ΣΕ ΛIΓO ΘA ΠEΣΟΥΝ KEΦΑΛΙΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ

Η οδός Αθηνάς μέρα μεσημέρι σίγουρα δεν είναι το καλύτερο μέρος, για να κάνεις τη βρωμοδουλειά σου. Μέσα σε μια βδομάδα έχω δει τόσες καταδιώξεις πιτσιρικάδων από μπάτσους, όσες δεν έχω δει σε όλη μου τη ζωή. Η πιο ωραία ήταν εκείνη με τον τύπο που έτρεχε και του κακομοίρη, του σκάγαν μπάτσοι από παντού, ώσπου του πετάχτηκε ένας απο το στενό και τον ακινητοποίησε, πραγματοπόιώντας ένα πραγματικά θεαματικό άλμα σε στυλ πολύ σκληρός για να πεθάνει 3, στη σκηνή με τον κλέφτη αυτοκινήτων κοντά στη λεοφώρο των αστέρων, Χόλυγουντ. Μου θύμησε λίγο εκείνη στο Amsterdam κοντά στο παλάτι, όταν λίγο μετά το big bang σκάσαν περιπολικά, άλογα, σειρήνες με περικυκλώσαν και βγάλαν τα περίστροφα σημαδεύοντας κάτι απελπιστικά κοντά σε μένα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή φάνταζε εξαιρετικά άκακο και συμπαθές. Χρειάστηκε να φύγω όσο ήταν καιρός, αν και ποτέ μου δε σιγουρεύτηκα, ότι αυτό το πράμα που είδα, πραγματικά συνέβη.

Το consept είναι ότι αράζουμε, παύουμε τις εργασίες μας και χαζεύουμε τις καταδιώξεις. Νομίζω ότι στην πραγματικότητα κανένας δεν είναι με κανέναν, αν και υποψιάζομαι πως όλοι στο βάθος του μυαλού τους, θέλουν να βάλουν τρικλοποδιά στον πρώτο μπάτσο και να φύγουν όλοι οι επόμενοι ντόμινο ο ένας πάνω στον άλλον. Μοναδική εξαίρεση ίσως αποτελεί η φάση με τη γκόμενα, που κλωτσούσε στα μούτρα τον ακινητοποιημένο πορτοφολά της και ο ζητάς προσπαθούσε να την ηρεμήσει, και καλά. Συμπαθέστατη φυσιωγνωμία. Θα ήταν πραγματικά κρίμα, κάποιο μαλακισμένο πρεζόνι να της φάει το πορτοφόλι με τα 60 ευρώ, την ταυτότητα, κάποια κάρτα ΑΤΜ ίσως και τη φωτό του γκόμενου της στο πίσω μέρος. Η γκόμενα δε φταίει σε τίποτα, ο τυπάς όμως? Πάντοτε αναρωτιόμουνα, πως γίνεται κάποιος πρεζόνι στις μέρες μας. Καλά το 60 και το 70 και το 80, αντε και στα μεσα των 90s, αλλά να ξεκινάς την πρέζα το 2008??? Κάποιο λάκο έχει η φάβα. Κάποια προσωπική ευθύνη, που δύσκολα συγχωρείται, παρά τις ατελείωτες ώρες γκρίνιας και ψέμματος που συνοδεύουν το lifestyle της πρέζας.

To arxediamedia on the rocks παρεβρέθηκε σύσσωμο στην κηδεία του Χριστόδουλου, αν και για να λέμε τα πράματα με το όνομα τους εμείς δεν κάναμε και τίποτα καινούριο, αυτοί ήρθαν κάτω από τη γιάφκα μας και άρχισαν να χειροκροτούν, να πυροβολούν και να σταυροκοπιούνται. Δεν ξέρω αν γίναμε μάρτυρες κάποιου ιστορικού γεγονότος, δεν το νομίζω δηλαδή. Αυτό που ξέρω είναι ότι ακόμα οι μάζες ψάχνουν για ηγέτες (δείγμα ενός λαού που δεν έχει ενηλικιωθεί) και πως ήταν μακράν η πιο μεγάλη ευκαιρία να ρίξουμε γιαουρτάκι σε Καραμανλή και Άνθιμο (που είχαν παρκάρει ακριβώς από κάτω), αλλά συνειδητά δεν το κάναμε, διότι ύστερα από 300 εσπρέσσο συνειδητοποιήσαμε, ότι δεν υπάρχει λόγος να χαλάμε το ζεν μας μέρες που ναι.

Σύντομα θα ακολουθήσει review σχετικά με το που το πάει η σύχγρονη τέχνη. Νταλαβέρια ανάμεσα σε ψωνισμένους καλλιτέχνες και διεφθαρμένους γκαλερίστες και μία αποκάλυψη για έναν contributor του blog, που θα κάνει μερικούς εδώ μέσα να χάσουν τον ύπνο τους...