Sierra Leone child soldiers

· 300,000 child soldiers are fighting in 30 countries
· 10,000 fought in Sierra Leone's 10-year civil war(1991-2002)
· An additional 500,000 are in paramilitary groups

Τα 12 παιδιά ηλικίας 15-18 ετών που συμμετείχαν το 2006 στην ομάδα θεραπείας του David Alan Harris είχαν ΟΛΑ συμμετέχει σε ακρότητες πολέμου όπως φόνοι, κόψιμο χεριών, βιασμοί, κλπ. έως το 2002. Τα 2 από τα παιδιά της ομάδας είχαν εξαναγκαστεί από τους επαναστάτες να σκοτώσουν μέλη της οικογένειάς τους(σύνηθες φαινόμενο στον δεκαετή εμφύλιο στη Sierra Leone). Το ένα τους γονείς του και το άλλο τον πατέρα του και την αδελφή του μπροστά στα μάτια της μητέρας του.

Τα 12 παιδιά έπασχαν από έλειψη ύπνου, εφιάλτες, απροσδιόριστες ενοχές και δυσκολεύονταν να εκφράσουν τα συναισθήματα τους σχετικά με την τραυματική εμπειρία τους, ενώ η τοπική κοινότητα δεν τους αποδέχτηκε ποτέ μετά από το τέλος του πολέμου, αφού είχαν όλα δολοφονήσει, ακρωτηριάσει, βιάσει κάποιο μέλος της.

Οι περισσότερες ΜΚΟ, κλινικοί ψυχολόγοι και θεραπευτές στη Sierra Leone πασχίζουν να θεραπεύσουν τραυματισμένες ψυχές με όλα τα κακά χαρακτηριστικά του δυτικού επεκτακτισμού και με ιεραποστολική διάθεση καλυμμένη με το πέπλο της ψυχικής βοήθειας, προσπαθώντας να “πιέσουν” δεκάδες χιλιάδες παιδιά να αντιληφθούν τις ακρότητες στις οποίες συμμετείχαν και να ζητήσουν το πολυπόθητο συγνώμη στον εαυτό τους ή να χύσουν ένα δάκρυ μετάνοιας. Φυσικά τα παιδιά "αντιδρούν".
Γεγονός είναι ότι κανένα από αυτά τα χιλιάδες παιδιά δεν έχει αντιληφθεί τι έκανε, κανένα δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του(πώς άλλωστε να γίνει αυτό όταν είσαι 10 χρονών και γαζώνεις άμαχο πληθυσμό τίγκα στην κόκα και το χόρτο?), σίγουρα όμως όλα φέρουν ένα απροσδιόριστο ψυχικό τραύμα.

Ο David Alan Harris είναι κλινικός ψυχολόγος και χρησιμοποίησε τον χορό και την κίνηση(πολλές κινητικές ασκήσεις απεικόνισης της βίας και πολύ africa hiphop) στις συναντήσεις του με τα 12 παιδιά σε μια προσπάθεια προσομοίωσης των βιαιοτήτων στις οποίες αυτά συμμετείχαν. Τα ίδια τα παιδιά πρότειναν μετά από αρκετές συναντήσεις τη δημιουργία ενός χοροθεατρικού για όλη την κοινότητα(όχι αστικό νευρωτικό χοροθέατρο,αλλά χοροθέατρο Sierra Leone από παιδιά που δεν έχουν πάει σχολείο, αλλά έχουν μόνο σκοτώσει, ακρωτηριάσει, βιάσει).
Η παράσταση έγινε μπροστά σε 300 μέλη της κοινότητας και ξεκινησε όταν τα παιδιά φορώντας το ίδιο t-shirt :"Orphan Boys of Koindu”φώναξαν: ''είμαστε τα παιδιά σας'' και συνεχίστηκεμε κινήσεις που αναπαραστούσαν βιασμό, κόψιμο λαιμού και τη γενικότερη βία του πολέμου, συνέχισαν με κινήσεις και χορό που εξέφραζε τον πόνο τους και κατέληξαν με ένα τραγούδι για τη ειρήνη.

Μετά από αρκετά δευτερόλεπτα σιγής σηκώθηκαν ένας-ένας οι ανώτεροι εκπρόσωποι της τοπικής κοινότητας καλωσορίζοντας τους εφήβους πίσω στην κοινότητα(δηλώνοντας μάλιστα αργότερα ότι δεν είχαν αντιληφθεί ότι τα παιδιά υπέφεραν) και τότε ο David Alan Harris ένιωσε ότι ήταν η πιο σημαντική στιγμή της ζωής του, όπως μας είπε στην παρουσίαση του πριν λίγες μέρες, και τότε ένιωσα εγώ ότι αυτός ο άνθρωπος έχει αφήσει το στίγμα του σε αυτό τον κόσμο, μια μικρή βαθειά χαρακιά στα ανατολικά της Sierra Leone και αναρωτήθηκα πότε ήταν η τελευταία φορά που έστω ακόνισα το μικρό σουγιά μου για μια μικρότερη ή ισάξια τέτοια τομή.

υγ. ο David την επόμενη μέρα έφυγε για Sierra Leone, καθώς συνεχίζει εκπαιδεύοντας κι άλλους κλινικούς ψυχολόγους για την εφαρμογή της τεχνικής του ως θεραπεία σε περιοχές με ένοπλες διαμάχες.
βίντεο 1, 2