Οι γρίζοι κύριοι εμφανίστηκαν στο μπλογκ μας

Παρατηρώντας το μπλογκ μας τον τελευταίο καιρό διαπίστωσα ένα φαινόμενο.
(Εκτός από το οτι έχει δυσκολέψει για ανεξήγητους λόγους η συγγραφή ανάρτησης στον μπλόγκερ)
Εχουμε περάσει σε μια εποχή που οι συμμετέχοντες δεν καταλήγουν εδώ για να αναρωτηθούν-απαντήσουν για θέματα τα οποία εμφανίζονται στην καθημερινότητά τους, γιατί πιθανώς κάποια άλλα μέσα, πιό άμεσα, τα αμέσα δηλαδή, λειτουργούν σαν φίλτρα απορρόφησης και έτσι οι πολυπόθητες άλλοτε αναρτήσεις, χάνουν τον δρόμο τους για το αγαπημένο μας μέσο.Και φυσικά κάποιες χάνονται τελείως.
Προσωπικά αναλαμβάνω την ευθύνη μου και παραδέχομαι πως πολλές φορές που καθημερινά σκέφτομαι κάτι που νιώθω πως μπορεί να με οδηγήσει σε κάποιου είδους ανάλυση, γόνιμη όμως, πριν καλά καλά προλάβω να ολοκληρώσω το σκεπτικό μου, βρίσκομαι στα fb και tweetia με παραδομένη την ανολοκλήρωτη σκέψη μου γρήγορα και εύκολα.Καταλήγω λοιπόν πως βρίσκομαι σε μια διαδικασία άδικης κατανομής του e-χρόνου μου.
Πιο βαθειά ακόμα φτάνω σε σκέψεις για το κατά πόσο τελικά κάνω δίκαιη κατανομή του κανονικού χρόνου μου.Και φτάνοντας τελικά στα ενδώτερα βρίσκω πως υπάρχουν δύο χρόνοι.Απο εκεί που με διάφορες παιδικές φιλοσοφίες πλησιάζα στο να κατανοήσω μια ρομαντική άτυπη θεωρία πως δεν υπάρχει χρόνος, έφτασα στο να έχω χρόνο δικό μου και ακόμη χειρότερα να έχω υοθετήσει και άλλον έναν νέο.
Και συνήθως αυτός ο νέος τρώει το φαγητό του άλλου.
Πάνε τα μεσημέρια στου Φιλοπάππου.Θυμάμαι να κάθομαι με το βιβλιαράκι και να αφουγκράζομαι τον ήχο αυτής της μεγαλούπολης ενώ παράλληλα να αναλογίζομαι πως και με τόσο πληθυσμό γύρω μου αυτή τη στιγμή βρίσκομαι εδώ μόνος μου.
Πάει η διάθεση για ελληνικό καφεδάκι στα περίχωρα της ακρόπολης όταν τον χειμώνα βγάζει καλό ήλιο.
Πάει εκείνη η αγαπημένη αίσθηση πως θα βγεις έξω χωρίς να έχεις κανονίσει κάτι αλλά κάτι απίθανο θα συμβεί.
Πάει εκείνη η φυσική μοιρασιά που οφείλουμε και επιθυμούσαμε να πράττουμε καθημερινά.
Και ενώ τα σημεία των καιρών δίνουν στοιχεία θετικά όσον αφορά τις διαπροσωπικές επαφές, λέγοντας πως τώρα ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να βρίσκεται σε φυσικό τόπο, εγώ παρατηρώ μια διόγκωση της τεχνητής συνάντησης.Και αυτή η συνάντηση έχει κάποιες βασικές ελλείψεις που η τεχνολογία προσπαθεί με νύχια και κουμπιά να αναπληρώσει αλλά πάντα κάτι λείπει..
Και πιστεύω πως πάντα θα λείπει, απλά κάποτε θα ξεχαστεί καθώς οι γενιές θα προχωράνε και δεν θα υπάρχει σαν δεδομένο.Θα πει κάποιος εύλογα πως κάποτε θα γελάνε με αυτές τις αξίες καθώς η τεχνολογία θα τους παρέχει δυνατότητες αδιανόητες για την εποχή που ζούμε τώρα.Θα απαντήσω πως τελικά δεν είμαι σίγουρος για την ορθότητα της εξέλιξης έτσι όπως την διαχειρίζεται ο άνθρωπος.
Θα προσπαθήσω να διατηρήσω το φαινόμενο της συλλογικής αναρτημένης σκέψης μέσα απο γόνιμη διαδικασία η οποία μπορεί ακόμα και να απαιτεί μέρες για να ολοκληρωθεί.
Θα προσπαθήσω να το μοιραστώ έξω, προτείνοντας συναντήσεις.
Θα προσπαθήσω να το μοιραστώ και εδώ, αν δεν το έχω κάνει ήδη...