ΜΑΛΑΡΟΙΑ

Ίσως σε κάποια άλλη χώρα να είμασταν ήδη περικυκλωμένοι από Μυστικές Υπηρεσίες και τη CIA, με τους μισούς από εμάς σε καραντίνα και τους υπόλοιπους να λιώνουμε σε υπόγεια, υγρά κρατητήρια, ίσως και στο Γκουαντάναμο. Εδώ όμως είναι Αθήνα και αυτή η γυναικεία τσάντα- βόμβα βρίσκεται παρατημένη στην είσοδο του Μετρό κάνα τεταρτάκι τώρα και κανείς δε φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα. Αμέσως κατάλαβα, ότι πρόκειται για προβοκάτσια, παρόλαυτα δεν έκανα καμία κίνηση να αποφύγω την έκρηξη. Ένιωθα πως σε κάθε περίπτωση θα έφευγα ζωντανός από αυτή τη στάση λεωφορείου, ίσως με κάποια κόφωση στο αριστερό αυτί, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που με ανησυχούσε ιδιαίτερα. Έχω βρεθεί ήδη κουφός για ένα ολόκληρο απόγευμα, ένα ατσούμπαλο, γυναικείο, ρουφηχτό φιλί στην περιοχή κοντά στο τύμπανο και αν εξαιρέσεις το πρώτο σοκ της απώλειας, αυτό που μένει είναι μια βαθιά αίσθηση ησυχίας και ήπιας μοναξιάς, όχι και τόσο ανεπιθύματα σε εποχές φανφάρας και φασαρίας σαν τη δική μας. Η κυρία με το μαντήλι και τη μαύρη σακούλα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο τρομοκράτης. Απροσδιόριστη ηλικία, απροσδιόριστη εθνικότητα, απροσδιόριστος λόγος ύπαρξης στο συγκεκριμένο σημείο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το τέλειο δόλωμα. Αν παραδίπλα αντί για τα Goodys είχαμε το δημαρχείο, θα την έκανες πως σπρώχνει τα λαθραία τσιγάρα, αλλά εδώ? Εδώ? Τίποτε άλλο παρά ένα ψάρι έξω από τα νερά του. Πρόθυμη να εκτελέσει την αποστολή της με οποιοδήποτε τίμημα. Ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας που αθόρυβα και ύπουλα τυλίγεται γύρω από το λαιμό μας. Η αδιαφορία με την οποία παρακολουθούσε τον κόσμο, της έδινε τη σιγουριά πως δεν παρακολουθείται από κανέναν. Από κανέναν πέρα από εμένα. Δεν είμαι κανένας γενναίος. Φαινόταν ότι δεν είναι καμικάζι, γι αυτό και μάλλον δεν ανησύχησα πραγματικά. Ήξερα πως μένοντας στο πλάι της, είμαι ασφαλής. Το σχέδιο ήταν να μπει στο λεωφορείο, να απομακρυνθεί με ταχύτητα κι από απόσταση, εξασφαλίζοντας το τέλειο άλλοθι, να τινάξει με την ησυχία της το τετράγωνο στον αέρα. Μπήκαμε μαζί στο ίδιο λεωφορείο και δόξα τω θεώ, πέσαμε σε μποτιλιάρισμα. Ύστερα από μισή ώρα κολλημένοι στο ίδιο σημείο, κανένα μπουμ , κανένα πρόβλημα.

* * *

Τα ξενοδοχεία είναι ο παράδεισος του τεμπέλη. Το πιο πιθανό είναι πως θα τα κάνεις όλα πουτάνα και την επόμενη μέρα θα τα βρεις πεντακάθαρα και μάλιστα χωρίς γκρίνιες. Γι αυτό και πάντοτε αξίζουν τα λεφτά τους. Να μαι κι εγώ λοιπόν τεμπέλης ανάμεσα σε τεμπέληδες, άλλος να βλέπει τηλεόραση, άλλος να σερφάρει, άλλος να τρώει το πρωινό του, αρνούμενοι πεισματικά να εγκαταλείψουμε το άσυλο του ξενοδοχείου και να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό κόσμο. Έτσι κι αλλιώς εκεί έξω είναι ερημιά. Νοτιάς, σκανδιναβικές σημαίες και happy hour επιγραφές θυμίζουν σκηνικό ταινίας Φίνος Φιλμς, όπου ηθοποιοί και παραγωγή το εγκαταλείψαν άρον άρον αφήνοντας το σκηνοθέτη μόνο του στη μέση του πλάνου, να αναρωτιέται τι δεν πήγε καλά. Έχουν μία ατμόσφαιρα τα ξενοδοχεία. Ειδικά τα πιο σάπια. Αυτά με το air condition που στάζει και το χεσμένο από τα περιστέρια περβάζι. Αυτά που και με 15 ευρώ μπορείς να τη σκαπουλάρεις, έστω κι αν το παίζεις κορώνα γράμματα να βρεθείς πρωταγωνιστής σε τσόντα γ΄ διαλογής. Είναι λίγοι αυτοί που στη θέα μίας άδειας, ξύλινης reception, τη στιγμή ακριβώς που βαράνε το κουδουνάκι, δεν έχουν μπει στον πειρασμό, έστω και για λίγο, να νιώσουν σαν περιφερόμενοι αλήτες κάποιου παλιού αμερικάνικου μυθιστορήματος.


Αυτά για όσους ασχολούνται ακόμα με τα επίγεια. Για όλους τους άλλους κάποιες φευγαλέες εικόνες. Μία νεκροφόρα που περιμένει υπομονετικά, να παραλάβει το φέρετρο, καθώς ανοίγει η μπουκαπόρτα του πλοίου. Η αίσθηση πως ο μαρξισμός έχει πεθάνει. Ένας πιτσιρικάς που το εγώ του τεντώνεται, καθώς φοράει την κουκούλα. Ο τρόμος από το ξαφνικό άνοιγμα της πόρτας.