Η συνομωσία των αυτοκινητόδρομων

Σε αυτό το όνειρο είμαι ρινόκερος.
Προέρχομαι απο ένα σπίτι , άγνωστο πού και μπροστά μου βρίσκεται η ίδια πόρτα. Την έχω ξαναδεί σε άλλο όνειρο, μεταξύ μας μεσολαβεί και πάλι η λεωφόρος. Τα φανάρια συνομωτούν ,όμως όλο αυτό δεν είναι ακόμα εφιάλτης.
Υπάρχει ένα ζήτημα.
Καθώς απο ότι φαίνεται προερχομαστε όλοι απο ενα εργοστάσιο που κατασκευάζει λάμπες για πορτατίφ κομοδίνου , παρουσιάζεται η επιτακτική ανάγκη να κλέισει κάποιος τη πόρτα της αψίδας. Το αναλαμβάνει απρόθυμα μια φίλη που κάποτε τη λέγανε πηνελόπη. Φαίνεται σαν τελετουργική παράδοση , εφόσον πάτησε το ποδι της στο δρόμο πρεπει να κλέισει εκείνη τον Θρίαμβο , θέλω να πώ , ουσιαστικά της το αναθέτω. Αργεί όμως , δεν φαίνεται πουθενα ,καταλαβαίνω οτι μπήκε μέσα και έμεινε εκεί. Η πύλη είναι ακόμα ανοιχτή. Πολύ πίσω απο αυτό , πίσω απο τον αυτοκινητόδρομο που χωρίζει σα ποτάμι το εκεί που είμαι με το εκεί που προφανώς ενας κήπος ξεκινάει , υπάρχει σύγχυση. Στην εξοδο του σπιτιού απο το οποίο μόλις εχω βγεί, μία κάντιλακ εμποδίζει κάθε είδους συναναστροφή με το πεζοδρόμιο. Η θέση της αναγκάζει τον περαστικό κόσμο να σκουπίζουν τα μανίκια τους στον προφυλακτήρα της. Ο Οδηγός της μου δείχνει μια φωταγραφία. Απεικονίζεται μια μακαρονάδα ή πίτσα . Είναι ακόμα ζεστη. Ο Οδηγός μέ ρωτάει αν την έχω δεί πουθενα. Τον κοιτάζω , ξέρω καλά ποιοί είναι οι επιβάτες αυτού του αυτοκινήτου. Μεσα στο πορτ μπαγκαζ σίγουρα κρύβουν τούρτες και μπαστούνια του μπέηζμπωλ. Εχω φάει ευχαριστώ του λέω ,δεν τον εμπιστευομαι και φεύγω να ψάξω την τάδε . Περνάω τον αυτοκινητόδρομο , περνάω την ανοιχτή πύλη που κάποιος πρέπει να την κλείσει και μπαίνω στον κήπο. Εκει πέρα βρίσκεται εκείνη , ξαπλώνει στο γρασίδι , παρατηρω οτι έχει μεταμορφωθεί σε καμηλοπάρδαλη. Διπλα της βρίσκεται μια άλλη γνωστή μου , το συνηθίζουν να ανταλλάζουν σχήματα η μία με την άλλη αλλα τώρα μόνο η τάδε έχει μακρυ λαιμό , η δείνα φαίνεται να απολαμβάνει την εξοχή. Ισως πιστέυει οτι βρισκόμαστε στη ciutadella ομως είναι βέβαιο οτι δε βρισκόμαστε εκεί. Σκέφτομαι ελάχιστες ομπρέλες ανα δευτερόλεπτο. Δύο μέλισσες μέ τσιμπάνε. Ο καφές λέει πολύ πίσσα και καθόλου πούπουλα. Στα τοιχώματα του φλιτζανιού μια μικρή πάπια κυνηγάει μια μεγάλη. Όπως το περίμενα , εκεί βρίσκεται και ο οδηγός της κάντιλακ. Φοράει δερματινο τζάκετ. Θα μπορούσε να κρατάει μια ράβδο διότι δεν είναι πια ο ίδιος , ούτε το όνειρο είναι το ίδιο.
ελα μου λεει
φέρνω το ρινικό εκνέφωμα της αλλαγής

Θεε μου γιατι δεν την έκλεισα εγω τη γαμημένη τη πόρτα?