Blog action day

<.Fact> Σήμερα, 15η Οκτωβρίου, ορίστηκε να είναι "blog action day". Όλοι -παγκοσμίως- μέσα από τα blogs τους, όσα περισσότερα blogs ,να μιλήσουν για το ίδιο θέμα την ίδια μέρα με σκοπό την προβολή του, την ανάδειξή του, τη συζήτηση, την ευαισθητοποίηση. To θέμα αυτό είναι το περιβάλλον και αυτή μια πρωτοβουλία που οργανώθηκε από κάποια συγκεκριμένη, μικρή ομάδα -για την οποία δε γνωρίζουμε- που απλώθηκε και απλώθηκε και απλώθηκε.. <\Fact>

<.Pοst> Αυτό που με τρομάζει σε αυτού του ύφους τις συλλογικές δράσεις είναι το γεγονός ότι διακρίνω ότι ο τρόπος με τον οποίον δομούνται, οργανώνονται και διαχέονται ομοιάζει στον εμπορικό -ακόμη και αισθητικά. Επικοινωνείτε δηλαδή το όποιο μήνυμα με τη μέθοδο που θα επέλεγε και ένας μαρκετίστας να το κάνει για να προωθήσει ένα προϊόν. Ο λόγος για τον οποίον συμβαίνει αυτό δεν είναι κατά τη γνώμη μου συνωμοσιολογικός , δεν είναι δηλαδή ότι κάποιοι το κάνουν αυτό και το οργανώνουν και το στήνουν και το τροφοδοτούν γιατί κάπου κάπως κάποτε θα βγάλουν λεφτά. Αυτό βέβαια σε κάποιο βαθμό ισχύει αλλά σε κάποιο βαθμό. Δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει. Ο αληθινός λόγος όμως είναι ότι στην πραγματικότητα και ο ίδιος ο κόσμος αντιμετωπίζει την υπόθεση περιβάλλον "κλινικά", "στιλιζαρισμένα", " ιλουστρασιόν", "επιτιδευμένα", "ρετουσαρισμένα", αποστασιοποιημένα και αποξενωμένα σε τέτοιο βαθμό που καταλήγει να παράγει αισθητική όμοια με αυτή ενός εμπορικού προϊόντος. Καταναλώνει και πάλι. Όπως και τότε με το liveEarth και τις παράλληλες συναυλίες ή τον Al Gore και ούτω κάθ΄εξής. Πας δηλαδή να "πολεμήσεις" κάτι με τα "όπλα" του ίδιου συστήματος που έχει φέρει αυτό το αδιέξοδο έναντι του οποίου πολεμάς. Αυτό δε θα φέρει λύση, και αν φέρει μια κάποια λύση θα είναι μια τζούφια λύση. Αν και πράγματι ο καθένας μας φέρει μια ευθύνη για τη στάση του -στο βαθμό της μικρής συμμετοχής του σε κάτι που παράγει το συνολικό- παρόλα αυτά το πρόβλημα είναι αλλού .

Το πρόβλημα είναι στις πολιτικές και αυτό είναι η μεγαλύτερη ευθύνη του καθενός μας -στο βαθμό πάλι στον οποίον συμμετέχει- στην ανάδειξη των πολιτικών αυτών που θα τεθούν σε ισχύ. Μιλάμε δηλαδή για πολύ μεγαλύτερες ρήξεις. Και αυτές οι μεγαλύτερες ρήξεις προϋποθέτουν άλλη από την καταναλωτική κουλτούρα. Κι αυτή είναι μια ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη την οποία οφείλουμε να αναλάβουμε. Το να ανακυκλώσω εγώ τη μπαταρία μου ή να σβήσω τα φώτα θα έλεγα ότι είναι κάτι αναλλογικά αμελητέο και ότι παρόλο που αν όλοι ανακυκλώναμε από μια μπαταρία τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, αυτό δε θα σημαίνει ότι και τότε δε θα συνεχίσουμε ουσιαστικά να κοροϊδευόμαστε. Η ανακύκλωση της μπαταρίας από εμένα έχει το νόημα ότι ζω και δρω μέσα σε μια κουλτούρα που υπαγορεύει αυτό ως αυτονόητο και ότι συμμετέχω και γω -στο κομμάτι που μου αναλογεί- στην παραγωγή μιας συνολικότερης κουλτούρας που άπαξ και παγιοποιηθεί πολλά περισσότερα πράμματα από την ανακύκλωση της μπαταρίας μου θα θεωρούνται αυτονόητα -πράμματα που δεν καταφέρνω τώρα να τα δω μέσα σε αυτό το enviromental hypeness. Αυτό που βλέπω είναι massive δομές με όρους αγοράς και λαϊκίστικες, στιλιζαρισμένες και κούφιες ανησυχίες. Φέρνω ένα πραγματικά αστείο παράδειγμα που έχει ευθεία αναφορά στον ελληνικό και μπλογκικό μας μικρόκοσμο και στη συγκυρία για contextual λόγους παρόλο που αυτό για το οποίο μιλάω είναι συνολικό : αυτό.


Είδα το μεσημέρι μια καταπληκτική συνέντευξη του Ηλία Φραγκούλη στους δημιουργούς της ταινίας "earth" , καταπληκτική γιατί ο άνθρωπος μπήκε προβοκατόρικα στο χώρο της συνέντευξης και με ηθελημένα υπερβολλικά κυνικό τρόπο έκανε το δικηγόρο του διαβόλου, ζητώντας απαντήσεις σε όλους αυτούς τους προβληματισμούς που ανέπτυξα και εγώ πιο πάνω : αν παρατηρούν και αυτοί -και αν η ταινία τους συνηγορεί σε αυτό- ότι οι όποιες δράσεις είναι στρογγυλεμένες, ψευτο-συναισθηματικές και τελικά απλώς εμπορικές ή σχεδόν απλώς εμπορικές. Ήταν το πιο παραγωγικό που θα μπορούσε να κάνει έστω και αν σε μεγάλο βαθμό ήταν μάταιο. Δύσκολη η θέση τους αλλά παρόλα αυτά και οι ίδιοι τελικά έγνεψαν πως ναι, αλλά με τη διαφορά ότι όταν μιλάμε για μεγέθη "μαζικού" απλώς και μόνο το να γίνεται η κουβέντα , υπό όποιους όρους, είναι μια πρώτη επιτυχία που δεν ταυτίζεται βέβαια με τον συνολικό σκοπό αλλά όμως σε πρώτο επίπεδο δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Θα συμφωνήσω τελικά και γι΄αυτό άλλωστε γράφω και αυτά που γράφω, αποφάσισα δηλαδή να δημοσιεύσω ποστ με αυτή τη θεματολογία -άρα κατά κάποιο τρόπο να συμμετέχω- ενώ η συμμετοχή μου αυτή δε φάνταζε αρχικά στα μάτια μου καθόλου πηγαία και άρα πιθανή (όπως σε αυτήν την περίπτωση). Εγώ ή ως blog , όπως θέλετε δείτε το.

Είναι δύσκολο όταν οι κλίμακες μεγαλώνουν και γίνεσαι μια μικρή ψηφίδα να διατηρείς το ύφος σου, το είναι σου. Αλλά παράλληλα δεν έχει και νόημα να αποδυναμώνεις τις όποιες προσπάθειες γίνονται στο όνομα της μοναδικότητάς σου. Η χρυσή τομή για απόψε, blog action day, ήταν να μοιραστώ σήμερα όλα αυτά. Μια άλλη αυτή και πάει λέγοντας..<\Post>

[εδώ συγκεντρωτικές πληροφορίες]
[εδώ ένα άλλο (visual) σχόλι


*επ' ευκαιρίας των αναμενώμενων σημερινών hits (blog action day σου λέει), να υπενθυμίσω κι αυτό..