Σκέψεις πάνω απο τη λεκάνη της τουαλέτας

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ελπίδα.
Για πάρα πολυ καιρό όποτε βλέπω τηλεόραση έχω αυτή τη γαμημένη αίσθηση οτι κάποιος μου κάνει πλάκα.
άνθρωποι κρατάνε βλίτα και ουρλιάζουν,
γκόμενες με ασπίδες χορεύουν ,
οι μετανάστες αυτοαπαγάγονται γιατι προφανώς δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν,
θεολόγοι υποβάλλουν μηνύσεις εναντίον ταινιών μεγάλου μήκους,
οι δημοσιογράφοι αντε γειά τα παληκάρια τι να λέμε τώρα...

η χώρα μου είναι μια χαρούμενη σκατόμπαλα. Οτιδήποτε συμβαίνει εκεί, οτιδήποτε είναι εύκολα προσβάσιμο και έχει απεύθυνση στις μάζες είναι τόσο γελοίο που καταντάει αδύνατο πραγματικά να το σατιρίσεις. Αυτή ,κυρίες και κύριοι, είναι μια κρίσιμη καμπή για μια χώρα. Όταν δηλαδή τα πράγματα είναι τόσο προφανώς αηδιαστικά γελοία που δε μπορείς πιά να γελάσεις. Σε καμμιά εποχή , σε κανένα γεωγραφικό μήκος και πλάτος δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό. Δε μπορώ να δώ πια τηλεόραση , είναι οργανικό το ζήτημα και όχι ψυχολογικό. Κάποτε με έπιανε κατάθλιψη , σήμερα αν κάτσω το μεσημέρι να δώ τηλεόραση θα πάθω κράμπα στο στομάχι (απο το άγχος , όχι απο τα γέλια). Πολιτική , τέχνη για τις μάζες , επικοινωνία ,τα αρχίδια μας πάλλονται όπως το παλλόμενο δόρυ της Αθηνάς. Κατάθλιψη.
Πιστεύω όμως ακράδαντα οτι αυτό που ζήσαμε χθες με τη eurovision ηταν κάτι τόσο ιστορικό για την επικοινωνία όσο ιστορική ήταν για την επιστήμη η γέννηση του Αινστάιν. Το σκατό αυτό που αναπνέουμε μέσα του και είναι η χώρα μας , μετά απο χρόνια κόμπλεξ και ψυχοθεραπείας άρχισε να αποκτάει καλύτερη εικόνα για τον εαυτό του. Όχι γιατι γίναμε καλύτεροι αλλα γιατι χαρήκαμε που μας είδαμε στο BBC. Πήραμε τους ολυμπιακούς , κερδίσαμε μετάλεια , κεδίσαμε το ευρωπαικό (οέο) , κερδίσαμε τη eurovision , κερδίσαμε κερδίσαμε κερδίσαμε ΓΑΜΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΡΝΟΥΜΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ θεέ μου είναι προφανές οτι είναι πολύ πιο δύσκολο να ξέρεις να κερδίζεις απο το να ξέρεις να χάνεις. Εν πάσει περιπτώσει και εγω χάρηκα όταν πήραμε το ευρωπαικό πχ αλλα ουσιαστικά δεν κερδίσαμε και τόσα πολλά . Τους ολυμπιακούς για παράδειγμα θα τους πληρώνουμε μέχρι το 2045 .
Αλλα το νόμισμα με το οποίο νοιώθει ο έλληνας οτι πληρώνεται απο αυτούς τους εθνικούς θριάμβους είναι ας πούμε συναισθηματικό και εθνικό. Προφανώς η εθνική μας συνείδηση ήταν σε κακά χάλια και ένας απο τους λόγους είναι οτι έχουμε την ψευδαίσθηση οτι είμαστε συνεχιστές της αρχαίας ελληνικής κουλτούρας και της βυζαντινής παράδοσης. Αυτή η εθνική κοινότητα φυσικά είναι μια φαντασιακή κοινότητα , είναι δημιουργημα της φαντασίας μας και η ιστορία το αποδεικνύει περίτρανα.Το μόνο κοινό που έχουμε με αυτές τις παραδόσεις είναι η κοινή γεωγραφική θέση και η ιδιαιτερότητα οτι βρισκόμαστε μεταξυ ανατολής και δύσης. Τίποτε άλλο. Τα σκατά που βλέπω να επιπλέουν τριγύρω μου αυτό με αναγκάζουν να παραδεχτώ. Παρόλα αυτά μας έχουνε επιφορτίσει με την ιδέα οτι η ελλάδα του τώρα (για τα μπάζα) είναι η ίδια ελλάδα με το τότε (πολιτισμός). Και έτσι κάπως έχουμε αποκτήσει τα συμπλέγματα που έχουμε. Με την προβολή της φαντασιακής αυτής κοινότητας προς τις άλλες χώρες το ηθικό μας ανέβηκε. Η ελλάδα μεταμορφώθηκε σε μια νεόπλουτη μπουρζουά αγελάδα που δεν ξέρει πως να διαχειριστεί με φινέτσα τα πλούτη της , δηλαδή το συναισθηματικό νόμισμα της αναγνώρισης ενός πράγματος που στην ουσία δεν το διαθέτουμε , δηλαδή γάμησέ τα.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη eurovision φέτος. Το γεγονός της φιλοξενίας αυτής αντιμετωπίστηκε σαν συνέχεια σε μια σειρά θριάμβων , θεέ μου τι θρίαμβοι για μια χώρα όταν ζεί μέσα στον νεροχύτη.
Με αυτή την αυταρέσκεια οτι η ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο του κόσμου ,η Βίσση χτυπιόταν στις πρόβες σα χταπόδι (προφανώς ήταν ιδέα του σκηνοθέτη να περάσει υποσυνείδητα τουριστικά μηνύματα στον κόσμο) . Ευτυχώς κάποιος μάλλον της είπε "5 γραμμές είναι πολλές , πάρε μόνο δύο" και δε χτυπήθηκε τόσο πολύ τελικά.

Σε γενικές γραμμές θα μπορούσα να ισχυριστώ οτι "οκ στον πούτσο μου για τη χώρα μου . εγώ δεν είμαι έτσι, δεν έχω σχέση με όλα αυτά.Απόδειξη οτι εγώ έχω συνείδηση πως δεν ανήκω σε αυτό το πράγμα,επιλέγω να διαχωριστώ ,ασχολούμαι μόνο με τα ποιοτικά δρώμενα της χώρας μου. " Αρχίδια συνείδηση. Εγώ δηλαδή που ζώ? δεν είμαι εγώ φορέας του πολιτισμού της χώρας μου? δεν είμαι συνυπεύθυνος για κάθε μαλακία που συμβαίνει στη χώρα μου?
φυσικά και είμαι. Και έτσι η ξεφτίλα με τις αρχαιοελληνικές χορεύτριες με τις ασπίδες είναι δικό μου φταίξιμο. Φταίω που τα γράφω όλα στα αρχίδια μου γιατι νομίζω οτι εγώ είμαι πιο πάνω απο το επίπεδο αυτού που βλέπει eurovision και νομίζει οτι αυτό είναι πολιτισμός. Φταίω που ακούω τον κάθε παπάρα να λέει στην τηλεόραση ότι μαλακία του κατέβει για θέματα στα οποία δεν είναι ειδικός, φταίω που ψηφίζω τους ίδιους πολιτικούς κάθε φορά και που παρατηρώ αδρανής την πολιτική σκηνή να γκρεμίζεται μέσα στη γελιότητα των δηλώσεων της. Φταίω που αφησα τελικά τα άρματα μάχης να περάσουν απο τη Σούδα πριν απο χρόνια ενω απλουστατα ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ. Φτάιω που σκοτώθηκαν παιδιά στη Σερβία. Φταίω που αναπνέω σκατό και πιστεύω οτι επειδή ξέρω οτι αναπνέω σκατό , επιλέγω και καλά να αναπνέω κάτι άλλο. Πόσο εγωιστικό είναι αυτό , να θεωρείς τον εαυτό σου ξεκομμένο απο τη γελιότητα της χώρας σου. Πως λοιπόν θα καταφέρουμε να σκεφτουμε πραγματικά παγκόσμια για τον άνθρωπο αν μεσα στην ίδια μας τη χώρα παρατηρούμε αμέτοχοι να γίνονται απίστευτου μεγέθους παπαριές?

Τελικά , μένει η κατάθλιψη. και η απορία τί στο διάολο μπορώ να κάνω.

θα σου πώ τι μπορείς να κάνεις. Μπορείς να είσαι περήφανος αν ψήφισες Lordi χθές και να χαρείς που κέρδισαν γιατι με τη νίκη τους κατάφεραν να αποκαθηλώσουν το πολιτιστικό κουράδι της ευρώπης και εσύ κατάφερες να ρίξεις μια αξιοπρόσεχτη κλανία σε όλη αυτή την αηδία και τη φαντασιοπληξία που ξεκίνησε απο τους ολυμπιακούς και έφτασε μέχρι εδώ .Να είσαι χαρούμενος και να βγείς στους δρόμους να πανηγυρίσεις που αυτή η αποκαθήλωση του κιτς έγινε στη χώρα σου. Σκέψου τι σημαίνει αυτή η νίκη. Σημαίνει οτι υπάρχει ελπίδα , ναι , σήμερα επιτέλους είμαι περήφανος που είμαι έλληνας :)