Άνω Μέρος

Τόση αγριάδα αυτός ο τόπος
Αλλά θυμό δεν ξέρει να κρατά.

Σφιχτή η παλαμιά απ' τη δουλειά,
Κορμοί ελιάς σκάφτουν την πέτρα,
Αντικριστά το λιάτικο του Ψηλορείτη,
Αντικριστά κι η Ανατολή
Και το χαμόγελο βαθύ
Όπως οι αυλακιές στο ξεραμένο δέρμα.

Απλότητα και αρχοντιά,
Ευθύτητα και λεβεντιά,
Βγάζουνε χνώτα αυστηρότητας...σκληράδας,
Αλλά δεν είναι τα έμβια σκληρά...
Σκληρός και άγριος ο τόπος
Κι η πέτρα που θέλει τη γροθιά,
Για να γενεί χαλίκι...αμμούδι...σπόρος, βλαστός και τρύγος.

Σε τόση αγριάδα
Το δάκρυ κυλά στα εσώτερα...
Δε φαίνεται
Μα ακούγεται...
Στις χορδές του ίδρωτα
Και τον ανήσυχο αχό της προσμονής