κίτρινο χαρτί...

Μία μέρα έκανες πως σου άρεσε. Πήρες πάλι τη θριαμβευτική σου στάση. Το σεντόνι ήταν βαρύ για να σηκώσει την απελπισία και την παγωνιά των γλουτών σου και εύκολα μπορούσε να σε κρατήσει χαμηλά. Ξεχνάς ποίος είσαι και βυθίζεσαι με την πρώτη ρουφηξιά του ονείρου σου στο μαγευτικό πηγάδι, στον τρυφερό λωτό που άνοιξε μπροστά στη νιότη σου. Στάθηκες εκεί και ένιωσες δυνατή. Μία ακόμη φορά νόμισες ότι θα δώσεις τα σπλάχνα της μελωδίας σου.
Ποίος όμως άνοιξε εκείνη την ποδιά από τα λουλούδια; Ποίος βοήθησε τον καναπέ να πάρει χρώμα ανθρώπινο; Ποίος έκανε τον έρωτα να φαίνεται καταρράχτης; Και ποίος μπόρεσε να δώσει στη ζωή το ρυθμό των διαβολεμένων αγγέλων; Αυτός που τώρα ανοίγει τη Νεφερτίτη και μυρίζει πάλι, γιατί δεν ντρέπεται, παρά μόνο αγαπά. Αυτός που βουλιάζει και αρχίζει να ανασαίνει βαριά και κρατά το σπέρμα του ψηλά, για να δουλέψει ο εγκέφαλός του.
Μέσα στο γύρο του χορού που στήσαμε μας βλέπω σαν τρελούς. Χορεύαμε χωρίς κάλτσες πάνω σε λάσπες και σπασμένα γυαλιά από μπουκάλια. Γελούσαν με την ανωριμότητα και κρατούσαν λίγη αναπνοή και για εμάς που ριγούσαμε από τη στάχτη του Άδη. Ώσπου μία μέρα ήρθε για να μας δείξει τη ζωή. Μα τελικά δεν πρέπει να γυρίσεις όλο τον πλανήτη για να βρεις το άλλο μικρό σου έτερο ένζυμο...