ΓΚΑΛΟΠ

Τι είναι τελικά ο άνθρωπος? Ποιός είναι ο σκοπός της ύπαρξής του, αν δεχτούμε ότι τα πάντα στη φύση εξυπηρετούν ένα σκοπό? Τι μας χαρακτηρίζει και γιατί στην τελική γουστάρουμε που είμαστε sapiens sapiens και όχι κομοδίνα? Ο Υδροχόος μας δίνει τροφή για σκέψη και λίγη καλή λογοτεχνία μας επιτρέπει να αντιληφθούμε, όχι αυτό που είμαστε αλλά αυτό που μπορούμε να γίνουμε..
Σύμφωνα λοιπόν με το μέγα συγγραφέα και παλιό προφήτη του LSD στην κοινότητα του Frisco, τον κύριο (drums) ττττρρρρρρρρρρρρρρ... Τομ Ρόμπινς, οι πραγματικοί άνθρωποι χαρακτηρίζονται από μισή ακριβώς ντουζίνα πράγματα: Χιούμορ, Φαντασία, Ερωτισμός, Πνευματικότητα, Επαναστατικότητα, Αισθητική (η εκτίμηση της ομορφιάςγια χάρη της ομορφιάς και μόνο). Όλοι οι υπόλοιποι, η πλειοψηφία δηλαδή, χαρακτηρίζονται ως οντότητες που βρίσκονται βόρεια του ζωικού βασιλείου αλλά νότια της ανθρωπότητας και αποτελούν τον περίφημο "ελλείπων κρίκο". Οι ελλείποντες κρίκοι πρέπει να θεωρούνται ίσοι με τους πραγματικούς ανθρώπους ενώπιον του νόμου και να μη γίνονται αντικείμενο διακρίσεων, αλλά δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα γραπτά τους και τα λόγια τους και δεν πρέπει ποτέ μα ποτέ να τοποθετούνται σε θέσεις εξουσίας (χα χα χα χα χα). Για λεπτομέρειες, περαιτέρω ανάλυση, copyright, κτλ βλ.: Τομ Ρόμπινς, "Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα".
Στο ίδιο τέμπο, αλλά σε ένα άλλο, όχι και τόσο μακρινό, παράλληλο σύμπαν, ο ανθρωπολόγος, συγγραφέας και μύστης, όσιος Κάρλος Καστανέντα (μεγάλη η χάρη Του), μας διδάσκει την τέχνη της παραφύλαξης, το πρωταρχικό βήμα μέσω του οποίου ανοίγεται ο κόσμος των μάντεων- ναγκουάλ. Εκεί αυτό που απαιτείται είναι να είσαι αδυσώπητος, πονηρός, υπομονετικός και γλυκός. Για ποιό λόγο? μα για να μετακινήσεις το "σημείο συναρμογής" σου και να συνειδητοποιήσεις ότι ο κόσμος γύρω σου ειναι ένα παιχνίδι της αντίληψης, και όπως δημιουργείται αυτός έτσι δημιουργούνται και άλλοι, διαφορετικοί, όπου όλα είναι δυνατά.. Πάλι για λεπτομέρειες εννοιών, copyright, κτλ: Όλα τα βιβλία του Κάρλος Καστανέντα και ειδικότερα, "Η δύναμη της σιωπής".
Έχει πλάκα τελικά, το τι λέει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, τον άλλον που ουσιαστικά είναι ο ίδιος. Μιλάω για τον άλλον σημαίνει μιλάω για εμένα. Ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο καθρέφτες, δεν είμαστε περιτρυγιρισμένοι από τσιμέντο, αλλά από καθρέφτες. "Το Εγώ είναι πάντοτε κάποιος άλλος" (Ρεμπώ?)
Εσείς τι πιστεύετε? Πώς το θέλετε τον Άνθρωπο? Θέλετε να κάνουμε ένα μικρό γκάλοπ? Θέλετε να παίξουμε?