Η φυλή των Παριζιάνων

Τι είδα/ άκουσα/ έμαθα..

Φυσικά Γαλλία δεν είναι το Παρίσι, όπως και Ελλάδα δεν είναι η Αθήνα. (Αυτό ισχύει σε όλες τις χώρες μάλλον, με εξαίρεση το Λουξεμβούργο, που κανονικά δεν θα ‘πρεπε να λογίζεται για χώρα).

Από τα πρώτα που παρατήρησα είναι ότι οι Παριζιάνοι είναι όλοι αδύνατοι και στιλάτοι! Δεν έχουν τις αγγλικές/ γερμανικές/ και λοιπές βόρειες μπυροκοιλιές- ελληνικές μπάκες. Όσοι πάνε πανεπιστήμιο φοράνε starάκια (κατά προτίμηση μπλε, λαδί ή γκρι) και όσοι τελείωσαν το πανεπιστήμιο και έπιασαν bοulot τα αντικαθιστούν με μοκασίνια (σε λευκές/ κρεμ ή μαύρες αποχρώσεις). Είναι εκ φύσεως σνομπ και εξ ανατροφής σοβινιστές (υπάρχουν φυσικά και λαμπρές εξαιρέσεις). Δεν τους αρέσουν οι καυγάδες, δεν πιάνονται ποτέ στα χέρια και δεν βρίζουν (τουλάχιστον όχι μπροστά σε κορίτσια). Βλέπουν και μιλάνε για «μπάλα», αλλά για κάποιο λόγο δεν σε ενοχλεί το ίδιο με τους Έλληνες. Δεν έχουν ποτέ σαφή άποψη για κρίσιμα ζητήματα και δεν μπορούν κατ’ επέκταση να λάβουν δύσκολες και αμετάκλητες αποφάσεις. Είναι υπέρ της αριστοτελικής μεσότητας, κι ας θαυμάζουν πιο πολύ την πλατωνική διδασκαλία. Μεταξύ άσπρου και μαύρου επιλέγουν ασυζητητί γκρι. Δεν έχουν αυτοσαρκασμό, ούτε κατανοούν το black- φλεγματικό- βρετανικό χιούμορ (το κατανοεί κανείς άλλος άλλωστε?) και γι αυτό τα stand up commedies δεν θα αντικαταστήσουν ποτέ τα καμπαρέ.

Είναι μεγαλομανείς και φαφλατάδες (εδώ φταίει και το κρασί που ρέει παντού και πάντα) σε σημείο βαρετό και κουραστικό. Αγαπημένα τους θέματα είναι η πολιτική, η λογοτεχνία και οι ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως εκείνες με το άλλο φύλο. (Πραγματικά πιστεύω ότι ο Γούντι Άλλεν έχει κρυφή γαλλική καταγωγή). Είναι πολύ παραδοσιακοί, έστω κι αν το παίζουν μοντέρνοι, free style και je m’en fous. Κάνουν οικογένεια από τα 25, και μέχρι τα 30 έχουν το δεύτερο αν όχι και το τρίτο μπεμπέ (που βγάζουν κάθε Κυριακή promenade με το καροτσάκι στα Champs- Elysees ή εναλλάξ στο Canal Saint Martin). Επιθυμούν ένα καλό και με κύρος επάγγελμα, αλλά δεν είναι καριερίστες και δεν θα θυσίαζαν ποτέ την προσωπική τους ζωή και καλοπέραση pour gagner de l argent. (Δεν είναι τυχαίο ότι ο «bon viveur» είναι γαλλική έννοια). Βγαίνουν για φαγητό (diner κυρίως) πιο πολύ κι απ’ ότι βγαίνουν για κρασί. Σου ανοίγουν την πόρτα, σε συνοδεύουν το βράδυ μέχρι τη δική σου, και σου κερνάνε το κρασί (τουλάχιστον στα πρώτα 2 ραντεβού). Το ραντεβού έχει τόση σχέση με το date, όσο και οι Γάλλοι με τους Αμερικανούς. Είναι τυπικοί και ευγενικοί μέχρι αηδίας (bonjour madame- bonsoir monsieur) και δεν έχουν λέξη που να μεταφράζει το φλώρος (γιατί απλά όλοι οι γάλλοι είναι λίγο ή πολύ φλώροι).

Είναι πολύ «ζευγαράκηδες» και «αγκαλίτσες» και πιάνονται χεράκι χεράκι και βολτάρουν στο Σηκουάνα και αράζουν με τις ώρες αγκαλιά στα πάρκα, διαβάζοντας ο ένας στον άλλο βιβλία τσέπης. (Αυτό βέβαια την άνοιξη και το φθινόπωρο, τότε που οι Ισπανοί αράζουν δέκα δέκα και παίζουν αλυσίδες και ντιαμπολό στο Παρκ Γκουέλ). Είναι περήφανοι που είναι πρώτοι σε κατανάλωση κάνναβης στην Ευρώπη, ακούνε πράγματι πολύ τζαζ και είναι, θεωρητικά μόνο, υπέρ του one night stand. Κάνουν fete= γιορτή, αλλά δεν ξέρουν να κάνουν πάρτι (και φυσικά ούτε γλέντι)! Γιορτή γι αυτούς σημαίνει λίγοι φίλοι, στο σπίτι, καθιστοί, πολύ κρασί, πολύ σοκολάτα και πολύ μπλα μπλα. Τα πάρτι στο Παρίσι τα κάνουν όλα Ισπανοί. Θα τα βρεις εύκολα αν ακολουθήσεις τις μουσικές, τις φωνές και τα ξερατά στους δρόμους. Επίσης καλά πάρτι έχω ακούσει ότι κάνουν οι μαύροι, αλλά ούτε στα γκέτο κάτω από τη Μονμάρτη πολυκυκλοφόρησα βράδυ, ούτε φυσικά στα banlieux πάτησα το ποδάρι μου (μετά και τα όσα γινήκανε το Δεκέμβρη). Έπιασα παρέα όμως μ’ έναν Αφρικανό από το πράσινο ακρωτήρι, ο οποίος μου επιβεβαίωσε το επιβεβαιωμένο, ότι δηλαδή οι μαύροι είναι οι καλύτεροι χορευτές!

Η σχέση των Γάλλων με το μετρό, είναι όπως των Άγγλων με το bus και των Ελλήνων με το αυτοκίνητο. Οι υδραυλικοί είναι το πιο δυσεύρετο επάγγελμα στο Παρίσι (και χωρίς υπερβολή το πιο αναγκαίο!) και όλοι οι υδραυλικοί είναι Πολωνοί.

Μύθοι που διαψεύστηκαν: οι γάλλοι δεν φοράνε μπερέδες, στη Μονμάρτη δεν ζουν πια καλλιτέχνες και τα γαλλικά δεν είναι καθόλου μπανάλ και αδερφίστικη γλώσσα (μάλλον σέξι θα έλεγα ότι τη βρίσκω πλέον).

Μύθοι που διέψευσα: Στην Ελλάδα δεν τρώμε πανίνι και κρέπες (εδώ όλοι όσοι πουλάνε πανίνι και κρέπες είναι Έλληνες, όπως όσοι έχουν ψιλικατζίδικα στο Λονδίνο είναι Πακιστανοί). Επίσης δεν σπάμε πιάτα στους δρόμους, με την υπόκρουση του Ζορμπά le grec (όπως γίνεται κάθε βράδυ στο καρτιέ λατίν). Είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση από το 1981, το άγαλμα του Δία δεν υπάρχει πια και δεν μιλάμε αρχαία ελληνικά.

Μύθοι που επαληθεύτηκαν: το κρέας σερβίρεται πάντοτε με αίμα (ακόμη κι όταν τους εξηγήσεις ότι το θες «γκάγκανο»!), οι γαλλίδες έχουν γαλλικές μύτες και το Παρίσι είναι η ωραιότερη πόλη στον κόσμο!