Εκλογές στη βόρεια Κύπρο

Χτες πραγματοποιήθηκαν εκλογές στη βόρεια Κύπρο για τη θέση του προέδρου.

Νικητής της αναμέτρησης από τον πρώτο γύρο -μιας και κατάφερε να συγκεντρώσει το 50% +1 / δηλαδή 50.38%- ήταν ο εθνικιστής Derviş Eroğlu, οι θέσεις του οποίου θυμίζουν αρκετά τον "θρυλικό" Ραούφ Ντεκτάς -δύο κυρίαρχα κράτη κ.τ.λ.


Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι όλοι οι "προοδευτικοί" τουρκόφωνοι κύπριοι φίλοι δεν μπορούσαν να κρύψουν την απογοήτευσή τους για το γεγονός.
Οι ατάκες όπως, "αυτό ήταν το τέλος της ελπίδας για ειρήνη στην Κύπρο", "Shame on cyp" ή "Ψήφισα γιατί δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσουμε πίσω" εκφράζουν με έντονο τρόπο την απογοήτευση που σκόρπισε το εκλογικό αποτέλεσμα σε σύγχρονους νέους της βορείου κύπρου.

Πιο συγκεκριμένα, ο Ταλάτ κέρδισε την επαρχία της Lefkoşa (βόρεια Λευκωσία) όπου και συγκεντρώνονται οι περισσότεροι από αυτούς που ανήκουν στην μεσαία και ανώτερη οικονομική τάξη των τουρκόφωνων Κυπρίων, οι οποίοι μάλιστα εναντιώνονται στην αυξανόμενη παρουσία των χαμηλότερου μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου τούρκων στο νησί, και ήταν αυτοί οι οποίοι κυρίως τον ψήφισαν. Δυστυχώς όμως δεν κατάφερε να πάρει τις υπόλοιπες επαρχίες στις οποίες ο Eroğlu είχε από νωρίς το προβάδισμα -στη Mağusa (Αμμόχωστος) ήταν σίγουρο μιας και κατάγεται από κει και το ίδιο και στη Güzelyurt (Μόρφου) μιας και στο Σχέδιο Αννάν αναφερόταν πως η περιοχή θα επιστραφεί στους ελληνόφωνους Κύπριους και οι άνθρωποι φοβόντουσαν ότι αν ψηφίσουν τον Ταλάτ θα χάσουν τα σπίτια τους.

Όπως ακούγεται έντονα -αλλά φάνηκε κιόλας από την σύνθεση των συμμετεχόντων στην προεκλογική συγκέντρωση του Eroğlu- το αποτέλεσμα κρίθηκε αρκετά από την ψήφο των πολιτογραφημένων στη βόρεια Κύπρο τούρκων (aka έποικοι).


Το σύνολο του εκλογικού σώματος ήταν περίπου 160.000 άτομα, ψηφίσαν οι 120.000 (75%) και οι ψήφοι που δώσανε τη νίκη, από τον πρώτο γύρο (το 0.38%), υπολογίζονται λίγο κάτω από τις χίλιες!

Σε αριθμούς αυτά είναι: Derviş Eroğlu : 61,491 ψήφοι έναντι, Mehmet Ali Talat : 52,302.
- σύμφωνα με την wikipedia - στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές το 2005, ο Ταλάτ νίκησε με 55,943 έναντι 22,869 ψήφους για τον Έρογλου.

Σημαντικό είναι ακόμα και το ποσοστό της αποχής, 25%, στο οποίο υπάρχουν μέσα και αυτοί -οι πιο ριζοσπάστες αριστεροί και Κύπριοι πατριώτες που "μισούν" τον Ταλάτ του οποίου οι θέσεις, κατά τη γνώμη τους, δεν διαφοροποιούνται και πολύ από αυτές της Τουρκίας, την οποία θεωρούν δύναμη κατοχής στον τόπο τους που προωθεί την πολιτισμική τους εξαφάνιση από τον αυξανόμενο αριθμό τούρκων στο νησί.

Ακόμα, η "στροφή" του Ταλάτ προεκλογικά προς την υποστήριξη των δικαιωμάτων των τούρκων στην καταγωγή πολιτών της βορείου κύπρου, για ψηφοθυρικούς λόγους, σίγουρα του "έκοψε" κάποιους ψήφους από αυτό το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να τον ψήφιζε απλά για να μην βγει το χειρότερο -συνηθισμένη παγίδα του παιχνιδιού που λέγεται "εκλογές" παντού στον κόσμο- παρά το γεγονός ότι κεντρική τους θέση είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά μεταξύ των εκάστοτε υποψηφίων μιας και οι αποφάσεις παίρνονται στην Άγκυρα.

Σε σχέση με όλ' αυτά ο ελληνικός, ελληνοκυπριακός και διεθνής τύπος έχει αρχίσει να τρομοκρατεί με άρθρα τα οποία μιλάνε για μεγάλη αλλαγή στο σκηνικό των απευθείας διαπραγματεύσεων το οποίο είχαν στήσει ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ εδώ και 18 μήνες. Οι δηλώσεις του Ερντογάν από τη μία: "έχουμε συζητήσει με τον Έρογλου και οι διαπραγματεύσεις θα συνεχιστούν στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ", και του ίδιου του Έρογλου από την άλλη: "ναι θα συνεχίσουμε τις διαπραγματεύσεις στη βάση του ΟΗΕ αλλά με τη δική μου ομάδα και υπολογίζοντας τις πραγματικότητες της Κύπρου", δε φαίνεται πως καθησυχάζουν την διεθνή κοινότητα η οποία έχει δείξει την "θέλησή" της να τελειώνουμε με αυτό το θέμα -η Ε.Ε. έβγαλε ανακοίνωση και το διπλωματικό-θεαματικό παιχνίδι έχει ξεκινήσει στα μήντια.

Βέβαια, είμαι σίγουρος πως οι δεξιές-εθνικιστικές πολιτικές δυνάμεις στην ελληνοκυπριακή πλευρά, που τόσους μήνες είχαν πρήξει τον Χριστόφια κάνοντας του τη ζωή δύσκολη -μέχρι και στο νοσοκομείο πήγε κάποια στιγμή με ενοχλήσεις στην καρδιά, ο κακαμοίρης :0 - τώρα τρίβουν τα χέρια τους και χαμογελούν.


Η κατάσταση στην Κύπρο (βόρεια και νότια), όπως την έχω δει τους τελευταίους μήνες που βρίσκομαι εδώ, καθόλου δεν προμηνύει πως θα έχουμε κάποια λύση στη βάση ενός κοινού κράτους με κοινή ιθαγένεια κ.τ.λ.-μια "επανένωση του νησιού". Παρ' όλες τις προσπάθειες κάποιων σημαντικών κομματιών της ε/κ και τη τ/κ κοινωνίας, με εκδηλώσεις και διαδηλώσεις, που τροφοδοτούνται έντονα και από τη φαντασία της στιγμής ανατροπής της, από το 1974, πραγματικότητας που θα έρθει σαν εξιλέωση στον "κουρασμένο πια αυτόν τόπο" και θα τροφοδοτήσει τις πολυπόθητες κοινωνικές αλλαγές, η πλειοψηφία μάλλον μοιάζει να γέρνει προς μια διατήρηση της "ασφάλειας" και του μη-ρίσκου, της πλευράς του φόβου της αλλαγής (φόβος που εκφράζεται και από την κυπριακή ελληνική φράση: "Κρύψε να περάσουμε").

Όλο και περισσότερο -ιδιαίτερα μάλιστα και τώρα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα αυτό- μου φαίνεται πως το πιο πιθανό να γίνει είναι ένας διακανονισμός ο οποίος να "λύνει" το πρόβλημα, χωρίς όμως να "θέτει σε κίνδυνο" αυτούς που φοβούνται τον "άλλο" και λένε τις ίδιες εθνικιστικές πα....ρες που τόσα χρόνια ταλαιπωρούν με τον χειρότερο τρόπο τους "προοδευτικούς" κυπρίους (ελληνόφωνους και τουρκόφωνους).

Όπως και να έχει πάντως, το θέμα είναι πως πολλά έχουν αλλάξει μετά το 2003 και το "άνοιγμα" των συνόρων στην Κύπρο. Το νερό των επαφών -προσωπικών και συλλογικών- μεταξύ των κυπρίων στις δυο πλευρές, έχει μπει πια στο αυλάκι και πίσω δε γυρνά. Ακόμα και στην περίπτωση μιας λύσης που δε θα επανενώνει το νησί οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους, απλά δεν είναι εύκολο, θέλει θέληση και πείσμα.


Το θέμα όμως είναι ότι και στην μία περίπτωση -αυτή της επανένωσης- και στην άλλη -αυτή της συγκαλυμμένης διχοτόμησης- πάντα κάποιοι θα είναι δυσαρεστημένοι, και όπως δείχνουν τα πράγματα αυτοί που θα την "πάθουν" θα είναι αυτοί που θέλουν την επανένωση, την αποστρατικοποίηση, την ειρήνη, τη φιλία, την ελεύθερη μετακίνηση, τις ελεύθερες σχέσεις...

Μια ιδέα αν τα πράγματα όντως κατευθύνονται προς τα εκεί, η οποία έχει ανεπίσημα ξανά-ακουστεί, είναι αυτή της τριζωνικής Κύπρου -με μια τρίτη ζώνη στην Λευκωσία και τα περίχωρα (όπου συγκεντρώνονται και οι περισσότεροι από τους υπέρ της επανένωσης και πάνω και κάτω) η οποία θα είναι στο ενδιάμεσο.


Ένα τέτοιο αίτημα υποστηριζόμενο από ένα δυνατό κοινωνικό κίνημα θα ήταν μια σημαντική αλλαγή και θα αναδείκνυε τόσο την ιδιαιτερότητα της Λευκωσίας ως ενός ενδιάμεσου χώρου με έντονο πολυπολιτισμικό και κινηματικό χαρακτήρα, όσο και τη μερίδα αυτή των κυπρίων, αλλά και των πολλών "haffies" (αυτών που είναι μισοί κύπριοι μισοί οτιδήποτε άλλο, δυτικό ή μη) που ενώ υπάρχουν και φαίνεται να αυξάνονται εδώ στη Λευκωσία δεν ακούγονται και πολύ, ούτε εντός των δύο κοινωνιών ούτε εκτός στον υπόλοιπο κόσμο.


Λευκωσία/Lefkoşa
19/04/10

- photos by pause-