Συμβατική η κατάσταση της μόνιμης απάρνησης του εαυτού σου. Γιατί δέχεσαι τον άλλο όπως είναι, μόνο και μόνο για να μπορέσεις να συνεχίσεις τη δημιουργικότητα που έχεις στο μυαλό σου.
Πήρες το περιοδικό και το ξεφύλλισες απαλά, όσο απαλά σε έγλυφαν οι μυστηριώδεις παγετώνες της Ανατολής. Στο κορύφωμα του πλουτισμού σου από τα χιόνια, στράφηκες στη μοναξιά σου, για να δείξεις πόσο πολύ μας αγαπάς. Γύρισες απαλά και είδα τον εαυτό μου όρθιο και περήφανο που μαζεύει όλη τη δύναμη και να την σκορπά ανελέητα στα μπαλκόνια του Αιγαίου.
Μας βοηθά να υπάρχει μία επικοινωνία. Δεν έκανες κάτι σοβαρό. Ήσουν απλά και πάλι το παιδί που μαθαίνει να πίνει και να καπνίζει στην πρώτη του έξοδο. Ήσουν και πάλι η άχνα της αμμουδιάς και ο περίπατος της εκκαθάρισης. Τα κόκκινα μακαρόνια που βράχηκαν στην παραλία και το κλεισμένο μπαλκόνι που έγινε γήπεδο ποδοσφαίρου. Μία μπλούζα γελοία που έγραφε επάνω της «σε μισώ» και ένα πορτοκαλί βρακάκι. Το ίδιο κρεβάτι. Το ίδιο ντιβάνι. Το ίδιο περιβάλλον πάντα. Ήμουν το ξυπνητήρι των αισθήσεών σου και το αρνείσαι. Το αρνείσαι, γιατί δεν ήμουν ο ήχος από το ξυπνητήρι που ήθελες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου