Εννέα Των Ράβδων

Είναι 02:00 η ώρα.
Bρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Παίρνω μια βαθυά ανάσα.


το θάρρος είναι μονάδα μέτρησης του χρόνου.
Ειναι το πιο άμεσο είδος συνέπειας που μπορεί να υπάρξει στην απαίτηση των καιρών για δράση. Είναι η συνθεση όλων των προηγούμενων αντιθέσεων που έχουν προηγηθεί στο σενάριο σε μία και μόνο ένωση. Τρείς φορές όλες οι ενώσεις με αποτέλεσμα το 10 , την ανακίνηση , την μετάλλαξη , τη μονάδα και πάλι απο την αρχή, δηλαδή υπάρχει και ταυτόχρονα δεν υπάρχει εκεί ο ήχος απο τις σάλπιγγες .Οι Roger Bacon and the Alchemists (μπάντα πίσω στα 60's) θα ήταν περήφανοι : Ο πυθαγόρας ξεκοιλιάζεται απο τους εχθρούς του, δεν του πήραν τελικά κουβέντα. Έμεινε πιστός στο χρυσάφι , τήρησε σιγή ιχθύος. Το θάρρος αυτό, είναι μια επιλογή διαρκείας , επιλογή που κρίνεται ανα πάσα στιγμή. Ο Πυθαγόρας εξακολουθεί να επιλέγει ακόμα και αφού έχει πεθάνει ,επιλέγει ακόμα και όταν επιστρέφει στο νερό σαν καλό ψαράκι που δεν θα μιλήσει ποτε, ακόμα και όταν ο ιατροδικαστης του βάζει το δαχτυλάκι στον κώλο χαχανίζοντας , επιλέγει ακόμα και όταν του βγάζουν φωτογραφίες στον τόπο του εγκλήματος για την έκτακτη έκδοση της βραδυνής εφημερίδας .
Αν είχα σήμερα την ψηφιακή μου θα έβγαζα φωτογραφία μερικές ώρες μετά , αυτό το μικρό τετράποδο ερπετό στο μπαλκόνι μου που μου έκανε παράπονα οτι παραμελώ τα φυτά. To ερπετό αυτό είναι φίλος μου. Αν το φωτογράφιζα θα ανέβαζα εδω σε αυτό το ποστ τη φωτογραφία. Αλλα δεν έχω μαζί μου τη μηχανή. Αυτή βρίσκεται στο άλλο ημισφαίριο και αυτό σίγουρα είναι ενα ευτυχές γεγονός , είναι κάτι σαν την επιστροφή του κομήτη , είναι πιο γρήγορο απο το superman , πιο γρήγορο απο το Γίγκερμάιστερ , πιο γρήγορο απο τους δείκτες του ρολογιού , πιο γρήγορο απο το θάρρος.

Μερικές ωρες πριν, καθόμασταν στα πόδια των Παμμέγιστων Ταξιαρχών και οι περαστικοί που πεταγόντουσαν απο τη γωνία εμφανιζόντουσαν ξαφνικά κάνοντας πολύ θόρυβο λες και πριν βγούνε απο τη γωνία δεν υπήρχαν. Κάποια πύλη ασφαλώς. Και τα κίτρινα φύλλα του δέντρου ήταν διαολεμένα θολά. Εγώ σκεφτόμουν πόσο χυδαίο μπορεί να είναι να βλέπεις αυτά τα φύλλα και να τα επιθυμείς πιο θολά απο ότι είναι , πολύ πιο θολά , πιο θολά ακόμα και απο την αλήθεια , τόσο θολά ωστε δεν είσαι εσύ πια που κοιτάζεις κίτρινο , είναι ενα μικρό κερί που είχε τις προδιαγραφές να γίνει φλεγόμενο μπαστούνι αλλα όχι κυριε εξυπνάκια , 200.000 χρόνια ταφής και 180 χρόνια εκσκαφής δεν ήταν αρκετά για να καταλάβω τελικά τι εννοούσε ο κρεμασμένος , γιατι στο καλό κρέμεται ανάποδα , τρελός είναι , έχει λαλήσει τελείως?

Εσύ πάλι δεν ξέρω τι σκεφτηκες.
Είμαι σίγουρος οτι αυτή τη σκηνή με τις καμπάνες των Ταξιαρχων να χτυπάνε , την παρακολουθούν διακοσμητικοί νάνοι του κήπου τοποθετημένοι στο γρασίδι και χασκογελάνε .Ο λόγος που το κάνουν αυτό είναι απλός : για αυτούς δεν υπάρχει χρόνος και το ξέρουν παρότι φαίνεται να έχουν μαζέψει πάνω τους βρύα και λειχήνες. Για αυτόυς που κάθονται όμως στα πόδια των Ταξιαρχών , ω ναι ,υπάρχει χρόνος απλά μοιάζει τόσο αργός που ουσιαστικά είναι σαν να μην υπάρχει , όλα ακινητούν .Και για αυτό το λόγο χασκογελάνε οι νάνοι του κήπου, γιατι είναι βέβαιο οτι όταν εμείς λέμε οτι δεν υπάρχει χρόνος , καταλαβαίνουμε ενα άλλο πράγμα. Ουσιαστικά 200000 χρόνια μέχρι και αυτή την ώρα μπροστά στο δέντρο , πέρασαν μέσα σε μια απειροελάχιστη στιγμή , τόσο απειροελάχιστη που δεν μετριέται , δεν υπάρχει .Είμαι σίγουρος οτι αν σε αυτό το δέντρο κατοικούσε ενα ρακούν , θα μου πέταγε εκείνη τη στιγμή μια καρύδα στο κεφάλι. Αυτό θα ήταν αν μη τι άλλο ελπιδοφόρο. Η καρύδα θα πάγωνε στη διαδρομή, υπάρχει χρόνος μέχρι την πολύτιμη σύγκρουση του ανθρώπου με τη καρύδα. Σημασία άλλωστε δεν έχει η πρόσκρουση αλλα η πτώση.Ο χρόνος δυστυχώς δεν φτάνει για να κάνουμε μια σύγκριση της αντίστοιχης φράσης στο Μίσος και στον Δαχτυλιδόκοσμο του Terry Prachet.

Όταν ο χρόνος δεν φτάνει , υπάρχει κάτι για να καλύψει το χρήσιμο κενό. Οι άνθρωποι το λέμε θάρρος. Εν τούτοις η αληθινή ονομασία του είναι χρέος. Η ποιότητά του είναι η ελευθερία , το στελεχώνουν δύο άλογα , ενα λευκό και ένα μαύρο.Υπάρχει αναβάτης , εκείνος καθορίζει την πορέια. Σηκώνει το δάχτυλο και λέει τη λέξη. Δεν υπάρχει κανείς αμέτοχος σε αυτή την κίνηση , όλα συνδράμουν. Η ηλεκτροκόλληση , το συντριβάνι , το αεροπλάνο που δεν έπεσε , τα σώματα που μάχονται μέχρι την ισορροπία. Αυτού του είδους η ισορροπια απαιτεί να διαλέξεις.

Ας πούμε οτι πρέπει να διαλέξεις τώρα. Ότι τώρα είναι η ώρα.Εχε υπόψη σου οτι Θα διαλέγεις σε όλη την υπόλοιπή ζωή σου. Αν κλέισεις λίγο το πλυντήριο των πιάτων , θα ακούσεις σάλπιγγες. Ηχούνε κάθε μέρα. Η μουσική δεν έχει τέλος. Το είπε ο απόστολος παύλος και ο καταπονημένος κύριος Κάφκα που παρακολουθούσε στο Βερολίνο τις θεοσοφικές διαλέξεις του Δόκτορος Ρούντολφ Στάινερ. "Μήν περιμένετε τη μέρα της κρίσεως. Αυτή βρίσκεται εδώ κάθε μέρα." Ενας πίνακας στη σελίδα 354 μπορέι να μας διαβεβαιώσει για αυτό. Επίσης μια ιστιοσανίδα. Στο τέλος τέλος , μπορούμε να εικάσουμε και πολλά αληθή απο μια συζήτηση μεταξύ σκακιστών μέσα σε ένα παράνομο ελαιοτριβείο. Η αλήθεια είναι αυτή : Αν διαλέξεις τώρα , θα πρέπει να διαλέγεις σε όλη σου τη ζωή. Κάθε φορά που θα εκτίθεται στον κίνδυνο της ανατροπής η επιλογή σου θα πρέπει να είσαι γρήγορος, πολύ γρήγορος , πάρα πολύ γρήγηρος , super duper fuckin γρήγορος , το τσιτάχ το ίδιο. Τόσο γρήγορος όσο το minimum περιθώριο που ορίζουν οι απαιτήσεις των καιρών για δράση. Ακούγεται λίγο σαν ατάκα απο το καράτε κίντ (οποιοδήποτε απο τα τρία) αλλα είναι βέβαια μια αλήθεια τόσο κυκλοφορημένη απο στόμα σε στόμα που εν τέλει παραμένει κρυφή :

καράτε νοτ here , karate here .

Να γιατί το ψάρι Πυθαγόρας δεν είπε ούτε λέξη.
Ο κρεμασμένος δεν θα μιλούσε πότέ μπροστά στους Ρωμαίους . Είναι ο λαμπτήρας , οφείλει να αφήσει να τον ξεκοιλιάσουν , να τηρήσει σιωπή ιχθύος.Υπάρχουν πολλά να ανταλλαχθούν και να κερδιθούν. Απο την άλλη ο Άλλος που ανοίγει το στόμα του και τον δίνει στεγνά στους φρουρούς με υπόκρουση τους νάνους του κήπου της Γεσθημανή να χασκογελάνε, αποφασίζει και αυτός να κρεμαστεί. Φυσικά δεν έγραψε ποτέ δικό του ευαγγέλιο , μόνο η επιφάνεια που δημιουργούν τα πολλά λόγια των ανθρώπων καθρεφτίζει ενα τέτοιο ενδεχόμενο. Διότι ό,τι είχε να πεί , το είπε κάτω απο τη σκιά της συκιάς , μιλάνε για αυτόν τα νομίσματα που πέφτουν απο τις τσέπες του. Ο Αριθμός του είναι το 12. Πρέπει να τον μιμηθεί όποιος θέλει να εξακολουθήσει την πορέια του μέσα απο τις κλειστές πόρτες. Τελικά αυτό που θα κερδίσει είναι ίσως άδεια απο το φλεγόμενο ξίφος στα ανατολικά.

"Στα ανατολικά ενας φίλος έχει διασχίσει τη θάλασσα. θα υπάρξει ωφέλεια απο χρήματα και αγάπη. Μια χαρούμενη έκπληξη.Επίκεινται αλλαγές.Αυτό το ξυλο είναι ο αριθμός 10". Το chien tung (ταοιστικό σύστημα μαντικής) είναι φτιαγμένο απο χρυσάφι παρότι θεωρητικά είναι μόνο κομμάτια ξύλο και κόκκινη μπογιά. Δεν μιλάει , εν τούτοις απαντάει με σαφήνεια. Δεν τα χρειαζόμαστε τα τηλέφωνα.Οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στην άλλη πλευρά του καλωδίου. Τα τηλέφωνα είναι κακοί αγωγοί της αγάπης. Χρειαζόμαστε μόνο δέντρα με κίτρινα θολά φύλλα για να κρεμόμαστε ανάποδα, πρέπει να γίνουμε νυχτερίδες , τυφλοί ναυπηγοί μέσα στο σκοτάδι , κάνοντας σλάλομ στις καρύδες που εκτοξεύει το ρακούν που κατοικεί στη Σελήνη.

Η Σελήνη είναι τόσο θολή όσο η αλήθεια. Η φύση το ξέρει. Μέχρι να τραβήξεις το επόμενο χαρτί θα έχει καταπιεί την ουρά της σα το φίδι που το νικάει μόνο η υπογεγραμμένη άδεια της φωτιάς στα ανατολικά. Το φίδι αυτό λέγεται Λερναία Ύδρα , δεν είναι άλλο απο το φίδι που τυλίχτηκε γύρω απο το δέντρο της γνώσης σαν γαμημένο DNA , σα τυφώνας ,σαν το κηρύκειο του γιατρού ,σα μαύρη τρύπα στο διάστημα , σαν πολλά υποσχόμενο αιδοίο. Σαν το φίδι που πρότεινε μια νέα ψυχεδελική εμπειρία στη χίππισα Εύα και εκείνη προφανώς δέχτηκε. Δε χρειάζεται φυσικά να κατηγορούμε την Εύα. Αυτό θα ήταν μια θεολογία διασκευασμένη για ηλίθιους απο εναν επίσης ηλίθιο που η γυναίκα του ήταν φεμινίστρια. Μάλλον απίθανο να εμπίπτουμε όλοι εμείς σε μια τέτοια κατηγορία καθως το είδος αυτό είναι μοναδικό. Εμείς δεν είμαστε μοναδικοί. Είμαστε ελβετικά τυριά. Γεμάτοι τρύπες. Τρύπες που ζητάνε να καλυφθούν. Χρειάζονται τρέις πίθηκοι για να καλύψεις αυτές τις τρύπες: ο ένας βλέπει , ο άλλος ακούει , ο τρίτος σιωπά.

Μια φωτογραφία δεν είναι σιωπηλή.
Ασφαλώς αν η φωτογραφική μου μηχανή βρισκόταν σε αυτό το ημισφαίριο , εγω θα έβγαζα το ερπετό στο μπαλκόνι , θα ανέβαζα την φωτογραφία στο ποστ , θα μιλούσα δηλαδή αυτό το θορυβώδες μπλα μπλά που κάνει το συμπαν να δονείται ενοχλημένο και τους διακοσμητικούς νάνους στον κήπο της Γεσθημανή να χασκογελάνε, θα στεκομουνα όρθιος , τα νομίσματα φυλαγμένα στην τσέπη μου , η καμπάνα των Ταξιαρχών δε θα χτύπαγε ,τίποτα απο αυτά δεν θα αφορούσε εμένα , το κίτρινο δεν θα ήτανε θολό , δεν θα υπήρχε αγάπη , ο χρόνος θα παρέμενε μια αρχαία αγροτική μηχανή που βογγάει σα βόδι και εξοργίζει τους Λουδίτες, οι Roger Bacon and the Alchemists θα έφευγαν απο τη σκηνη χωρις να σπάσουν τις κιθάρες τους μεσα στο ντελίριο της χαρας του πρώτου και τελευταίου τους live , ο Δόκτωρ Στάινερ δε θα εμφανιζόταν μπροστά στο κοινό του με μια μάσκα κούνελου και δε θα παίζανε όλοι μαζί κρυφτό, ο Πέτρος θα έλεγε κάπου τον ξέρω εγω αυτόν ,ο κόκκορας θα λαλούσε κούκου , δε θα μπορούσε όποιος διασκεδάζει με την ανάμνηση μιας αστείας λέξης να πεί κάτι τόσο αληθινό όσο αυτό που είπε, ο πυθαγόρας θα έδινε συνέντευξη στη τηλεόραση , οι πόρτες θα ήταν όλες ερμητικά κλειστές, οι νυχτερίδες θα κουτούλαγαν στους πύργους σαν ανέκδοτο ,τα πλήθη θα χειροκροτούσαν τις φανφάρες της αποκάλυψης ,τίποτα δεν θα ήταν δέκα , όλα θα ήταν καρύδες με ανεπίστρεπτη κατεύθυνση προς το κεφάλι ,το ρακούν θα στρογγυλοκαθόταν πάνω στο κίτρινο θολό κομμάτι απο ελβετικό τυρί που λέγεται Σελήνη , ο καταπονημένος κύριος Κάφκα θα μουρμούραγε jusqu ici tout va bien , θα μπορούσε επιτέλους να μιλήσει , ενας θεός ξέρει τι θα έλεγε αυτός ο άνθρωπος τότε, πιθανόν δε θα έγραφε ποτε στο ημερολόγιό του οτι ο τρόπος που νοιώθει συγγενεύει με εκείνον του ψαριού , εγώ δεν θα το διάβαζα εκείνο το καλοκάιρι στη Δονούσα , εσύ δεσποινίς Πόππινς δε θα μου έλεγες superkalifragelispiexpialigetisch ξερνώντας στην παραλία, τα μυρμήγκια δε θα παρτάρανε πάνω στο χυμένο ούζο , εγω όταν θα μεγάλωνα θα ήθελα να γίνω χασάπης , ο μαύρος πρίγκηπας του Ζεν , βυθισμένος στο βούρκο του φραπέ στην πιο σκοτεινή ηλιόλουστη μέρα του χρόνου ,δε θα ήταν καλοκαίρι αυτό , θα ήταν χριστούγεννα και θα ήμουν μόνος μου και ο Ηλίας στο bar θα έπαιζε μεσημεριάτικα μουσική μα τι στο διάολο τον έχει πιάσει πιά και παίζει Dub χριστουγεννιάτικα ?


Βρίσκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Βγάζω τον αέρα απο μέσα μου.
Είναι 02:00 η ώρα.
το θάρρος είναι μονάδα μέτρησης του χρόνου.


*Αφιερωμένο στη ζωγραφιά στους Ταξιάρχες , στους ταξιδιώτες του άλλου ημισφαιρίου και στον Chaka με πολύ αγαπή και το είδος της κατανόησης που είναι αδιαπραγμάτευτο