DANI. το μικρο ποντικάκι.

Γεια σας. Είμαι ένα μικρό ποντικάκι και με λένε Ντάνι. Είμαι 3 ετών και μου αρέσουν πολύ τα παιχνίδια και τα δέντρα. Από πολύ μικρός έκανα τα πάντα για να παίζω όσο περισσότερο γίνεται. Η μητέρα μου συνεχώς με μάλωνε και με έβαζε τιμωρία, αλλά πάντα το ‘σκαγα για να βρω τους φίλους μου και να παίξουμε. Το αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν να ανεβαίνουμε στα δέντρα και να τραβάμε τις ουρές των σκίουρων. Αλήθεια, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Οι σκίουροι είναι γρήγοροι και πονηροί και θέλει μεγάλη δεξιοτεχνία και ταχύτητα για να τους τραβήξεις την ουρά. Εγώ πάντως ήμουνα ο καλύτερος και κατάφερνα πάντα να τραβήξω την ουρά και των πιο γρήγορων σκίουρων. Όλοι με ρωτάγανε που βρίσκω το θάρρος και τη δύναμη για να κάνω τόσο επικίνδυνα πράγματα, αλλά σε κανέναν δεν έλεγα. Τα έκανα όλα για εκείνη. Τη Κίρτα. Τη πιο όμορφη ποντικίνα σε όλο το δάσος. Κάθε φορά που ανέβαινα πάνω σε ένα ψηλό δέντρο και τράβαγα την ουρά ενός μεγάλου σκίουρου, μ’ άρεσε να βλέπω στα μάτια της την ανησυχία και μετά την ανακούφιση και το θαυμασμό. Πάντα μου έλεγε ότι τη κατατρόμαξα και μετά μου έδινε ένα γλυκό φιλί. Θα ανέβαινα και στο ψηλότερο δέντρο και θα τράβαγα την ουρά ελέφαντα για ένα τέτοιο φιλί.


ΤΕΛΟΣ 1°

Μια μέρα είχαμε πάει βόλτα οι δυο μας. Περπατούσαμε στο δάσος και μιλάγαμε ώρες. Θα μπορούσα να κάθομαι μήνες δίπλα στη λίμνη και να την ακούω να μου μιλάει. Λατρεύω να τη βλέπω να παθιάζεται και να θέλει να μου πει πράγματα τόσο γρήγορα, που να μπερδεύει τη γλώσσα της. Εκείνη τη μέρα ήθελα τόσο πολύ να με φιλήσει και καθώς περπατούσαμε, έριχνα κλεφτές ματιές προς τα πάνω για να δω κανένα σκίουρο. Πέρασε αρκετή ώρα, αλλά τελικά βρήκα έναν. Άρχισα να σκαρφαλώνω σιγά σιγά το δέντρο όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Δεν έπρεπε να μου ξεφύγει αυτός ο σκίουρος. Εκείνη με το που με είδε να σκαρφαλώνω, κατάλαβε αμέσως τι ήθελα να κάνω και έμεινε εκεί να με κοιτάζει γεμάτη αγωνία. Πλησίαζα όλο και περισσότερο. Ήμουνα περίπου 3 μέτρα μακριά από το σκίουρο όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ήμασταν μόνοι μας πάνω στο δέντρο. Κατάλαβα ότι κάτι κινείται πίσω από τη πλάτη μου. Η Κίρτα έβγαλε ένα πνιχτό λυγμό. Δε τη κοίταξα. Γύρισα αργά το κεφάλι μου και είδα ένα φίδι να με κοιτάει. Μείναμε κι οι δυο ακίνητοι να κοιταζόμαστε στα μάτια. Άρχισα να περπατάω προς τα πίσω χωρίς να κάνω βιαστικές κινήσεις. Αν έφτανα στην άκρη του κλαδιού θα μπορούσα να πηδήξω σε ένα θάμνο που βρισκόταν από κάτω και να τη γλιτώσω. Ο σκίουρος γύρισε, είδε το φίδι και με ένα απότομο σάλτο βρέθηκε στο απέναντι δέντρο. Το φίδι ξαφνιάστηκε και με μια απότομη κίνηση έπιασε τη ουρά μου. Κρεμόμουν ανάποδα από το στόμα του και έβλεπα από κάτω τη Κίρτα να δακρύζει. Αυτή ήταν και η τελευταία μου εικόνα πριν το στόμα κλείσει μπροστά μου σαν αυλαία.


ΤΕΛΟΣ 2°

Μια μέρα είχαμε πάει βόλτα οι δυο μας. Περπατούσαμε στο δάσος και μιλάγαμε ώρες. Θα μπορούσα να κάθομαι μήνες δίπλα στη λίμνη και να την ακούω να μου μιλάει. Λατρεύω να τη βλέπω να παθιάζεται και να θέλει να μου πει πράγματα τόσο γρήγορα, που να μπερδεύει τη γλώσσα της. Εκείνη τη μέρα στη λίμνη ήταν πολύ ήσυχα. Μέρες τώρα περίμενα να έρθει αυτή η μέρα. Είχα ετοιμάσει ένα πολύ ωραίο δαχτυλιδάκι, πλεγμένο με μικρά κλαδάκια. Έτρεμα στη σκέψη ότι θα μου ‘λεγε όχι. Όταν έγινε μια μεγάλη παύση, έβγαλα και της έδωσα το δαχτυλίδι. Δάκρυσε, με αγκάλιασε και με φίλησε. Από τότε ζούμε μαζί σε μια πολύ όμορφη ποντικότρυπα. Ένα χρόνο μετά από τη μέρα στη λίμνη, είχαμε γεννητούρια. Κάναμε 8 παιδιά. 3 αγόρια και 5 κορίτσια. Μαζί με αυτή τη χαρά ήρθε και ένα καλόκακο νέο. Το πιο κακό είδος φιδιού του δάσους, που ήταν και το είδος που μας κυνήγαγε, αφανίστηκε. Το κακό είναι ότι το σπάνιο αυτό είδος φιδιού, ήταν και η μοναδική attraction του εθνικού πάρκου όπου κατοικούμε. Αν οι άνθρωποι καταλάβουν ότι αφανίστηκε, τότε μπορεί να καταστρέψουν το δάσος και να χτίσουν άσχημα κτίρια. Όλα τα ζώα του δάσους μαζευτήκαμε και συνεδριάσαμε ειρηνικά για να δούμε τι θα κάνουμε. Η λύση δεν άργησε να βρεθεί. Πρώτος εγώ και μετά και άλλοι εθελοντές προσφέρθηκαν να πάρουν τα σώματα πεθαμένων φιδιών, να μπούνε μέσα, να ξεγελάσουνε τους ανθρώπους ότι τα φίδια ζούνε ακόμη και να σώσουνε το δάσος.