Το παριζάκι ενα μήνα πρίν (μεταφυσική πρaματεία για το τέλος του κόσμου)

Ουώου η κουζίνα μου είναι τρομακτικό μέρος. Όλα είναι πολύ αργά εκει μέσα. Όταν είμαι στη κουζίνα νοιώθω σα κουνέλι. Τα αυτιά μου γελάνε. Το ένα λέει «χα» και το άλλο λέει «χα» επίσης. Με αυτό τον τρόπο μιλώντας μαζί κάνουν χα χα που τεχνικά είναι το ίδιο με το να γελάς (σε αντίθεση με το σκέτο χα) .
Μέσα στο ψυγείο υπάρχει ενα παριζάκι κοτόπουλο. Είναι ότι μου απέμεινε απο μια πρόσφατη μεταφυσική εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή. Βρίσκεται εκει μέσα γύρω στις 25 μέρες , γεγονός που το κάνει να ανήκει πιά στη σφαίρα του παραφυσικού και όχι του μεταφυσικού. Κάθε φορά που ανοίγω το ψυγείο , το παριζάκι προσπαθεί να ελέγξει τον εγκεφαλό μου με απλές προσταγές όπως "φάε με κανίβαλλε" ή "φέρε μου ανθρώπινα μυαλά" ή όπως συνηθίζει τώρα τελευταία να λέει , "χόρεψε τουίστ, Τσάρλι".

Η ματαιότητα όλου του κόσμου κρύβεται μέσα σε αυτό το παριζάκι. Την πρώτη εβδομάδα της παραμονής του στο ψυγείο μου , άρχισε να βρωμάει. Τη δεύτερη έβγαλε μούχλα και μετά σκουλήκια. Μετα απο λίγες μέρες , τα σκουλήκια ενώθηκαν υπο τους ήχους της δεύτερης συμφωνίας του Μάλερ (Resurrection) δημιουργώντας πολύπλοκα καλειδοσκοπικά patterns στο χωροχρονικό κενό του ψυγείου και τελικά μέσα απο αυτο το δημιουργικό χάος ξεπρόβαλε ένα χαμστεράκι. Μου είπε οτι το λένε Μπόμπ. Δε το πίστεψα. Ίσως να πληρώσω την αλλαζονική μου στάση πολύ πιο σύντομα απο όσο θα φανταζόμουν.

Την τελευταία βδομάδα το ψυγείο έχει μια περίεργη φασαρία όταν είναι κλειστό. Νομίζω οτι το χαμστεράκι μοιράζει φυλλάδια και οργανώνει τις κομπόστες και το blue cheese για να μου επιτεθούν τη νύχτα. Κάθε φορά που ανοίγω απότομα την πόρτα του ψυγείου για να τα πιάσω στα πράσα (λογοπαίγνιο χα χα) , τα περιεχόμενα στα ράφια σφυρίζουν ανέμελα σε φάση οτι και καλά έχω ξεχάσει κάποιο αναψυκτικο ανοιχτό και φεύγει το ανθρακικό. Διάολε, πώς έφτασα ως εδώ ?

Όλα ξεκίνησαν πριν απο 25 μέρες , όταν ακόμα ήμουν μόνος στη πόλη. Μία τύπισσα στην τηλεόραση ούρλιαζε κάτι σε φάση "ουααααεεοβγκχναααααα ερχεται καύσωνααααας θα πεθάνουμε όλοιοιοιοιοι". Μάγκα μου , έχουν φρικάρει όλοι σε αυτή την πόλη. Είναι όλοι τρελοί εκτός απο εμένα που η ιδιοφυία μου δεν έχει μεταλλαχθεί σε παράνοια. Πήγα λοιπόν στο σουπερμάρκετ και εφοδιάστηκα τα απαραίτητα για να περάσω κλεισμένος στο σπίτι τις μέρες του καύσωνα : καλαμάκια, ενα ζευγάρι βατραχοπέδιλα, κόρν φλέηκς, πατατάκια ,γαριδάκια, τυρογαριδάκια, πιτσοτυρογαριδάκια, 3 βάζα τουρσί, 15 γλειφιτζούρια, 20 σοκολάτες, ζελέ αρκουδάκια, αναψυκτικά πολυεθνικών που εκμεταλλεύονται ολόκληρους λαούς για να αυξήσουν την παραγωγή σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος , και φυσικά προμηθεύτηκα και πολύ χαρτι υγείας γιατι όπως ξέρετε η μεταφυσική ασχολείται και με το πρίν αλλα και το μετά των όντων.

Επιστρέφοντας στην κουζίνα του σπιτιού μου ανακάλυψα οτι είχα πάρει και ένα παριζάκι κοτόπουλο και παρότι θυμόμουν οτι όντως το αγόρασα , εν τούτοις δεν μπορούσα να καταλάβω γιατι , και το βασικότερο , δε μπορούσα να καταλαβω αν το πήρα επειδή πραγματικά το ήθελα. Ηταν σαν κάποια μυστηριώδης δύναμη να με είχε ωθήσει να το αγοράσω. Αναρρωτήθηκα για μια στιγμή αν υπάρχει such thing as ελεύθερη βούληση αλλα βαρέθηκα σύντομα όλη αυτή την άχρηστη σκέψη και έτσι δέχτηκα στωικά την ύπαρξη του παριζακίου στη σακούλα με τα ψώνια μου με την ίδια ευκολία που δέχτηκα το γεγονός οτι στη Γιουροβίζιον φέτος χορεύανε κάτι γκόμενες με αρχαιοελληνικές φούστες και ασπίδες. Όταν όμως αργότερα πήγα να ανοίξω το παριζάκι , ανακάλυψα οτι είχε λήξει μερικές μέρες πριν το αγοράσω. Έτσι το επέστρεψα στο σούπερμάρκετ ακολουθώντας πιστά το πρωτόκολλο των συνοικιακών σουπερμάρκετ και η υπάλληλος ακολουθώντας εξίσου πιστά ,αν και λίγο βαριεστημένα, το ίδιο πρωτόκολλο , μάζεψε τα υπόλοιπα παριζάκια αυτής της μάρκας απο το ράφι μια και όλα ήταν ληγμένα.

Αρχισα να ψάχνω με τι προϊόν θα άλλαζα το παριζάκι που είχα επιστρέψει όταν ξαφνικά άκουσα απόκοσμες τρομπέτες και είδα ενα πακέτο με δύο ολόιδια παριζάκια της ίδιας μάρκας που μόλις είχε αποσυρθεί μετά την ουσιαστική παρέμβαση του καταναλωτή κύριου Ελέφαντα. Το πακέτο επροκειτο να λήξει σε δύο μήνες και το πιο σημαντικό (απο που στο διάολο ακούγονται αυτές οι τρομπέτες ρε γαμώτη?) πλήρωνες δύο παριζάκια στην τιμή του ενός. Έτσι το πήρα.

Επιστρέφοντας στο σπίτι είχα μείνει με την απορία. Τι στο διάολο έγινε? Πως βρέθηκα με 2 παριζάκια κοτόπουλο ενώ δεν ήθελα απο την αρχή ούτε ένα? Δε νοιώθω καλά, η κουζίνα είναι περίεργη , νοιώθω μια ξαφνική παρόρμηση να μασουλήσω καρότα. Ειμαι στη αθήνα απο τις 10 Αυγούστου και απλά καταναλώνω. Ίσως ο κούνελος μέσα μου σκοπεύει να καταστρέψει το σύμπαν καταναλώνοντάς το. Μέσα απο το ψυγείο ακούγεται το χάμστερ να μαθαίνει στα σπαράγγια πώς να παρελαύνουν. Μμμμ τη γαμήσαμε δε θα τη βγάλω καθαρή , πρέπει να κάνω κάτι για να σωθώ απο το παριζάκι που μετουσιώθηκε σε χάμστερ. Πρεπει να βρώ και άλλη ενέργεια , πρέπει να πάω στο σούπερμάρκετ και να αγοράσω απορρυπαντικά , τενεκέδες με αφρόλουτρο , κέτσαπ , βαρέλια μπύρας , πίτσες που ψήνονται σε 5 λεπτά , πίτσες που ψήνονται σε 10 λεπτά , πρέπει να σφραγίσω με υλικά αγαθά το χάμστερ στο εσώτερο βάθος του ψυγείου ωστε να μην ακούγεται η μπότα του , πρέπει να απολαύσω τον υλικό πολιτισμό σε όλο του το μεγαλείο προτου έρθουν τα μεσάνυχτα και το Επαναστατικό Μέτωπο της Κατάψυξης μου χώσει τη μουστάρδα στον κώλο, πρέπει να προλάβω να απολαύσω κι άλλο , πιό πολύ , πιό πολύ, γιατι σημασία (ότι και να σας πούνε) έχει το πολύ , όσο πιο πολύ έχεις τόσο πιο καλά είσαι και όσο πιο καλά είσαι τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι και όσο πιο ευτυχισμένος είσαι τόσο πιο κοντά φτάνεις στη μαγική εκείνη στιγμή που στη σακούλα με τα ψώνια σου εμφανίζεται απο το πουθενά υπο τους ήχους απόκοσμων τρομπετών αποκάλυψης ένα παριζάκι και σου λέει μιάμ μιάμ , τα λέμε στην άλλη πλευρά του μήλου , σκουληκαντέρα