Λίγο προβοκατόρικα ξεκινάω την επικοινωνία μου μαζί σας αλλα ρε γαμώτο αυτά ήθελα πάντα να τα μοιραστώ. Λοιπόν είμαι και εγώ ένας απο τους εκατοντάδες μουσικάντηδες της πόλης έχοντας αλλάξει διάφορα (και πολλές φορές αδιάφορα) γκρουπ των Αθηνών αλλά και του "εξωτερικού" (sic). Ένα απο τα πράγματα που μου τη δίνει ιδιαίτερα στην Αθηναϊκή alternative, indie, post rock οπως-θες-πέστο σκηνή είναι οι ομοίοτητες όχι τόσο στα αστηρά πλαίσια ήχου αλλά προσέγγισης και νοοτροπίας των απανταχού Αθηναίων. Και εξηγούμαι: Στην Ελλάδα για κάποιον περίεργο λόγο η κλασική μουσική πορεία ξεκινάει με εφηβεία και metal όπου συνήθως κάποιος αποκτά και την όρεξη να μάθει κανά όργανο (αλλά αυστηρά μπάσο, ντραμς, κιθάρα και ουχί σαξόφωνο, τρομπέτες, βιμπράφωνα και δεν ξέρω τι άλλο) Στη συνέχεια το στερεότυπο του Έλληνα μουσικού (γιατί προφανώς και το post αφορά ποσοστό και όχι συλλήβδην όλα τα Αθηναϊκά γκρουπ) περνάει από πιο punk και alternative φάσεις (π.χ Sex pistols, Joy division, Ramones κλπ κλπ) μέχρι που κάπου στην πορεία ανακαλύπτεται η αδιαμφησβήτητη μαγεία που λέγεται Pink Floyd. Ξαφνικά το γκρουπάκι με τα παιδιά της γειτονίας, του σχολέιου κλπ. μπαίνει στη φάση -όλα είναι τέλεια- ψυχεδέλεια. Πέρα απο την αδιαμφισβήτητη αξία των Floyd (μην επαναλαμβάνομαι) το γεγονός ότι αυτός ο ήχος και τέλειος (όπως τον παίζουν οι Floyd) είναι και εύκολος για κάποιον με μια μέση τεχνική φαίνεται ότι έχει τέτοια επιρροή στο παίξιμο που τελικά γυρνάει τούμπα η φάση μιας και είναι πολύ δύσκολο να ξεκολλήσεις από την ιδέα όλα ψυχεδελικά και εύκολα. Ε βέβαια είναι εύκολα γιατί δεν είναι ανάγκη να έχεις ένα καλό και δουλεμένο ριφάκι, ξεκινάς με μια αφαίρεση και μετά -κατ' ευφημισμόν- πειραματίζεσαι. Αποτέλεσμα: πεντατονικές παντού, ελάχιστη όρεξη για περαιτέρω τεχνική κατάρτιση -άσχετα με το ψάξιμο για νέες μουσικές- και ένα σωρό ροκ γκρουπάκια στην Αθήνα που αναμασάνε τα (γ)ίδια ψυχεδελικά τεχνάσματα από ένα τελείως στανταρισμένο point of view. Σαφώς και υπάρχουν γκρουπ που έχουν πιάσει σωστά τη φάση αυτή (βλ. purple overdose, allison)αλλά υπάρχουν και άλλοι όπου πραγματικά το μιζεριάζουν το πράγμα. Την ημέρα τη μουσικής στην Κοτζιά κάπου τον Ιούνιο έιδα τρία γκρουπ ακριβώς στη φάση που σας περιγράφω (απο κει μου ήρθε να τα γράψω αυτά)
Συν τοις άλλοις δεν πέφτει και καθόλου ψάξιμο στις παραμορφώσεις: εκεί τα ίδια distortion, delay άντε και κανένα cry baby χωρίς να βγαίνουν συνδυασμοί και χαρακτηριστικός ήχος κάθε group. Θυμάμαι όταν έκανα πρόβες με "¨γνωστό επαγγελματικό γκρουπ (sic)" με αναγνωρίσιμο ήχο ότι είχαν καφάσια με πετάλια μπροστά τους και τους έπερνε μια ώρα να βρουν τον ειδικό ήχο κάθε κομματιού.
Το πιο λυπηρό δε, είναι ότι καθώς ολοένα και ανακαλύπτει ο Έλλην τα διάφορα προγράμματα σύνθεσης (π.χ Reason) από τον προχώ φίλο του και ενώ έχει την ευκαιρία με μικρό κόστος στην τελική να δημιουργήσει ηχόχρωμα, τα παντρεύει με τέτοιο τρόπο ώστε η φάση να γυρνά στα γνωστά ρηχά νερά: μια κιθάρα π-ά-ν-τ-α παρούσα ακόμα και σε trip hop ή πειραματικές φάσεις να αναμασά τα των floyd.
Ρε γαμώτο πόσο πιο ενδιαφέρουσα θα ήταν η Αθηναϊκή σκηνή και σε πόσες συναυλίες παραπάνω θα πηγαίναμε χωρίς να ξέρουμε ποιος παίζει αν
α) έπαιζε πληθώρα παικτών όλων των οργάνων (και δεν σφαζόμασταν όλη η Αθήνα για τον έναν καλό σαξοφωνίστα ο οποίος στην τελική θα πάθει υπερκόπωση απο τα 8 συγκροτήματα που έχει). Όταν ήμουν Αγγλία έμενα σε campus και ενώ είχαμε γύρω στους 15 πνευστούς όλων των επιπέδων ψάχναμε κιθαρίστα!
β) είχαμε μουσικούς με διαφορετικά backgrounds που έχουν λίωσει συγκεκριμένες σκηνές (π.χ ακούει κάποιος μικρός rock n roll, το γυρνάει σε soul και τελικά παίζει το καλύτερο μπάσο για trip hop).
γ) δεν είχε πάρει ο Έλλην τόσο λάθος τους Floyd και δεν φύτρωναν κιθάρες παντού.
Τεσπά, αυτά... Αφήνομαι στο feedback σας
11 σχόλια:
tromero article kai poly on point. congrats akoma to stomaxi mou ponaei apo ta gelia ;-)
Πολλά από τα γραφόμενα σου είναι εύστοχα και πιστεύω περιγράφουν αρκετά κατατοπιστικά την ανεξάρτητη ελληνική 'μουσική' νεολαία. Αρκετά όμως απέχουν πολύ από τη πραγματικότητα και ίσως αποτελούν δική σου οπτική γωνία αποτέλεσμα της απόγνωσης σου με τη κατάσταση.
Και ας εξηγηθώ. Αναφέρεσαι -- προφανώς -- σε άτομα ηλικίας 20-30 πάνω κάτω. Τα περισσότερα από αυτά μεγάλωσαν σε μια εποχή όπου στην Ελλάδα, πλήν των σκυλιών/έντεχνου/κλπ ανατολίτικων αηδίων, βασικά ακούσματα ήταν: ντίσκο/ποπ (για τους παλιότερους), το αγγλόφωνο ροκ, το μέταλ, η όλη φάση grunge, και προς το τέλος το άνοιγμα σε διαφορετικά ηχοχρώματα (αλλά προς θεού όχι μουσικά -- εκεί η πρωτοτυπία είναι σαφώς περιορισμένη όποιο είδος 'εμπορικής' μουσικής και να κοιτάξεις) όπως αυτά που αναφέρεις: trip hop, soul, κλπ. Πρόσεξε: δεν ισχυρίζομαι πως δεν υπήρχαν διαφορετικά ακούσματα από τα παραπάνω πρωτύτερα. Απλά δεν απολάμβαναν της προώθησης που απολαμβάνουν σήμερα από ραδιόφωνα, κλπ. Κατα συνέπεια, είναι λογικό τα ερεθίσματα της μάζας να αφορούν σε μια κιθάρα, ντράμς, μπάσο κλπ., και όχι σαξόφωνο, όμποε, βιολί κλπ.
Αλλοίμονο, όμως, σε όποιον πιστεύει πως το να σου αρέσουν οι floyd αποκλείει αυτομάτως να σου αρέσει ethnic μουσική από το τρινίνταντ.
Στην Βρετανία έβρισκες πολλούς μουσικούς με ενδιαφέρουσα ιστορία γιατί -- ας μην κοροϊδεύομαστε -- μουσικά όλες οι χώρες τις Ευρώπης είναι σαφώς πιο προχωρημένες από εμας. Βασικό κίνητρο για την εκμάθηση οργάνων εκεί είναι το σχολείο και η έκθεση σε κλασσική μουσική. Εδώ αυτό δεν υφίσταται (όπως και πολλά άλλα). Στο ίδιο πλαίσιο ανήκει και η παρατήρηση πως ούτε καν κιθάρα δεν γνωρίζουν αυτοί που σε μια παραλία γρατζουνάνε το Wish you were here κλπ. Μην μπερδευόμαστε.
Το ότι η κιθάρα αποτελεί κεντρικό σημείο πολλών μορφών μουσικής δε μειώνει, σε καμία περίπτωση, το όργανο. Η κατάχρηση της πάλι δε τη μειώνει. Μειώνει τον 'μουσικό'. Ούτε η τονικές επιλογές κάποιων κιθαρίστων που χρησιμοποιούν 'καφάσια' (ή 'χριστουγεννιάτικα δέντρα' αν έχουν ρακ) από FX units είναι κατακριτέες ως τάση.
Επιλογές κάνουν όλοι. Το ίδιο κάνουν και οι ηλεκτρονικάδες του τριπ χόπ στο οποίο αναφέρθηκες. Το ίδιο κάνουν σε πολλές περιπτώσεις και οι παραγωγοί σόουλ για να βγάλουν τον 'τρελό ήχο' που ψάχνουν και που εν τέλει είναι και αυτός -- τόσο συχνά -- ο ίδιος.
Εν τέλει αν δεν αρέσει σε κάποιον το πιάνο δε χρειάζεται να το χρησιμοποιεί ή να το ακούει. Η κιθάρα αρέσει σε πολλούς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Συμφωνώ πως η δεσπόζουσα θέση που συχνά έχει σε μουσικές εκφράσεις καταντά κουραστική. Συμφωνώ πως δεν υπάρχει πρωτοτυπία. Δε συμφωνώ με την απόρριψη του οργάνου λόγω αυτών. Επίσης δε θα με χαλούσε όμως σε καμία περίπτωση μια 'χαμηλωμένη' καθαρή φάνκυ κιθάρα σε ένα μη συμβατικό τριπ-χοπ κομμάτι.
Το πρόβλημα της επανάληψης και της κατάχρησης ήχων, αισθητικής, riffs, δομών κλπ. βρίσκεται παντού. Βρίσκεται και στο τριπ χοπ, και στη τζαζ και στη ροκ. Βρίσκεται παντού. Στην Ελλάδα η μουσική παιδεία είναι πολύ περιορισμένη αν και δεν συμφωνώ πως τα είδη στα οποία αναφέρεσαι αποτελούν λύση ή τέλος πάντων βελτίωση της κατάστασης. Τα ίδια χάλια είναι απλά λιγότερο ριζωμένα στο μυαλό μας και -- κατα συνέπεια -- φαινομενικά καλύτερα. Τέλος, μουσικοί με διαφορετική και πλούσια παιδεία υπάρχουν. Αυτοί που συνήθως αξίζουν μουσικά έχουν σίγουρα εκτεθεί σε πολύ παραπάνω από τα είδη που αναφέρεσαι. Δυστυχώς πολύ λίγοι αξίζουν μουσικά. Και οι περισσότεροι δεν ασχολούνται με την εναλλακτική μουσική σκηνή των Αθηνών :)
Παρα ταύτα αν ψάξεις νομίζω πως θα βρείς ακούσματα άξια της προσοχής σου.
einai poly dyskolo se ena perivallon san tis athinas me mia pragmatikotita enos terastiou skoupidoteneke na kataferei o opoiosdipote me tis opoioes dipote gnoseis k an exei na kanei to breakthrough mousika kai kallitexnika,THATS A FACT...na kanei tin diafora as poume...na ftiaxei ena kainourio ixo kai na anakalypsei ena kainourio xrwma pou etsi ksafnika mporei na ekfrasei pollous apo mas ,ama analogisteite olous tous mousikous pou xerete olous tous kallitexnes pou xerete o monos logos gia ton opoio tous xerete den ine oute giati paizane kali kithara oute giati itane k gamw ta paidia alla epeidi eixane to PROTOTIPO kai valane prwtoi tin lexi pou eleipe gia na dimiourgithei i protasi kai THATS A FACT ,i texni kai i mousiki apetoune thisies to thema ine poios exei tin psixi kai tis eikanotites na kanei aftes tis thisies.
H mousiki tha ine panta mousiki i grafi panta omos tha diaferei ,enas daskalos kapote mou eipe oti mporw ama thelw mporw kai safestata kai ginetai na zwgrafizw realistikotata portraita alla anti na zwgrafizw me tis paradosiakes pinelies na vazw lagoudakia aftokinitakia kotopoulakia gia na oriso ta fwta kai tis skies....apopsi mou ine kai sygxwreiste me filoi mousikofiloi pou exete megalwsei me metal kai perimenete tin exelixi tou rock ine san na perimenete ton xristo na katevei sti gi,exei katevei kai mporei na min xanarthei pia.H hlektronikoi ixoi ine i exelixi tis rock stis meres mas panw safto to allo FACT dimiourgiste kai pistepste me o ixos tis kitharas akougetai pio kala apo ta SPEAKERS iiiihehehe
ωραία όλα αυτά ,αλλά για τους μουσικούς. Εγώ θα πρέπει να στηρίξω όλους τους υπόλοιπους εμάς που ναι μεν δεν ξέρουν μουσική αλλά έχουν αυτί και γραντζουνάνε ή τελοσπάντων με όποιο όργανο και αν πειραματιστουν θα περάσουν ευχάριστες ώρες δημιουργώντας ευχάριστους ήχους. Και έτσι λοιπόν εγώ θα υποστηρίξω ότι αυτό που με κάνει να ακούω ή όχι κάποιο νέο σχήμα δεν είναι το πόσο πιο πρωτότυπους παπάδες παίζει αλλά το περιβόητο "touch".
Εγώ είμαι touchικός..
Έχω να δηλώσω ότι κιθαρίστας με περισσότερα πετάλια απ' ό,τι χορδές είναι ελεεινός γκατζετάκιας κ τίποτα παραπάνω. Είναι περίπου η ίδια φάση με τα κομπιούτερ.
Α, και οι Pink Floyd μπορούν να είναι μόνο αφετηρία και όχι σκοπός (στις μουσικές επιρροές και αναζητήσεις).
Τέλος συμφωνώ με ό,τι λέει ο Τσάκα.
Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να συζητάμε για τη μουσική για το επόμενο 6άμηνο και φυσικά να μην καταλήξουμε σε κανένα κοινό σημείο.Συμφωνώ σχεδόν με όλα (εκτός απο το σημείο που λέει ο bigbip ότι το μέλλον της rock είναι οι ηλεκτρονικοί ήχοι), αλλά πέρα απο την ελληνική μιζέρια και την θεωρητικά alternative σκηνή της (φαντάσου οτι σε αυτή αναφέρονται μπάντες τύπου matisse) υπάρχει ένα γενικότερο φαινόμενο μουσικής στασιμότητας παγκόσμια.Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα κάποια μπάντα και έμεινα μαλάκας(Ίσως ήταν 6-7 χρόνια πριν).Όσο για την Ελλάδα νομίζω ότι το adsl/internet έχει κάνει πολύ καλό σε νέους μουσικούς που είναι πρόθυμοι να ακούσουν πράγματα, και αυτές οιμπάντες τώρα ουσιαστικά αρχίζουν να εμφανίζονται και ανεξαρτήτως αν έχουν σαξόφωνο ή όχι δεν έχουν κολλήματα τύπου metallica.Επειδή και γω μιλάω ως "άχρηστος μουσικός που το κάνω για την καύλα" δεν ψάχνω τόσο για την μπάντα που παίζει παπάδες (γιατί συνήθως αυτοί είναι μεταλάδες ή funk/soulάδες για κάποιο λόγο, κ τπτ απο τα δύο δεν μου αρέσει ηχητικά ιδιαίτερα) αλλά μουσικούς που καταφέρνουν να σε αγγίξουν ακόμη και αν παίζουν μόνο δυο ακόρντα στην ακουστική(βλέπε smog/matt elliott κλπ).Αλλά αυτό είναι πάντα θέμα οπτικής και φυσικά όσο πιο βαθειά "μπαίνεις" στις τέχνες, και αυτό ισχύει για όλες, τόσο πιο δύσκολα θα βρεις κάτι εντελώς νέο και όχι αποσπασματικά στοιχεία απο κάτι πανέμορφο.Και μάλλον γι' αυτό ασχολούνται όσοι πραγματικά ασχολούνται.Για να καλύψουν (αρχικά τουλάχιστον) τα κενά.
+1 στον J95.
Ο ήχος της κιθάρας βγαίνει από τα χέρια και το μυαλό κι όχι ρυθμίζοντας ποντεσιόμετρα σε πετάλια, FX, δαιμόνια και τριβόλια...
Για να κάνεις ένα βήμα παραπέρα και ν' αποκτήσεις προσωπικό ήχο πρέπει να υπάρχει και κάποιο background. Σε θεωρητικό επίπεδο... σε ακούσματα...
Σημασία δεν έχει να ξέρεις που είναι η πεντατονική του Λα πάνω στην ταστιέρα αλλά πως, που και πότε παίζεις τι... Κι ο Hendrix μια πεντατονική έπαιζε. Πως την έπαιζε όμως...
Πόσοι απ' αυτούς που είναι μέλη σε γκρουπάκια τα έχουν αυτά;
Ελάχιστοι και αυτοί είναι που ξεχωρίζουν απ' τον σωρό.
Να παίζεις μουσική και να σε αγγίζει , να ανατριχιάζεις, να μουδιάζεις είναι το θέμα(αν υπάρχει κάποιο θέμα)
και μετά να μουδιάζουν και όσοι σε ακούνε
κι ας μην έχεις κάνει ποτέ ούτε ένα μάθημα μουσικής
Και πάντα υπό την επήρεια κάποιας ουσίας...αλκοόλ, καφές, ναρκωτικά, πετυχημένος έρωτας, αποτυχημένος έρωτας,αλκοόλ, ναρκωτικά, θυμός, απόγνωση, χαρά
όποιος δε γουστάρει λίγο από αυτή τη φάση ας πάει για κονσέρτο σε κανα δημοτικό θέτρο ή στο Φίλιππο Νάκα ή στη φιλαρμονική αθηνών ή σε κάποιο από τα δεκάδες χιλιάδες σκυλάδικα της χώρας(respect) ή ας φτιάξει καμμιά ψευτοηλεκτρονική μαλακισμένη βαβούρα(με συνοδεία video πάντα) για τον πολυχώρο Bios να την ψωνίσει κι όλας και μετά να τον κουτσομπολεύουμε....
Μετά από πολλά χρόνια ακούω Σ. Μάλαμα αυτή τη στιγμή και έξω ρίχνει καρεκλοπόδαρα(μελό)...απλά τον είδα πριν μερικές μέρες σε ένα σχεδόν άδειο μπαρ(εμείς, ο Μάλαμας και ένα παρακμιακό ζευγάρι που κάπνιζε πουράκια) να πίνει μπύρες κ ουίσκια και να μιλάει με τον μπάρμαν με μια φοβερή ηρεμία και χαμόγελο, τον χάζεψα λίγη ώρα από έναν καθρεύτη...χμμμ...δε θυμάμαι τι ήθελα να πω ακριβώς...μάλλον κάτι σε σχέση με τις λέξεις ΚΙΘΑΡΑ ΜΑΛΑΜΑΣ ΠΟΤΟ ΜΟΥΔΙΑΣΜΑ ΕΡΩΤΑΣ...
Anyway σε μερικές μέρες θα τον βαρεθώ πάλι και θα αρχίσω να παίζω punk με accordeon
Όχι και παρακμιακό το G...!
=anonymous
>yo learning is earning
έσπασε η γρουσουζιά!!! είμαστε 14
γιουπιιιιι
Δημοσίευση σχολίου