Δευτέρα 18 Απριλίου 2005,Βερολίνο

Δευτέρα 18 Απριλίου 2005,Βερολίνο


Το πλαίσιο μέσα απο το οποίο κάνω την παρακάτω δήλωση δεν είναι πολιτικό:
Ότι κατασκευάζει ο άνθρωπος φαίνεται να έχει φορά απο τα αριστερά προς τα δεξιά.
Η ροδέλα που ανοίγει τις γρίλιες,οι δείκτες των ρολογιών,το μπρίκι,η μανιβέλα του παράθυρου του αυτοκινήτου.Στην περίπτωση των αυτοκινήτων που τα παράθυρά τους ανοίγουν ηλεκτρονικά έχουμε αντί μανιβέλας κουμπάκια που έχουν πάνω τους βελάκια.
Το λευκό βελάκι ανοίγει (δεξιά) ,το μαύρο βελάκι κλείνει (αριστερά).
Το yin και το yang λοιπόν ανοιγοκλείνουν το παράθυρο του αυτοκινήτου.Το γεγονός αυτό κάνει εναν ανθρωπο να αναρρωτιέται.
Ήταν ο Benz και η Ισπανίδα γυναίκα του,η Mercedes,οργανωτές μιάς παγκόσμιας ασυνείδητης συνομωσίας με σκοπό να πλήχθει το κίνημα των Λουδίτων και να αποθεωθεί η Μηχανή?
Ή μήπως ήταν ταπεινοί υπηρέτες του Λόγου δινοντας ετσι έναυσμα σε μία πορεία ,οι συμβολισμοι της οποίας σκοπό έχουν να διδάξουν στους νταλικέρηδες την εξουσία που ασκεί το Πνεύμα πάνω στην Ύλη?

Αυτές οι σκέψεις μέ προβληματίζουν σε όλη τη μοναχική μου βόλτα στο πάρκο δίπλα απο το hostel που μένω με τον Η*** και την Ε*** μέχρι τη στιγμή που πίσω απο ένα θάμνο πετάγεται ένας Τουρκος και προσφέρεται να μου πουλήσει τον Ασβό του. Επιτέλους.
"είσαι μουσουλμάνος?" τόν ρωτάω
"είσαι έλληνας? " μέ ρωταει εκείνος.
Παίρνω τον Ασβό και τόν κοιτάω.Ο Ασβός δεν έχει ούτε θρησκεία ούτε εθνικότητα.
Ευχαριστώ τον τούρκο και αποχωρώ.

Το βράδυ στο King Kong Club θυμήθηκα το όνειρο που μού χάρισε η χημεία χθές.
Βρίσκομαι σε απερίγραπτο τόπο οπου υπάρχει η υπόνοια της ερήμου.Κάνω παιδικές κινήσεις καράτε με τα χέρια και περιφέρομαι ,όταν ξαφνικά τήν αντιλαμβάνομαι.Μοιάζει με κάποια απο το Tresor Club που θα μπορούσα να τήν ερωτευτώ αν ήταν αληθινή.Μέ κοιτάει πίσω απο είδος κουρτίνας.Θυμάμαι οτι μέ πρόδωσε.
Δε θυμάμαι πώς.
Μάλλον επειδή δεν υπήρχε στα αλήθεια,υπήρχε μόνο ο μεξικάνος σαμάνος που είναι ξεκάθαρα ο εκπαιδευτής μου και μαζί με τη φάρα του μού παραθέτουν δείπνο.
Μετά όμως γίνονται ο τύρρανός μου.
Δε θυμάμαι πώς.
Μάλλον με τον τρόπο που τυρρανάμε εμείς οι Δυτικοι τη σεροτονίνη μας.
Κάποια στιγμή μού δείχνει τη σελήνη.Εγώ πετάω απο μέσα μου και εκείνος δεν είναι πιά μεξικάνος.Ειναι Μουσουλμάνος και εγώ είμαι στροβιλιζόμενος δερβίσης κάτω απο τις κεραίες των σπιτιών.

Το γεγονός οτι η νευροχημεία μάς επιτρέπει να βιώσουμε την Αλλαγή σε περιορισμένα χρονικα διαστήματα,δε σημαίνει οτι όλο τον υπόλοιπο χρόνο τα πράγματα ακινητούν.
Όλα μοιάζουν να ξεκινάνε απο τον ουρανό και ένα πινέλο κάνει αυτη την ενέργεια να διαθλάται ζωγραφίζοντας μία κίνηση προς τα κάτω και έτσι έχουμε σύννεφα,αεροπλάνα,αλεξικέραυνες κεραίες,τον Πυργο της Τηλεόρασης,πολυκατοικίες,διαφημισεις στους δρόμους,σκάλες προς τα κάτω,ανθρώπους,τον καφε που πίνω,το τραπέζι που κάθομαι,πλακάκια,σταθμους του μετρό,σκουλήκια και πατάτες.
Όμως τελικά όλα ξεκίνησαν απο πάνω.
Νομίζω οτι το νόημα του ονείρου ήταν οτι τα πράγματα γίνονται για κάποιο λόγο.Ίσως πέρα απο το να διδαχτώ εγώ κάτι.Αλλωστε δε γίνεται να είμαι διαρκώς εγώ το κέντρο του συμπαντος.Κάποια στιγμή το κέντρο του σύμπαντος θα έιναι απλώς ενα κρουασάν ή μια μπαλαρίνα έτοιμη να εκτοξευθεί κύκνος.

Όσο ήμασταν στην Ταγγέρη σκέφτηκα ότι δικαίως όλα τελειώνουν κάποτε.Σκεφτόμουν το φίδι που τρώει την ουρά του και την άδεια εικόνα με την οποία τελειώνει ο μύθος.Τα κλισέ μεταφυσικά ερωτήματα :
που πήγε το φίδι ? υπήρξε ποτέ ?
Δεν ξέρω ,πάντως το φιδι σίγουρα ξέρει τι κάνει.
Σκεφτηκα να το πώ αυτό στον Η*** και στην Ε*** αλλα δεν το έκανα γιατί τό θεώρησα μιά μικρή προδοσία της σκέψης,κάποιος φόβος ύβρης μέ εμπόδισε.
Πιστεύω οτι αυτό γίνεται κατα κανόνα:
κάποιος υπερίπταται στην έρημο λίγα εκατοστά απο το έδαφος μέσα στα πλαίσια μιας πολύ δυνατής σκέψης,ένα είδος φωτισμού και δηλώνει χωρίς φόβο :
"Ναι. Το Τέλος είναι η Σοφία της Φύσης,Το Μυστικό Της Ενότητας"
και εκείνη τη στιγμή ,λίγο πριν σχηματιστεί στο πρόσωπό του το χαμόγελο του αποκεκαλυμμένου εσωτερικού νοήματος ,ενα δίπορτο ψυγείο προσγειώνεται στο κεφάλι του κάνοντας έτσι μια σαφή δήλωση σχετικά με την ενότητα της φύσης,πως προερχόμαστε όλοι απο το χώμα και εκει θα καταλήξουμε ,πως όλα ξεκίνησαν απο τον ουρανό,ακόμα και αυτό το ψυγείο,πως αν κρατήσεις το στόμα σου κλειστό και κοιτάξεις ψηλά τότε ,ναί, μπορεί να ανθίσεις, και αν δε το νοιώσεις δε πειράζει,το ψυγείο θα πέσει ετσι και αλλιώς αλλά αυτή τη φορα θα είναι γεμάτο ψάρια και θα σέ βρουνε αγκαλιά με τα ψάρια έτσι όπως το ήθελες πάντα ,
ευλογημένη ενότητα δε θα σε κατανοήσω ποτέ.