ΟΙ ΜΑΓΚΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ.. (vg)

Χθες το βράδυ καθόμουν στα κόκκινα μεταλλικά καθίσματα του μετρό στη Συγγρού Φιξ και ως συνήθως μετρούσα τα λεπτά μέχρι να έρθει το τρένο παρατηρώντας τους ανθρώπους και σκεπτόμενος τι μουσικάρες θα έπαιζα αν ήμουν εγώ ο dj του σταθμού..
Το ταμπλώ έγραφε +7, όταν μία γκόμενα απέναντι, μέσα από ένα αλουμινένιο πλαίσιο, με παρότρυνε να τη γνωρίσω. Φυσικά δεν εννοούσε την ίδια, αλλά μια γαμοεταιρεία που της έδωσε 500 ευρώ, για να χρησιμοποιήσει το χαμόγελο, τον κώλο και τα βυζιά της με ρήτρα να μη φωτογραφηθεί για καμία άλλη εταιρεία μέσα στο επόμενο εξάμηνο. Εκείνη υπέγραψε.. Όταν όμως αθέτησε την υπογραφή της, μασκοφόροι managers με γραβάτες τη στρίμωξαν στη γωνία και κατέστρεψαν τη ζωή της περιλούζοντας το πρόσωπό της με ένα μείγμα από οξύ και baking bowder.. Είναι η ίδια κοπέλα που τώρα ζητιανεύει φορώντας μάσκα έξω από τα Marks and Spencers της Αιόλου. Κάποιοι είπαν, ότι έπεσε θύμα τσιγγάνων. Το είδαν στις ειδήσεις..

Τι είναι αυτό που με κάνει να σκέφτομαι τόσο βίαια; Aναρωτήθηκα, ενώ έψαχνα τα ηχεία, που σκορπούσαν την εβδόμη του Μπετόβεν στις μάζες.
Στις καρέκλες της απέναντι αποβάθρας είχε τώρα κάτσει μία παρέα ροκάδων, από αυτούς που φοράνε μπλου τζιν παντελόνια και μπλου τζιν μπουφάν. Δίπλα τους είχαν δύο κιθάρες. Μάλλον ήταν κάποια απ'ο αυτές τις καινούριες ροκ εν ρολλ μπάντες πιτσιρικάδων, που μόλις είχαν βγει από το studio και κάναν τώρα σχέδια για τον πρώτο τους δίσκο, αναρωτιόμενοι τι ναρκωτικά θα φάνε στο πρώτο τους live. Γελούσαν δυνατά. Ο ένας τους έβγαλε μια φυσαρμόνικα κι άρχισε να παίζει την εισαγωγή από το The wizard των Black Sabbath, στην αρχή δειλά και στη συνέχεια πιο δυνατά..
Ωραία φάση! Μπετόβεν, Sabbath, χρόνος και ακίνητες χαμογελαστές μουνάρες φυλακισμένες σε αλουμινένια πλαίσια.. Τι εποχή!!

Σοκ και δέος με κατέλαβε τη στιγμή που ο ήχος της φυσαρμόνικας έγινε surround και ακουγόταν σα να ξεκινούσε από τη μία άκρη της αποβάθρας, για να καταλήξει στην άλλη, χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο την έντασή του. Άρχισα να υποψιάζομαι, ότι οι οργισμένοι ροκάδες που είχα απέναντί μου ήταν ηθοποιοί της Candid Camera. Το γύρισμα του κεφαλιού τους όμως και η παύση του γέλιου τους, οδήγησαν το βλέμμα μου αριστερά σε έναν ρακένδυτο τύπο, που με το ένα του χέρι έπαιζε φυσαρμόνικα σολάροντας πάνω στο θέμα του The wizard και με το άλλο κρατούσε ένα χάμπουργκερ Goodys..
Οι πιτσιρικάδες δεν άργησαν να ανταποκριθούν στο επαναστατικό της υπόθεσης κι έτσι εκείνο το βράδυ της 1ης Μαρτίου βρέθηκα στο μέσο μιας γνήσιας αντικομφορμιστικής κατάστασης, από αυτές που κάποια στιγμή στη ζωή μας πολλοί από εμάς θελήσαμε να προκαλέσουμε, μα πάντοτε υποχωρούσαμε κάτω από το βάρος του εγωισμού μας.
"Υπενθυμίζουμε στους κυρίους επιβάτες, ότι στους χώρους του μετρό απαγορεύεται η κατανάλωση τροφίμων και ποτών".. "We remind to the passengers.........."

Στην αρχή θεώρησα, ότι το experimental έχει διεισδύσει σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου.. στη συνέχεια σκέφτηκα, ότι η Αθήνα έγινε επιτέλους μια πολυπολιτισμική πρωτεύουσα (λίγο η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, λίγο οι ολυμπιακοί αγώνες, δε θέλει και πολύ). Κάτι όμως με παραξένεψε στη δεύτερη και τρίτη συνεχώμενη εκφώνηση του μηνύματος και στο σχετικά γρήγορο και αγχωτικό βάδισμα του τοπικού μπάτσου με το οπλοπολυβόλο.. Θεώρησα, ότι δεν υπάρχει λόγος να χαλάμε τις καρδιές μας και την όμορφη αυτή εμπειρία. Δε θεώρησε όμως το ίδιο και ο ρακένδυτος τύπος με τη φυσαρμόνικα και το χάμπουργκερ. Εγκλωβισμένος στα αριστερά καθίσματα της αποβάθρας πήδηξε στο ενδιάμεσο κενό, για να αποφύγει τον μπάτσο περνώντας απέναντι.
Παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα την κίνηση αυτή, όταν μια ξαφνική αλλάγη στο ταμπλώ του χρόνου, έστρεψε προς τα εκεί το βλέμμα μου. Τώρα έγραφε +30 δευτερόλεπτα, που στο χρόνο του μετρό μπορεί να σημαίνει από 2 λεπτά μέχρι 5 δευτερόλεπτα. Ευχήθηκα για το πρώτο, αλλά τώρα τελευταία οι ευχές μου δε βγαίνουν αληθινές..
Γιατί οι άνθρωποι, ρε γαμώτο, κοκκαλώνουν όταν ένα τρένο έρχεται καταπάνω τους; Γιατί δεν τρέχουν να το αποφύγουν;

Εφημερίδες δε διάβασα σήμερα.. από την τηλεόραση δεν περιμένω και πολλά. Άλλωστε έχει πραγματικά κάποια σημασία, αν θα γνωστοποιηθεί αυτή η ιστορία;