18000 EΥΡΩ, ΕΝΑ LONELY PLANET KAI H ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΤΩΝ S.S.S

Το να κυκλοφορείς με 18000 ευρώ στην τσέπη και 7 μποφώρ στο πέλα δεν είναι και το πιο ευχάριστο συναίσθημα του κόσμου. Μπορεί να έχεις ντυθεί σαν ο τελευταίος του χωριού με τζιν πουκαμίσα χωρίς τσέπες, γκρι παντελόνι με τρύπα στο καβάλο, ποδοσφαιρικά παπούτσια με καρφιά από κάτω και άσπρες κάλτσες, αλλά πάντοτε θα υπάρχει κάτι στο βλέμμα σου, που θα προδίδει πως δεν είσαι τίποτε άλλο παρά άλλος ένας από αυτούς τους παπάρες που κάτω από όλη αυτή τη στυλιστική παρωδία μεταφέρουν 18000 ευρώ, ποσό ικανό για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα να σε μετατρέψει σε βασιλιά του κόσμου.
Όχι ακόμα όμως. Τώρα κάνεις την κότα και μοιάζεις με γάτα, που σε κάθε απότομη κίνηση του άλλου, τινάζει νευρικά το κεφάλι ανοίγοντας διάπλατα τα μάτια σαν να αισθάνεται πως όλη η βία του κόσμου θα ξεχυθεί με μιας καταπάνω της, αφήνοντας εκείνο το θόρυβο που αφήνει το σπαθί του σαμουράι καθώς σχίζει την ιαπωνική ησυχία. Όπως όταν κουβαλάς 2-3 τσιγαριλίκια το γύρω σου περιβάλλον μετατρέπεται αυτομάτως σε μπάτσους που απλά περιμένουν την κατάλληλη στιγμή, έτσι και τώρα που κουβαλάς 18000 ευρώ, όλοι αυτοί δε μοιάζουν με τίποτε περισσότερο παρά με ληστές, εκβιαστές και παιδόφιλους, που απλώς περιμένουν να πας στην τουαλέτα για να σου φάνε το πορτοφόλι, οι μεν για τα λεφτά οι δε για τη φωτοφραφία του γιου σου την ημέρα της βάφτισής του.
Δεν μπορεί... Θα υπάρχει κάποιος λόγος που αυτός ο τύπος δεν κοιμάται ενώ έχει ξυπνήσει από τις 6 κι ενώ οι γύρω του ροχαλίζουν. Κάποιος λόγος θα υπάρχει που ο τύπος χέζει με τα χέρια στις τσέπες. Κάποιος λόγος θα υπάρχει που ο τύπος αν και πάνω από 7 χρονών χέζει σε πλοίο.

Στο διάλειμμα των ζοφερών αυτών σκέψεων παρατηρώ τον πιτσιρικά απέναντι να διαβάζει ενα lonely planet και αναρωτιέμαι αν αυτό τελικά συμβάλλει θετικά στην εξέλιξη του ταξιδιού του ή απλά τον μετατρέπει σε παθητικό τουρίστα που καταναλώνει άκριτα τις εμπειρίες κάποιου άλλου, που στη ντελική τα αρπάζει και χοντρά για αυτά που γράφει. Έχω κάνει 2-3 ταξίδια εδώ κι εκεί και κάμποσες φορές έχω αισθανθεί εξαρτημένος από το lonely planet. Στον πιτσιρικά απέναντι στην ουσία δεν βλέπω τίποτε άλλο παρά τον ίδιο μου τον εαυτό. Και νιώθω πως όπως αυτός, έτσι κι εγώ κάτι χάνουμε ξεφυλλίζοντας αυτό το βιβλίο τόσες χιλιάδες μίλια μακρυά από τα σπίτια μας, αντί να έχουμε τις αισθήσεις μας στην τσίτα σε ότι φαίνεται, ακούγεται, μυρίζει. Θυμάμαι πως τα πιο ωραία μέρη στην Ταυλάνδη μας τα εκμυστηρεύθηκαν φίλοι, συνταξιδιώτες, ντόπιοι και τώρα καταλαβαίνω πως η ανάγνωση του lonely planet με οδήγησε σε ένα σταδιακό προγραμματισμό που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματική φύση του ταξιδιού και σε μια σειρά ακατανόητων πρέπει που κάποια στιγμή ένιωσα να με δεσμεύουν.
Ίσως το πράμα να μην είναι και τελείως μούφα, σε πρώτο όμως επίπεδο είναι σίγουρο πως όλη αυτή η lonely planet κουλτούρα μειώνει δραστικά την επαφή με τον ντόπιο ιθαγενή κανίβαλο, μια συμβουλή- ξενάγηση του οποίου θα έκανε τον οποιοδήποτε Άγγλο ταξιδιωτικό συγγραφέα να σκίσει τα χειρόγραφά του και να εγκατασταθεί κάπου μόνιμα και για πάντα. Και σε ένα δεύτερο επίπεδο, έτσι όπως παρατηρώ τον πιτσιρικά να διαβάζει για τα greek islands τη στιγμή που γύρω μας τσιγγάνοι φωνάζουν, παππούδες παίζουν τάβλι, μουνάρες κάνουν ηλιοθεραπεία και ο κάγκουρας παρά δίπλα τρώει το starburger του ακούγοντας britney στο κινητό, συνειδητοποιώ πως ο τίτλος lonely planet ίσως να μην αναφέρεται στο βιβλίο αλλά σε αυτόν, τον ίδιο τον αναγνώστη.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ:
Το ότι οι πόλεμοι εξακολουθούν να διεξάγονται με τη μορφή που έχουν σήμερα, είναι ξεκάθαρη απόδειξη πως οι πολιτικοί δεν πάνε διακοπές. Λίγο να ξεστρατίσεις αυγουστιάτικα προς Αιγαίο μεριά, αμέσως κατανοείς πόσο αναχρονιστική και παλιομοδίτικη μέθοδος είναι ο πόλεμος για την κατάκτηση μίας χώρας. Πιο αποτελεσματικοί είναι πλέον 500.00 τουρίστες των S.S.S (Sea, Sun, Sex) παρά μια καλά εκπαιδευμένη στρατιά εκοσάχρονων S.S νεοναζί. Στο καινούριο μου βιβλίο "2084" ο υπουργός τουρισμού είναι και υπουργός εθνικής αμύνης, οι στρατιώτες αντί για χακί και τζόκευ φοράνε λουλουδάτα μαγιώ και φουλάρια στο λαιμό, εκπαιδεύονται στο far out και στο ελεύθερο camping, αντί για πυροβόλα κουβαλάνε backpack και όλα τα λεφτά δεν πηγαίνουν σε πύραυλους και αεροπλάνα, αλλά δίνονται σε ιδιώτες για την αγορά γης σε άλλες χώρες. Το βιβλίο έχει happy end γιατί και οι μεν και οι δε είναι ευτυχισμένοι!

ΚΑΙ HUNG THE DJ
Έχω πλέον καταλήξει, πως οι djιδες για κάποιο λόγο την καλύτερη μουσική την παίζουν 30 λεπτά αφού ξεκινήσουν και 30 λεπτά προτού τελειώσουν το πρόγραμμά τους. Το μεσοδιάστημα αποτελεί αγνό χάσιμο χρόνου για τους από κάτω και μια καλή ευκαιρία για τσάμπα ποτά για τον από πάνω. Εξαίρεση αποτελεί το WhatStreetParty που κόβει κώλους και που θα συνεχίσει να κόβει για πολύ ακόμα..