέρας έφερε πιο κοντά, κύπριες μαθήτριες και ισραηλίτισσες που μόλις ειχαν τελειώσει το στρατό με ρασταφάρι ανυπόλυτους ταξιδευτές και εργαζόμενους στο καράβι, σε μια πολύ απολαυστική και όμορφη παρέα με πολλά να μάθει κανείς..
τυχαίνει να έχω διαβάσει χτες τη μεγάλη πάλη μεταξύ της δημόσιας ελευθερίας και των ατομικών ελευθεριών κατά τη γαλλική επανάσταση. ο ροβεσπιέρος είχε τότε χτυπήσει με ένα σχόλιο, που μπορεί και εδώ να ταιριάζει και να ταιριάζει γενικότερα στη σύγχρονη εποχή: "η συνταγματική διακυβέρνηση προωθεί τελικά τις ατομικές ελευθερίες και μας περιορίζει σε ελευθερίες που σχετίζονται με το άτομο...η επαναστατική διακυβέρνηση προωθεί τη δημόσια ελευθερία...αυτή που μένει πάντα ανοιχτή να αναλυθεί, να επιβεβαιωθεί, να απαντηθεί και να ξανα-μανα-απαντηθεί"
η αστυνομία, με άλλα λόγια είναι εδώ για να προστατέψει τις ατομικές μας ελευθερίες (πάντα υποθετικά μιλάμε εε;;), αλλά - ίσως πιο σημαντικά - ταυτόχρονα να διαχωρίσει το ατομικό από το δημόσιο...
ίσως δηλαδή το γεγονός ότι περιοριζόμαστε στο πως θα νιώσουμε και φανούμε ατομικά ελεύθεροι (που περιορίζει ίσως και τα όνειρά μας στο να είναι ατομικά) να μας περιορίζει να ανοιχτούμε στο δημόσιο (είτε αυτό είναι χώρος, ελευθερία, όνειρα)...
α ρε φουκώ παιχταρά!!!
γειά σου και εσένα πόζ
το ξέχασα αυτό...εκεί στο τέλος αναρωτήθηκε ο ροβεσπιέρος: μήπως τελικά για αυτό το λόγο δεν πρέπει να σταματήσουμε στην συνταγματική διακυβέρνηση, αλλά να αφήσουμε συνεχώς ανοιχτή την επαναστατική; μήπως; ε; μήπως;
και γω σκεφτόμουνα περι ετεροτοπίας με αφορμή το παραδειγμα των πλοίων: και τα τρόλει δεν έχουν κάτι ανάλογο? σα σαλιγγάρια της ασφάλτου με καλωδίωση βέβαια, έχουν κ αυτά το αίσθημα πλην 'του δικού σου' οτι γυρίζουν ατέλευτες βόλτες στα τσιμεντένια ρυάκια (οκ, δεν έιναι χύμα όπως θάλασσα το νιώθω)
δεν έχει πάντα ένα ενδιαφέρον να σκεφτείς που πάει το τρόλει που περνά από μπροστά σου? τι διαδρομή χάνεις και ποιος πάει για 'εκεί', εκεί αλλού από το εκεί που ξέρεις καλα χαρτογραφημένο ή στοχευμένο έστω. ειδικά όταν δεν είσαι σε γνωστή περιοχή τα μμμ δεν είναι πιο μυστηριώδη?
έχω απωθημένο μια φορά να μπω σε όλα τα λάθος λεωφορεία στις λάθος στάσεις να δω που βγάζουν!
ένα σχόλιο περισσότερο στον Brak με τα τελευταία που έγραψε:
καλά δεν είναι κ παιξε γέλασε η μη συνταγματική διακυβέρνηση άντε αέρα πατέρα φύγαμε φάση..
(σωστή σκέψη όμως σίγουρα!)
όταν όλοι ως άτομα αναζητήσουμε όλες τις 'ατομικές' xαρές που κανένα 'Σύνταγμα΄ δε θα υπαγορεύει ή απαγορεύει, νομίζω θα είναι πιο έυκολο συλλογικά να δούμε και το Δημόσιο χώρο και τη χαρά του συν-απολαμβάνειν. νομίζω οι ατομικές ελευθερίες πάνε παράλληλα (κι όχι αποτρεπτικά) με τη δημόσια ελευθερία.
συγκεκριμένα ο διαχωρισμός και η διάζευξη αυτή με μπερδεύει
nai kala, i blabe runner epohi exei idi ksekinisei
blade runner...oso pio psila toso kalitera, kai apo kato o parallilos kosmos mas me isogeies sinadiseis se plateies kai industrial art kentra pou ksepidoun anamesa se palia ergostasia kai egataleleimenous xorous se oles tis mitropoleis tis Disis.
Pause, μου τη σπάει να μου απαντάνε μ' ερωτήσεις ^.~
Ο ιδεαλιστής τό 'χει βρει το κόρπο πάντως.
Τέλος πάντων, δεν καταλαβαίνω τί λέει ο Ρουσσώ, πρέπει να καταργήσουμε τα όρια ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό για να ξαναβρούμε τη χαμένη χαρά της ζωής; Δηλαδή θα μπουκάρει ο κόσμος σπίτι μου και θα δανείζεται τα ρούχα μου, τα σοκολατάκια μου κλπ; Δεν υπάρχει περίπτωση.
είδες τελικά στασσα πόσο έχει μπει μέσα μας ο ιδιωτικός χώρος; αν είμασταν και εμείς κομμάτια ενός "άλλου" πολιτισμού, δεν θα εξετάζαμε καθόλου το ζήτημα του "δικό μου και δικό σου"
όσο για τον ιδεάλ...το θέμα θέλει μπάσκετ και συζήτηση...
@stassa: δεν απάντησα με ερώτηση, με ρωτησες τι ρωτάω και σου είπα, τι ρωτάω :) Α, και για το
ροβεσπιερο νόμιζα πως είπε ο brak όχι για το ρουσσώ.
@ideal. Ναι, για τα τρόλευ, ίσως έχουν κάποια σχέση, μόνο που τα τρόλευ πάνε πάντα παγιδευμένα σε μια και μόνη διαδρομή. Αντίθετο με την ελευθερία. Τα μεν στηρίζονται στην καλωδίωσή τους και τα άλλα στην δύναμη και την ελευθερία του αέρα... στο ίδιο τεύχος του κοντεινερ είχε και ένα ωραίο κειμενάκι για τις διαδρομές των λεωφορείων και τους οδηγούς τους..
Τώρα, περί ατομικών και δημόσιων ελευθεριών δεν είμαι σίγουρος αν συμφωνώ πως πάνε παράλληλα.
Πάρε ας πούμε το περίφημο "Η ελευθερία μου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου". Αυτό περιέχει αποκλειστικά τις ατομικές ελευθερίες. Η έννοια της δημόσιας ελευθερίας δεν υπάρχει. Και αν το σκεφτείς και χωρικά δεν υπάρχουν ουσιαστικά χώροι στου οποίους να ισχύουν άλλες συνθήκες που να ξεφεύγουν από το πλαίσιο των ατομικών ελευθεριών.
Ο δημόσιος χώρος ας πούμε είναι ένας χώρος στον οποίο πρέπει περισσότερο να συνυπάρχουν οι ατομικές ελευθερίες παρά να αναπτύσσονται συνθήκες που να γεννούν μια σχέση μεταξύ τους.
@brak: Ωραία σκέψη, και ενδιαφέρουσα σχετικά με το θέμα συνταγματική και επαναστατική διακυβέρνηση.
Τελευταία πάντως διάβαζα και κάποιον που έλεγε πως ο όρος επανάσταση δεν του πολύ αρέσει γιατί οι περισσότερες "γνωστές" επαναστάσεις τελικά κατέληξαν απλά σε μια άλλη μορφή εξουσίας, ίσως πιο κοντά στον "πολίτη" -μια νεα έννοια που και αυτή είναι προϊόν, ας πούμε, μιας επανάστασης- αλλά όχι και πολύ πιο κοντά στον άνθρωπο. Προτιμά λοιπόν αυτός περισσότερο την έννοια της εξέγερσης. Όχι με τη φάση της αντιπαράθεσης στο δρόμο, αλλά όπως τον κατάλαβα στη φάση της δημιουργίας των (εξεγερτικών) αυτών συνθηκών στη ζωή, αν όχι στην καθημερινή, τουλάχιστον στην συχνή.
Αυτό γίνεται με την ανάπτυξη "αυτόνομων χώρων" -δηλαδή χώρων στους οποίους να ευνοείται μια απελευθερωμένη συνάντηση ανθρώπων έξω από τον ασφυχτικό έλεγχο- οι οποίοι, μιας και δεν υπάρχουν πια "αγνωστοι τόποι" στους οποίους να πας με τα πραγματικά πλοία, είναι πάντα πρόσκαιροι. Πρόσκαιροι αυτόνομοι χώροι (Temporary Autonomus Zones) που πάμε με κάποια άλλα πλοία, πλοία κατά κάποιο τρόπο πραγματικά (για να πάμε) που να περιλαμβάνουν όμως και κάποια φαντασία σχετικά και με το ταξίδι και με τον προορισμό.
Τέτοιοι χώροι λοιπόν, μήπως είναι πιο εύκολο να δημιουργηθούν σε ετεροτοπίες; Χώρους που να είναι τελείως "άλλοι" από το περιβάλλον τους.
μπορεί να χαώθηκα αλλά εντάξει...
blabe bunner
Χαώθηκες, χάωσες κι εμένα. Πού το θυμήθηκες το ΤΑΖ;
Για το Ρουσσώ σχολίασα εγώ, πάνω στο ποστ σου.
Βρακάτσουλα, αν είναι να κάνετε επανάσταση για να μου τρώτε τα σοκολατάκια μου, εγώ δεν παίζω. Αν θέλετε να έχουμε κοινοκτημοσύνη εντάξει, αλλά κάτω τα χέρια από τα δικά μου πράματα, μοιραστείτε τα δικά σας. Είμαι σαφής ελπίζω.
Είχα να κάνω την εξής παρατήρηση περί πλοίων κτλ και των ειδικών συμβολισμών τους για αυτό το blog (τα τρόλεϋ δεν τα σχολιάζω..)
Όλα αυτά που λες περί πειρατών κτλ είναι πολύ σωστά. Όμως -όπως αναφέρεις και εσύ- οφείλω να ενημερώσω πως πάει καιρός από τότε που δεν έχει μείνει κάτι ανεξερεύνητο , καιρός που κάτι δεν ανήκει σε κανέναν (όπως πχ σε ένα κράτος ή στη Shell ή τον κύριο Λάμπρο) και καιρός που όχι μόνον αυτά αλλά και που τα υπάρχοντα resources των εξερευνημένων περιοχών με κυριότητα δε βγάζουν..
Πιστεύω πως η γενική κατεύθυνση που υποδηλώνεται από την "ετεροτοπία" (τουλάχιστον από όπως αντιλαμβάνομαι ότι την εννοείς) είναι "κοντόφθαλμη". Με την έννοια πως σαν κατεύθυνση ,προεκτεινόμενη δηλαδή συνεχίζεται έως ότου ο κόσμος όλος (ας πούμε) να γίνει μία μεγάλη ετεροτοπία. Σαν ένας 3ος πόλος που θα φουσκώνει και θα φουσκώνει και θα φουσκώνει.
Εξηγούμαι :
Δυστυχώς ή ευτυχώς (το ψάχνω κι εγώ) πιστεύω ότι μερικά πράγματα οφείλουν να αλλάξουν θεσμικά (καθότι όλα είναι πλέον εξαντλητικά εγγεγραμμένα). Ή ανήκουν στο public domain (όπως εκπροσωπείται από το κράτος δηλαδή υποτίθεται εσένα κι εμένα) ή στο private domain (μόνο σε σένα). Κενός χώρος δεν υπάρχει. Το θέμα είναι
1.να σταματήσει η διαρκής εκχώρηση authority από το public (δηλ από το κράτος που δε εκπροσωπεί καθόλου το δικαίωμα και την κυριότητά μας δηλ. από ¨εμάς¨)στο private (δηλ σε σένα) -βλέπε νερό, δάση, αέρα, πλατείες, παιδεία, υγεία κτλ). Αυτό είναι κάτι που δεν έχει γυρισμό (πήγε σε σένα; τώρα τί θέλω; δε θα έχω το δικαίωμα/νομιμοποίηση που ΕΙΧΑ)
2.ενώσω προσπαθούμε να βρούμε τις λύσεις ώστε τα εισαγωγικά από το "εμείς" να μπορούν να φύγουν (δεν ξέρω αν αυτό θα λέγεται επανίδρυση του κράτους ή το πέρασμα σε έναν εντελώς νέο σχηματισμό ή ακόμη ακόμη στο καθολικό e-voting για το κάθετί)
3.αλλά με λίγα λόγια θέλω να πω πως δε μας βλέπω σαν ένα 3ο πόλο που έρχεται να διεκδικήσει (claim) κι αυτός ένα μερίδιο authority από τους άλλους 2 (μια παραλία, μισή πλατεία κτλ) [δες εδώ ας πούμε κατατρεγμένη μιζέρια της αναρχικής σκέψης τύπου "πώς θα κρυφτούμε"] γιατί σε αυτήν την περίπτωση -στην παραλία που θα είσαι- θα έχεις αφήσει το νερό σου στα χέρια του κράτους που από πάνω θα κάνει και πως σε εκπροσωπεί.
4. Rather αυτό που χρειάζεται είναι να πιάσει κανείς τα ηνία (re-claim) της αντιπροσώπευσής του. Θα πρέπει δλδ να ακροβατεί στην περιοχή περί της νομιμότητας, προκρίνοντας με ένα κλείσιμο του ματιού τη νομιμοποίηση της δικής του εννοιολόγησης έτσι ώστε ultimately να αλλάξει τους θεσμούς, το σύνταγμα (ακόμη κι αν είναι για να αυτοκαταργηθεί).
5. Kαι όταν λέμε ultimately, για να γίνει αυτό -δηλαδή να καταγραφεί- θα πρέπει προηγουμένως να έχει μετατοπιστεί στο μυαλό της πλειοψηφίας (ή κάτι τέτοιο -κάποιος το λεγε "μεταφυσική εξέλιξη") η switched ερμηνεία της νομιμοποίησης και για να γίνει αυτό θα πρέπει να εμπνευστούν αυτόν τον switched κόσμο από ένα μικρότερο κομμάτι του πληθυσμού (τους εμπνευστές, οραματιστές, πρωτοπόρους, τους πρώτους που εκφράζουν αυτό το forthcoming switch, τους προοδευτικούς, όπως θες πεστο) και ίσως και από μικρότερο. Εμπνεύσει, θυμήσει, κολλήσει, διεκδικήσει, νομιμοποιήσει.
6. Και για να εμπνεύσει πρέπει να είναι sustainable, νομιμοποιημένο, ένα showcase του οράματος (TAZ?) που το βίωμά του είναι που θα εμπνεύσει.
7. Πρέπει με ακόμη πιο λίγα λόγια να δημιουργήσουμε την κουλτούρα που θα εμπνεύσει (καλό ε;)
#κουράστηκα λίγο. δεν είναι πολύ μακριά οι 2 οπτικές. θέλει συζήτηση#
P.S. τώρα που το σκέφτομαι ίσως να εννοείς (και μαζί σου μεγάλο μέρος της "αναρχικής σκέψης") ότι ο 3ος πόλος δε θα είναι πόλος αλλά αυτό που θα φανερωθεί όταν καταφέρουμε να συρρικνώσουμε τις περιοχές που καταλαμβάνουν οι 2 "άλλοι παίκτες" (ή να πείσουμε να αυτο-συρρικνωθούν, withdraw φάση)
Δύσκολο.
Και ΑΥΤΟ εννοώ "θεσμικά", από μέσα. Αλλιώς πώς; Με αντάρτικο;
-διάβασα κάποια comments που δεν είχα διαβάσει και ξαναδιάβασα post και υπόλοιπα πρώτα commentz-
-ζητώ συγγνώμη αλλά από τότε που πρωτοδημοσιεύτηκε και είχα διαβάσει το post δεν είχα βρει χρόνο να ασχοληθώ (γιατί εντάξει το θέμα είναι και κάπως βαρύ να πούμε)-
[Γεια σου @brak] και στέκομαι στο τελευταίο σχόλιό σου @pause που ουσιαστικά διευκρινίζει ότι όχι καθόλου δεν εννοείς ότι θα φουσκώνει και θα φουσκώνει, χρειάζεσαι απλά ένα πάντα "ασαφές" πεδίο όπου θα μπορούν να "καταφεύγουν" οι "κατατρεγμένοι". Πολύ λίγο (ακόμα και for a start -αυτό θέλω να πω)
@stassa...my name is...ΜΠρακατσούλας... Αναστάσιος Μπρακατσούλας... και εντάξει μπορείς να κρατήσεις μερικά σοκολατάκια, αλλά θα υπάρχει πλαφόν, να ξέρεις...
για λοιπούς ορισμένες σκέψεις που ίσως να βοηθήσουν...
1)η διαφορά μεταξύ εξέγερσης και επανάστασης είναι όντως υπαρκτή και πράγματι οι περισσότερες κινήσεις ήταν περισσότερο εξεγέργσεις (προσπάθειες για απελευθέρωση), παρά επναστάσεις (δημιουργία κάτι νέου)
2)η διαφοροποίηση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού είναι μία διαφοροποίηση, η οποία κρατά από το Ρωμαϊκό δίκαιο και στις μέρες μας είναι βαθιά αναχρονιστική. Το ευρωπαϊκό δίκαιο έχει εδώ και καιρό αμβλύνει πάρα πολύ τα - ούτως ή άλλως - δυσδιάκριτα όρια μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου. το ίδιο μπορεί να κάνει και η κοινωνία.
3) κράτος είναι και σημαίνει δίκαιο. δίκαιο δεν είναι και σημαίνει απαραίτητα κράτος. κράτος χωρίς δίκαιο (και μάλιστα συνήθως με καταναγκασμό) δεν υπάρχει. η νομιμοποίηση επομένως γίνεται εντός του κράτους. το να γίνει νομιμοποίηση εκτός κράτους (δηλαδή με άλλο δίκαιο) είναι μία πιθανότητα που ακόμη εξετάζεται αν και πως μπορεί να γίνει.
4) συνεπώς, από θεωρητικής και πρακτικής άποψης, αυτά που λέει ο Τσάκα, μάλλον (τονίζω μάλλον) δεν μπορούν να γίνουν. και είναι μάλλον, γιατί δεν έχει βρεθεί - θεωρητικά - απάντηση, πως είναι δυνατό να γίνουν.
γιο
Iranian Case
http://www.azart.org/webpages/
Τώρα τα είδα αυτά.
Είχα πάει σε ένα party σε ένα εγκαταλελειμμένο πρώην μεικτό χωριό (αν θυμάστε φώτο με το κορίτσι - θα έρθουν κι άλλες). chaca brak Θα επανέλθω. Τσεκάρετέ το αν είναι το ποστ.
γιο
Λοιπόν: Απλά μια απάντηση στον chaca για να καταγραφεί εδώ.
Πρώτα, το κειμενάκι αυτό προφανώς δεν είναι μια πρόταση για οποιουδήποτε τρόπου λύσης αλλά κάποιες κατευθύνσεις προς σκέψη (με βάση το Φουκώ) σε σχέση με τη διεκδίκηση και το χώρο (χώρος=vital part των ζωών μας και πραγματολογικά διεκδικήσημος)
Ναι θέλω μια ασαφή ζώνη. Όχι όμως για να μείνω εκει και τέλος. Αλλά για να μπορέσω σε αυτή την ασαφή και κάπως "απελευθερωμένη" ζώνη να αναπτύξω μαζί με άλλους την κατανόηση και την επι-τόπου δημιουργία των συνθηκών στις οποίες θα βασιστεί ένα βίωμα μιας "άλλης" κατάστασης. Η οποία μέσα από την διάδραση (τόσο μεταξύ αυτών που είναι μέσα στη ζώνη, όσο και μεταξύ του μέσα και του έξω) θα μας πάει -ιδανικά- σε διεύρυνση της ίδιας της ζώνης, αλλά και σε δημιουργία ίσως άλλων παρόμοιων. Όχι τόσο για να τις κατοικίσουμε ίσως, αλλά για να τις ζούμε πρόσκαιρα.
Αν δεν μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του πως θα ήταν να αναπτύσσουμε σχέσεις διαφορετικές και άλλες (ζώντας συνεχώς σε χώρους στους οποίους δεν μας επιτρέπεται τέτοιου είδους βίωμα), τότε πως θα μπορέσουμε να φανταστούμε (η φαντασία εδώ ως ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της διεκδίκησης) και σιγά σιγά να προσπαθήσουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο?
Θεωρώ λοιπόν αυτό το "ασαφές" αλλά ταυτόχρονα πολύ δυναμικό και δυνητικό πεδίο ανάπτυξης τέτοιων σχέσεων, βιωμάτων και φαντασίας, όχι απλά σημαντικό αλλά καθοριστικό σημείο από το οποίο μπορεί να ξεκινήσει κάτι. Γιατί η "εξέγερση" είναι πάνω απ' όλα μια εσωτερική διαδικασία και απόφαση. Όταν έχεις το βίωμα τότε μπορείς να φανταστείς και να προσπαθήσεις να το πετύχεις (κάπως. αυτό είναι μια άλλη κουβέντα την οποία μάλλον δε θα σταματήσουμε ποτέ να κάνουμε και ίσως μέσα από αυτή να αλλάζουμε και γνώμη ως προς τους τρόπους...)
Γι' αυτό και τελικά προτείνω την "εξερεύνηση" χώρων στην πόλη (ετεροτοπίες?) στους οποίους οι συνθήκες είναι όσο πιο κοντά σε κάτι τέτοιο γίνεται... και έτσι να είναι πιο εύκολο να προσφέρει κανείς και σε άλλους αυτό το βίωμα... ελευθερίας - ελεύθερων σχέσεων κ.ο.κ.
@pause, καταλαβαίνω τί λες.
Εγώ το χω φανταστεί και θεωρώ πως σε πρώτο level είναι λίγο-πολύ αυτονόητο.
Το θέμα είναι αυτοί που λίγο-πολύ το φαντάζονται και λίγο-πολύ τους είναι και αυτονόητο, να αρΧΊσουν να το κάνουν πρΆξη (να αρχίσει να στροφάρει αυτή η κουλτούρα στην πόλη, around)έτσι ώστε αυτή, το βίωμα αυτής αν θες, να εμπνεύσει και αυτούς που ούτε το είχαν φανταστεί ούτε τους ήταν αυτονόητο. Και πάει λέγοντας..
Και βέβαια το ¨βίωμα¨ αυτό δεν περιορίζεται στη ¨..φαινομενολογία του χώρου και τις συνδηλώσεις του που μετατοπίζονται μόνο μέσα σε τέτοια ελεύθερα πλαίσια μπλα, μπλα..¨Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό αλλά όχι το μόνο.
Λες :
"Αν δεν μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του πως θα ήταν να αναπτύσσουμε σχέσεις διαφορετικές και άλλες (ζώντας συνεχώς σε χώρους στους οποίους δεν μας επιτρέπεται τέτοιου είδους βίωμα), τότε πως θα μπορέσουμε να φανταστούμε (η φαντασία εδώ ως ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της διεκδίκησης) και σιγά σιγά να προσπαθήσουμε να πετύχουμε κάτι τέτοιο?"
Δηλαδή πόση φαντασία θέλει το να είσαι άνθρωπος με ανθρώπους, μπροστά από τη αυλή σου και να δημιουργείς ή να συγχρωτίζεσαι;
Πρέπει πρώτα να απελευθερώσουμε τους ΄χωρους ώστε ύστερα να μπορέσουμε να φανταστούμε τα αυτονόητα; Εγώ είμαι της γνώμης ότι δεν υπάρχει το "δε μας επιτρέπεται". Τα πράγματα είναι δύσκολα αλλά it's out there, δεν είναι τίποτα. Νομιμοποιούμαστε. Ουσιαστικά δεν είναι επανα-διεκδίκηση αλλά πάτημα του ποδιού στο territory μας σε φάση "επ!"
ψιτ!
αφιερωμένο
Κι αυτό από μένα
και γκολ!
Καλά παιδιά τα links σας με στείλανε κανονικά. Είχα υπ' όψιν μου τους εν λόγω τύπους και ήξερα πως έχουν μια ποιο "θεωρητική" ματιά, ας πούμε, αλλά αυτό παραπάει. Μιλάμε για μια τέτοια στρέβλωση όρων και θεωρητικών σχημάτων που μου θυμίζει την χρήση της θεωρίας για το χώρο των F Guattari, G Deleuze στο A Thousand Plateaus: Capitalism and Schizophrenia από τον Ισραηλινό στρατό!
Τέλοσπάντων, @chaca: για να είμαι πιο κατανοητός, χρησιμοποιώ την έννοια της φαντασίας ή καλύτερα του φαντασιακού που γεννά η εμπειρία (imagination & imaginary instead of fantasy) με την έννοια που της δίνει ο A. Appadurai και παραθέτω:
He describes his articulation of 'the imaginary' as:
"The image, the imagined, the imaginary - these are all terms that direct us to something critical and new in global cultural processes: the imagination as a social practice. No longer mere fantasy (opium for the masses whose real work is somewhere else), no longer simple escape (from a world defined principally by more concrete purposes and structures), no longer elite pastime (thus not relevant to the lives of ordinary people), and no longer mere contemplation (irrelevant for new forms of desire and subjectivity), the imagination has become an organized field of social practices, a form of work (in the sense of both labor and culturally organized practice), and a form of negotiation between sites of agency (individuals) and globally defined fields of possibility. This unleasing of the imagination links the play of pastiche (in some settings) to the terror and coercion of states and their competitors. The imagination is now central to all forms of agency, is itself a social fact, and is the key component of the new global order" [Modernity at large]
Με αυτή την έννοια της φαντασίας εννοώ λοιπόν πως μέσω της εμπειρίας και του βιώματος ενός αυτόνομου χώρου-κατάστασης, φτάνουμε στην κατάσταση του να είμαστε ικανοί να φανταστούμε τη δράση μας σε ένα "απελευθερωμένο" κόσμο - ή να φανταστούμε την αίσθηση μιας "απελευθερωμένης" πραγματικότητας. Για παράδειγμα εγώ κάτι τέτοιο δεν μπορούσα να το "φανταστώ" πριν την εξέγερση του Δεκέμβρη. Οι συνθήκες που δημιουργήθηκαν τότε και το βίωμα τους με οδήγησαν στην φαντασία μιας "άλλης" κατάστασης.
Άρα, όχι δεν το θεωρώ αυτονόητο...
Δημοσίευση σχολίου