...(σιγά μη βάλω τίτλο)...

...Για να είναι ένα σύστημα αξιακό, πρέπει οι αξίες να έχουν απόλυτο περιεχόμενο και να μην συγκρούονται ούτε με άλλες αξίες, ούτε με άλλες έννοιες (λ.χ. δικαίωμα). Το ζήτημα της μη σύγκρουσης γίνεται φανερό, όταν μία έννοια «φορά πολλά καπέλα», δεν είναι δηλαδή μόνο μία αξία, αλλά εκφράζεται και ως δικαίωμα, συμφέρον και τελικά κανόνας. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έννοια της ελευθερίας. Η γραφική ίσως παράσταση μίας πολυδιάστατης έννοιας, στα πλαίσια μίας σχηματοποίησης ανάλογης με τη θεωρία της φυσικής, είναι ότι όσω μία έννοια εκφράζεται μόνο ως αξία έχει "έντονη δυναμική και ασθενή κινητική ενέργεια". Βάσει αυτής της παράστασης, η αξία είναι αποδεκτή από όλους, γιατί είναι αφηρημένη. Η δύναμή της είναι ακόμα «φυλακισμένη» εντός της ίδιας της έννοιας. Δεν έχει προσωποποιηθεί, ούτε έχει σχηματοποιηθεί. Επόμενο είναι έτσι να φαίνεται αποδεκτή από όλους. Αν μας ρωτήσουν αν πιστεύουμε και θέλουμε την ελευθερία, γενικά και αφηρημένα, όλοι θα αποκριθούμε θετικά.
Όταν όμως η αξία της ελευθερίας μετατραπεί σε ένα συγκεκριμένο δικαίωμα, τότε χάνει αυτή τη "δυναμική ενέργεια" και αποκτά έντονη "κινητική ενέργεια'. Η έννοια της ελευθερίας έχει πια σχηματοποιηθεί, είναι πια ικανή να χρησιμοποιηθεί και να επικληθεί στα δικαστήρια. Τότε όμως δεν μας θέτουν το ερώτημα για την ελευθερία γενικά, αλλά για μία έκφραση της ελευθερίας, για παράδειγμα την ελευθερία να κάψουμε το συγγενή μας ή να τον θάψουμε. Αν η ερώτηση είναι επομένως: «Δέχεστε να είμαστε ελεύθεροι να προβαίνουμε σε καύση των νεκρών συγγενών μας;» και εμείς απαντήσουμε ότι δεν δεχόμαστε, τότε αρνούμαστε την ελευθερία συνολικά ή την εξειδίκευσή αυτής;

Φυσικά κάθε κράτος είναι ελεύθερο να επιλέξει τις αξίες του, όπως επίσης και την ιεραρχία μεταξύ αυτών των αξιών. Ζήτημα όμως τίθεται όταν υπάρχει μία συνεργασία μεταξύ των κρατών με διαφορετικές αξιακές προτάσεις. Μία τυχόν διαφωνία λύνεται, βάσει των πλαισίων του διεθνούς δικαίου, με το δίκαιο του conflict of law (σύγκρουση δικαίων).
Το κοινοτικό δίκαιο όμως είναι ένα δίκαιο sui generis, όπου οι διαφωνίες και συγκρούσεις λύνονται μέσα στα πλαίσια του κράτους δικαίου και όπου τα θέματα τίθενται εμπρός του ΔΕΚ. Στην ΕΕ δεν υπάρχει a priori ιεραρχία αξιών. Η θέσπιση αξιών δεν είναι επίσης μεταξύ κράτους και πολιτών, αλλά και κοινωνιών και κρατών μεταξύ τους, ενώ επιπλέον υπάρχει και μία πολύμορφη διαδικασία, στην οποία εμπλέκονται πολλά όργανα και νομικοί πολιτισμοί.
Η ορισμός της ελευθερίας ως αξία δεν «ανήκει» επομένως σε ένα συγκεκριμένο ΚΜ ή όργανο, αλλά σε όλα. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που δύο ΚΜ προσδίδουν ένα διαφορετικό νόημα στην ελευθερία; Για παράδειγμα, η ελευθερία των ομοφυλοφίλων να συνάψουν γάμο στην Ολλανδία δεν υφίσταται στην Ιρλανδία. Στην δε Grogan, η απαγόρευση των αμβλώσεων θεωρήθηκε θεμελιώδους σημασίας για την Ιρλανδία, όταν η άμβλωση επιτρεπόταν σε όλα τα τότε ΚΜ. Μπορούμε επομένως να υποθέσουμε ότι, επειδή στην Ολλανδία έχουν περισσότερες ελευθερίες, σέβονται περισσότερο την αξία της ελευθερίας; Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ΕΕ; Θα μπορούσε, εξαιτίας αυτού του γεγονότος, να επιχειρήσει η Ολλανδία να βάλλει κατά της Ιρλανδίας, διότι δεν τηρεί την αξία της ελευθερίας, επικαλούμενη ακόμα και το 7ΣΕΕ (Σεβασμός στις δημοκρατικές αξίες); Από τα παραπάνω ερωτήματα, διαπιστώνουμε ότι όσες αξίες και καταγράψουμε σε θεμελιώδη κείμενα, ο εν τέλει αφηρημένος χαρακτήρας τους, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα αξιακό σύστημα.