Ταραμοσαλάτα

Χθές δεν έφαγα ταραμοσαλάτα , δεν έφαγα λαγάνα και δεν πέταξα αετό. Αυτό ήταν μεγάλη μαλακία γιατί ο αετός είναι καλό. Μου θυμίζει τον Ίκαρο και τον πατέρα του , του οποίου το όνομα στατιστικά σχεδόν κανείς δεν θυμάται. Όλοι θυμούνται τον Ίκαρο τελικά γιατί αυτός ήταν ο celebrity , αυτός πήγαινε στα πάρτυ , αυτός αμόλησε την καλούμπα πιο ψηλα απο ότι έπρεπε και τελικά αυτός βάφτισε το νησί Ικαρία με την πτώση του στη θάλασσα.

Ο Ίκαρος δεν ήταν θεός , ούτε καν ημίθεος. Ήταν άνθρωπος. H ετυμολογία της λέξης άνθρωπος , δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρεξήγησης σχετικά με το ποιό είναι το αναγνωριστικό χαρακτηριστικό αυτού του συμπαθούς θηλαστικού πλάσματος. Ανω+Θρώσκω , δηλαδή κοιτάω προς τα πάνω (προχωράω με το κεφάλι πάνω) , κοιτάω ψηλά. Πολύ όμορφο αυτό, σημαίνει οτι ο άνθρωπος εξελίσσεται , οτι ανεβαίνει, οτι διαφοροποιείται απο τα άλλα ζώα χρησιμοποιώντας το κεφάλι του ,οτι κοιτάει πιο ψηλά διότι απλούστατα θέλει να φτάσει πιο ψηλά , πιο πάνω απο τα άλλα ζώα. Αυτός είναι ο λόγος που η σφίγγα της Γκίζας είναι τόσο γαμημένα τεράστια. Γιατί απλούστατα οι αρχαίοι αιγύπτιοι τη θέλανε να είναι τεράστια για να φαίνεται. Το ζωντανό αυτό ομοίωμα (spp'nn=σφίγγα) συμβολίζει τον άνθρωπο που μεταμορφώνεται απο ασυνείδητο ζώο σε συνειδητοποιημένο όν με φτερά δηλαδή τη διανόηση. Δηλαδή πολιτισμός. Τι πιο καταπληκτικό μνημείο πολιτισμού για έναν λαό απο το σύμβολο αυτής ακριβώς της μεταμόρφωσης. Πονηρά καθαρματάκια οι αιγύπτιοι.

Πέρα απο αυτά το ουσιώδες είναι οτι με αυτό τον τρόπο o Άνθρωπος κατάφερε να βγεί απο το Μεσαίωνα και να οδηγηθεί στην Αναγέννηση.
Μπράβο Ανθρωπε.

Βέβαια χρειάστηκε πολύς καιρός για να γίνει κατανοητό οτι είναι πολύ σχετικά αυτά τα πράγματα και οτι σήμερα ας πούμε , ίσως βρισκόμαστε σε έναν μεσαίωνα σκοτεινό σαν εκείνον , παρότι σήμερα πρυτανεύει ο Ορθολογισμός και όλα αυτά που ξεκίνησαν σαν αντίδραση στον παλιό τρόπο σκέψης που επικρατούσε μέχρι και το Μεσαίωνα.
Θέλω να πώ , στο Μεσσαίωνα ο αστρολόγος για παράδειγμα ήταν αξιοσέβαστος και ο κόσμος τον θεωρούσε μορφωμένο. Ο ίδιος ο Κέπλερ ,ο αυτοκρατορικός μαθηματικός και αστρονόμος που έδωσε τη χαριστική βολή στο γεωκεντρικό σύστημα της κοσμολογίας του Πτολεμαίου, είπε οτι αυτός που αδιαφορεί για τα λεγόμενα της αστρολογίας είναι κάποιος που απλά δεν την έχει ερευνήσει. Ή να μην πούμε για τον Νεύτωνα που είναι γνωστό απο τις σημειώσεις του οτι έκανε αλχημιστικά πειράματα.
Σήμερα όλα αυτά ακούγονται αστεία. Γιατί ? Γιατί το επίκεντρο της σκεψης μας έγινε η λογική. Αυτό απο μόνο του είναι δικαιολογημένο. Θέλαμε αυτό που μας έλλειπε. Περισσότερη λογική. Και έτσι σαν μικρά καλά αυθάδικα και ανισόρροπα ανθρωπάκια που είμαστε , καταδικάσαμε οτιδήποτε άλλο μας φαινόταν οτι κοντραριζόταν με αυτο το καινούριο παιχνιδι που ανακαλύψαμε λες και δεν το είχαμε απο πάντα. Αυτό το ίδιο πράγμα που το λατρέψαμε σα νέο απομηχανης θεό που θα μας λύτρωνε απο τη μιζέρια μας (η λογική), αυτό το ίδιο μας κρατάει σήμερα όχι στον ίδιο βαθμό βέβαια αλλα ωστόσω αιχμάλωτους. Αιχμάλωτους ενω θα μπορούσαμε να είμαστε βασιλιάδες. Και αυτό το είδος της Βασιλείας χρειάζεται δύο ζώα για να συρθεί το άρμα της και αυτό ας σημειωθεί.

Επίσης είναι το είδος της βασιλείας που όταν τελικά το κατακτάς , καταλαβαίνεις οτι δεν ήταν βασιλεία αυτό που ήθελες. Γιαυτό το λόγο ο Superman αποφασίζει τελικά σε κάποιο απο τα επεισόδια της σειράς των ομόνυμων ταινιών , να γίνει άνθρωπος (η Λόις ήταν απλά μια αφορμη αν και καθόλου τυχαία). και για τον ίδιο πάλι λόγο ο ίδιος υπερήρωας αλλάζει υστερα απο λίγο πάλι γνώμη και ξαναγίνεται superman (ο τύπος που του έσπασε τα μούτρα σε εκείνο το χαμπουργκεράδικο και οι τρείς διεστραμμένοι εξωγήινοι με υπερδυνάμεις που επιτέθηκαν στον πλανήτη γή και τα έκαιγαν όλα βοήθεια βοήθεια , ήταν επίσης αφορμή). Για τον ίδιο επίσης λόγο λένε οτι μια γυναίκα την κερδίζει αυτός που αδιαφορεί για εκείνη. Γιαυτό οι σαολίν μπορούν να πετάξουν αλλα δεν το κάνουν. Γιαυτό ο Ήλιος ανατέλλει τη μέρα και δύει τη νύχτα.Γιαυτό ο τοξότης του Ζεν παρότι δεν είναι δυνατον να αστοχήσει , δεν σκοτώνει ποτέ. Γιαυτό ο Μονογενής Ιησούς πήγε εκπαιδευτική εκδρομή στην έρημο παρότι ο πατέρας του , με τις γνωριμίες που είχε , στάνταρ θα μπορούσε να του κλείσει θέση σε ένα σούπερ λούξ ξενοδοχείο και για τον ίδιο λόγο δεν προσπάθησε να πείσει τα πλήθη με θάυματα για την αλήθεια της οποίας ήταν φορέας. Γιατι ήθελε να είναι ελεύθεροι να επιλέξουν.
Όλα αυτά που μεσολάβησαν απο τον Κλάρκ Κεντ μέχρι τον Jesus έγιναν για χάρη της Ελευθερίας. Χωρίς αυτήν τίποτα δεν θα είχε την ίδια σημασία. Αυτό είναι η ελευθερία. Προστατεύει κάτω απο τις φτερούγες της όλες τις ακατανόητες αντιθέσεις. Κάποιος βλέπει ένα φώς να βγαίνει απο τον ομφαλό του την ίδια ώρα που κάποιος άλλος δεν βλέπει την τύφλα του. Την ίδια ώρα που κάποιος φτιάχνει τσάι , κάποιος άλλος θέλει καφέ. Ο άντρας θέλει να γαμήσει , η γυναίκα θέλει να συζητήσουν. Κάποιος υποστηρίζει τον Παναθηναικό, κάποιος άλλος τον Ολυμπιακό.Κάποιος θέλει πίτσα , κάποιος άλλος θέλει χάμπουρκερ, κτλ κτλ.

Έτσι ο άνθρωπος του Μεσσαίωνα διάλεγε (όσο ήταν στο χέρι του δηλαδή να διαλέξει) την Πίστη που τις περισσότερες περιπτώσεις ταυτιζόταν με τη δεισιδαιμονία γιατί απλούστατα ο τύπος αυτός είχε ενα σαφές έλλειμα στη μόρφωσή του. Αντίθετα κάποιος άνθρωπος σήμερα διαλέγει (όσο είναι στο χέρι του δηλαδή να διαλέξει) την ορθή Λογική που αναλογικά με τα πιο πάνω τις περισσότερες φορές ταυτίζεται με την ηλιθιότητα ή σε μια πολύ χειρότερη περίπτωση με την αλλαζονία γιατι απλούστατα ο τύπος αυτός έχει ένα εξίσου τεράστιο έλλειμα αλλα αυτή τη φορά στην άλλη πλευρά του νομίσματος.

Όταν ο Βαρλαάμ κατηγορούσε τον Γρηγόριο Παλαμά και τους Ησυχαστές οτι το φώς που έβλεπαν στην προσευχή τους ήταν μια απάτη γιατι δεν ήταν λογικό να βλέπουν την ουσία του θεού , ο Παλαμάς απαντούσε οτι φυσικά δεν ήταν η ουσία του θεού αυτό που έβλεπαν αλλα η ενέργεια του θεού διότι η ουσία είναι αόρατος και αμέθεκτη αλλα η ενέργεια όχι. Λοιπόν να. Ο Βαρλαάμ , πρόδρομος της επιστημονικής σκέψης που θέλει τη λογική και τη γνώση στην κορυφή της σκάλας. Και ο ησυχαστής Παλαμάς (όχι ο ποιητής) που διατείνεται οτι δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να γνωρίσει το αντικείμενο της πίστης του αλλα μπορεί να γνωρίσει μόνο τα φαινόμενα που προκαλεί αυτό. Συνοπτικά ένα απο τα αντικειμενικά συμπεράσματα της Παλαμιδικής έριδας είναι κλισέ : οτι δεν γίνεται να πιστεύεις σε κάτι που γνωρίζεις. Ίσως να μην είχε στο μυαλό του αυτό ακριβώς έτσι τοποθετημένο ο Παλαμάς αλλα μπορώ να ισχυριστώ με ακαδημαική βεβαιότητα οτι ακόμα και αν δεν το είπε έτσι, εν τούτοις το γνώριζε καλά.

Σε αυτη την ιστορική διαμάχη μεταξύ των δύο αυτών σοφών , που ουσιαστικά καθρεφτίζει την τραγικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού, η πίστη και η γνώση φαίνονται σαν να παίρνουν θέση μάχης στον πόλεμο. Αν μπλεχτείτε ποτέ σε εναν τέτοιο πόλεμο , μην τρέξετε να καβατζώσετε στο σούπερμάρκετ προμήθειες , γάλατα νουνού και τέτοια. Δε θα τα χρειαστείτε.
Γιατι δεν θα τελειώσει ποτέ ενας τέτοιος πόλεμος και θα επιβιώσει μόνο εκείνος που θα στέκεται ανάμεσα απο τα πυρά των στρατοπέδων χωρίς να μάχεται. Το νουνού (και αυτό με ακαδημαική βεβαιότητα το λέω) δεν θα βοηθήσει. Να λοιπόν σε ποιό ανόητο συμπέρασμα μάς οδήγησε άθελά του ίσως ο Διαφωτισμός λόγω της απειρίας της νεαρής ηλικίας του και του ενθουσιασμού του για τον κόσμο που νόμιζε οτι ξανανακάλυπτε : Οτι Πίστη και Γνώση είναι εχθροί.

Τελικά είναι απλά πέρα για πέρα λογικό οτι ο άνθρωπος μπορεί είτε να πιστέψει είτε να γνωρίσει. Μπορεί βέβαια πάνω στη διαδικασία διαμόρφωσης που κάνει για αυτές τις έννοιες να πιστέψει πως γνωρίζει (χωρίς να γνωρίζει) αλλα και να γνωρίσει πως τελικά πιστεύει (να γνωρίζει δηλαδή οτι ουσιαστικά δεν γνωρίζει). Οκ το αντιλαμβάνομαι, είμαστε fucked up μικροαστοί χίππιδες εκ φύσεως, δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Ακόμα και η σούπα όταν ξεκινάει να μαγειρεύεται είναι απλά άγευστο βραστο νερό. Όμως δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο για τη δικιά μας πλάνη που εν πασει περιπτώσει μπορούμε να τη ζήσουμε ανενόχλητοι μέσα στο καβούκι μας. Ειμαστε υπεύθυνοι για πολλά περισσότερα. Ετσι λέμε για παράδειγμα σημερα στα παιδιά μας οτι οι μύθοι δεν είναι αληθινές ιστορίες , οτι είναι "παραμυθια",οτι δεν υπάρχουν φαντάσματα στην ντουλάπα , οτι σου είπα ρε μαλακισμένο, εγώ στο πήρα το τραινάκι οχι ο Αη βασίλης και επιπλέον είμαστε και βέβαιοι για αυτό. Όμως αν υπάρχει κάτι αληθινό στα ανούσια πραγματάκια που συζητάμε μεγαλόφωνα μεταξύ μας κάνοντας ουσιαστικά τίποτα παραπάνω απο πολύ θόρυβο στο σκοτάδι, τότε αυτό είναι η μυθολογία. Πέρα για πέρα αληθινή. Εμείς όμως επιμένουμε οτι μια ιστορία θα είναι ή αληθινή ή ψεύτικη.Καμμία συναίσθηση της κατάστασης. Καμμία ελευθερία δεν απλώνει εδω τα φτερά της.

Αυτος είναι ο κύκλος της ανθρώπινης ιστορίας. Σε ότι και άν πιστέψουμε , το αντίθετό αποτέλεσμα θα είναι και αυτό παρόν. Μιλάω για τη γαμημένη βεβαιότητα. Διότι εκείνος που περπατάει κρατώντας τη λάμπα και στηριζόμενος στο μπαστούνι , ξέρει καλά οτι τα πράγματα δεν είναι μόνο ασπρα ή μαύρα. Ο οιδίποδας δεν στηρίχθηκε σε μπαστούνι , δεν κατάλαβε τι είπε η σφίγγα μολονότι ήταν αρκετά έξυπνος να της δώσει την απάντηση. Και μόνο τότε είδε πραγματικά , επιβεβαιώνοντας έτσι τα λόγια του Τειρεσία για την όραση του, όταν δηλαδή στηρίχθηκε στο μπαστούνι αν και για την λάμπα ήταν μάλλον αργά πια. Γιατί ο άνθρωπος που βασίζεται στο μπαστούνι ξέρει οτι είναι αδικο να ζείς μόνο με γνώμονα τη λογική ή τη διαίσθηση , τη γνώση ή την πίστη.
Ο Μωυσής που θεωρείται οτι έγραψε τα τέσσερα τουλάχιστον απο τα πέντε βιβλία της Πεντατεύχου το είπε όσο πιο καθαρά μπορούσε , γνωρίζοντας οτι δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσεις για αυτό παρά με τρόπους που κάθε διαφωτιστικό κίνημα καθισμένο στη λάθος πλευρά της επιφάνειας της λίμνης θα καταδίκαζε ως παραμύθια. Ο τύπος αυτός που έγραψε τη Γένεση λοιπόν το είπε. Είναι εκεί.Όποιος ψάχνει θα το βρεί. Είναι διαθέσιμο ,μπορεί να το βρεί όποιος θέλει. Θέλω να πώ , ο Γουτεμβέργιος με την ανακάλυψη της τυπογραφίας δε μας άφησε περιθώρια να ισχυριστούμε οτι η αλήθεια είναι προνόμιο που προορίζεται για την ελίτ. Το ενδιαφέρον όμως είναι οτι όπως ίσως θα έλεγε και το μαύρο πρόβατο της ψυχολογίας στη θεωρία του για το συλλογικό ασυνείδητο , δεν χρειαζεται τελικά να ψάξει να το βρεί. Είναι ήδη ιδιοκτήτης του μυστικού που ψάχνει να ανακαλύψει.
Επιτρέψτε μου να γελάσω απο συμπάθεια για το χαριτωμένο αυτό θηλαστικό χα χα χα μα τα χίλια μανταλάκια της Αγίας Βικεντίας του Μπάρι αυτό είναι πάρα πολύ διασκεδαστικό. Ο άνθρωπος , αυτό το ζώο που φοβάται την ίδια του τη σκιά.

Ενας διάσημος στρατηλάτης απο τη Μακεδονία (σημείωση : η φέτα είναι ελληνική) , πρόσωπο υπαρκτο και ιστορικό, συνάντησε σε εφηβική ηλικία ένα ζωντανό συμβολισμό του παραπάνω concept.Ότι σημαίνει για τον αιγυπτιακό πολιτισμό η σφίγγα , σημαίνει και αυτό το περιστατικό για τη ζωή αυτού του εφήβου. Βρήκε αυτό το άγριο αδάμαστο ζώο που φοβόταν τη σκιά του και το δάμασε γυρίζοντας το κεφάλι του μακρυά απο τον ήλιο. Και όχι μόνο αυτό. Αυτό το ζώο δεν ήταν όποιο και όποιο. Ηταν Αλογο. what the fuck man? Αυτή η ιστορία έχει τόσα σύμβολα μέσα της που με κάνει να πιστέυω οτι ο Βασιλιάς Αλέξανδρος δεν συνάντησε πότε πραγματικά τον Βουκεφάλα και οτι αυτή η ιστορία είναι ένας κατασκευασμένος μυθος της λαικής φαντασίας που γνώριζε ήδη οτι ο τύπος αυτός θα έφτανε εκεί που έφτασε. Είναι πάρα πολύ πιθανό. Λοιπόν ποιός μπορεί να ισχυριστεί οτι αν και φανταστικό εν τούτοις δεν είναι αλήθεια ?

Είναι λοιπόν κρυστάλλινα ξεκάθαρο οτι η αλήθεια βρίσκεται στο κέντρο των αντιθέσεων. Επίσης είναι κρυστάλλινα ξεκάθαρο οτι αυτό ακόμα και αν το υιοθετήσει ο κατα τα άλλα σούπερ άτομο Βαρλαάμ , ανάθεμα και αν καταλαβαίνει τι πραγματικά σημαίνει. Όσο επιμένει να στέκεται στη μιά μεριά του πεδίου μάχης δε θα το καταλάβει ποτέ. Όσο επιμένει να διατείνεται οτι δεν υπάρχουν παρα μόνο μόρια ύλης σε κενό χώρο, οτι οτιδήποτε ξεπερνάει τη λογική είναι ψεύτικο , δεν θα καταφέρει ποτέ να αποσυνδέσει το παράλογο απο την έννοια του υπέρλογου, θα είναι αυτά τα δύο για πάντα το ίδιο άλογο που προσπαθει μάταια να το δαμάσει για να ανέβει τη σκάλα , να φτάσει πιό ψηλά.
Δεν είπα να μη φτάσεις ψηλά. Να φτάσεις. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Κοιτάει ψηλά. Πιό ψηλά όμως απο το κέντρο της ζυγαριάς , δεν γίνεται να φτάσει. Αν επιμείνει σε αυτό τον παρωπιδικό τρόπο σκέψης και προσπαθήσει να φτάσει ψηλά μόνο με τη λογική , στο τέλος ο ήλιος θα του κάψει τα φτερά και θα τον σβύσει και πάλι στη θάλασσα , πάλι πίσω στη κοιλιά της μητέρας. Λίγοι οπωσδήποτε θα το καταλάβαιναν αλλα η αλήθεια είναι τέτοια ακριβώς, την καταλαβαίνουν λίγοι αλλα αφορά τους πολλούς.
Θέλω δηλαδή με όλα αυτά να πώ οτι o συνετός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη να δώσουν το όνομά του στη θάλασσα.




(σσ. το παρον θα μπορούσε να σταθεί σε θέση επιμυθίου στο Γκουστάβ Ρενέ ή μια Νουβέλλα για τον ελιτισμό)