ΑΤΙΤΛΟ

Ο πωλητής στο Μοναστηράκι θεωρησε πως δεν ειμαι τίποτε άλλο παρά ένας κλέφτης παπουτσιών, ένα πρεζόνι που κλέβει μοκασίνια για να εξασφαλίσει τη δόση του ή ένας μεσοαστός ίσως που στην κλεπτομανία απάνω βρίσκει το αντίδοτο για να καταπολεμήσει την κατάθλιψη που τον τριγυρίζει. Δεν τον κατηγορώ. Ήταν μια μουντή, βροχερή μέρα από αυτές που ενδίκνυνται για παρεξηγήσεις κι εγώ μπήκα στο μαγαζί του με μούσια, κουκούλα και μια τεράστια μπλε τσάντα από αυτές που μέσα χωράει και η μάνα μου. Έμεινα ψύχραιμος απέναντι στην κατηγορία όπως ψυχραιμος μένω πάντα όταν το δίκιο και ο νόμος είναι με το μέρος μου. Μέχρι τη στιγμή όμως που οι απέναντι καταστηματάρχες πλησίασαν κοιτώντας με ευθεία στα μάτια ενδεχομένως για να μου προκαλέσουν τρόμο και να σπάσω, οπότε και ένιωσα πως ίσως και να σκάσουν οι μπάτσοι οπότε και όλα θα γαμιόντουσαν μονομιάς. Με μία δίκη για απόπειρα ανθρωποφαγίας να εκρεμμεί, παλιά συμμετοχή σε κυκλώματα σατανισμού και την ταυτότητα μου να αγνοείται εδώ και κανένα οχτάμηνο το ενδεχόμενο να περικυκλωθώ από μπάτσους με τρομοκράτησε. Ευτυχώς το μουρόχαβλο βλέμμα μου της αγελάδας έπεισε και τους πιο δύσπιστους και υπο το αυθόρμητο χειροκρότημα των περαστικών συνέχισα (μάταια) την αναζήτηση μου για κάνα μοκασίνι της πρόκοπης.

Η τελευταία αστική ευχαρίστηση που μου έχει απομείνει, είναι να προλαβαίνω στο τσακ τις πορτες του μετρό. Μέχρι στιγμής το ρεκόρ μου ήταν εκείνη η φορά στο Πανεπιστήμιο όπου άκουσα το μπιιιιιπ στο τελευταίο σκαλοπάτι των κυλιόμενων κι έδωσα ένα άλμα από τη μέση περίπου της πλατφόρμας για να προσγειωθώ πανυγηρικά πάνω σε μία γιαγιά. Πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις σκέφτομαι τον Ιντιάνα Τζόουνς και τα ζόρια που έχει τραβήξει για να σώσει το καπέλο του. Νιώθω ζωντανός όποτε συμβαίνει κι ένα ευχάριστο αίσθημα σαν όλα να είναι αστεία και όλες οι σκοτούρες της ημέρας να διαλύονται υπό την απαλή εκκίνηση του συρμού. Απο κει και πέρα μου αρέσει να προβλέπω από τη αντίδραση των μπροστινών αν ο συρμός που ακούγεται είναι από τη δικιά μου κατεύθυνση ή την απέναντι ώστε να ξερω αν έχει νόημα να τρέξω και γουστάρω όταν το βαγόνι είναι τίγκα να σπρώχνω για να χωρέσω κι εγώ παρόλο που το επόμενο έρχεται σε δύο λεπτά.
Το ρεκόρ λοιπόν αυτό έσπασε σήμερα στο Σύνταγμα στις 4 το μεσημέρι οπότε και με τρεις σακούλες στο χέρι το ξαφνικό μπιιιιιπ με ξύπνησε από το λήθαργο. Η εκκίνηση μου ήταν με μισόκλειστη την πόρτα και προκλήθηκε από αυτή την κλασσική άγνοια κινδύνου που χαρακτηρίζει τους αφηρημένους. Θε μου, ήμουν τόσο γρήγορος και αποφασισμένος και προσγειώθηκα με τόσο ωραία ψηλά το κεφάλι. Ήθελα να φωνάξω ένα "ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ!!!!" αλλά ντράπηκα.