Σκέψεις πάνω στα Stenils..

Συνέχεια από τα προγούμενα:

Stencil Graffiti αλα Γαλλικά.. και Stencil Graffiti: Intro.



Κατά την άποψή μου το Stencil Graffiti με την εμφάνισή του στους τοίχους των Δυτικών μεγαλουπόλεων έδωσε μια νέα πνοή στο ήδη ανατρεπτικό κίνημα της καλλιτεχνικής παρέμβασης στον δημόσιο χώρο, το οποίο ξεκίνησε με το κλασσικό Graffiti. Τα νέα δυναμικά στοιχεία που ενσωμάτωσε το Stencil κατάφεραν εκτός από το να δώσουν στο κίνημα μια νέα δυναμική στον δρόμο, να ενδυναμώσουν τον ήδη υπάρχον πολιτικό του χαρακτήρα. Από την μία πλευρά η τεχνική του Stencil, (κόψιμο της «μήτρας» του σχεδίου σε χαρτόνι πλαστικό ή άλλο υλικό και αναπαραγωγή του με spray) κατάφερε να προσαρμόσει το κίνημα στις σύγχρονες συνθήκες αυξημένου ελέγχου των σημερινών αστικών κέντρων και από την άλλη τα άμεσα ή έμμεσα μηνύματα που είναι χαρακτηριστικό των περισσότερων Stencil προσέδωσαν στην τέχνη του δρόμου μια πιο άμεση πολιτική χροιά.

Από τότε που άρχισα να ασχολούμαι με το να φωτογραφίζω “Street Art”, όπου και να πάω, σε όποια πόλη και να βρεθώ, η αναζήτηση τους είναι πάντα μια πολύ διασκεδαστική διαδικασία που μου δίνει μια άλλη εικόνα της πόλης ως αστικό τοπίο αλλά και ως πολιτισμική πραγματικότητα.

Ο τρόπος με τον οποίο η «Τέχνη του Δρόμου» «καταλαμβάνει» τον αστικό χώρο, η επιλογή των σημείων από τους καλλιτέχνες, τα ίδια τα σχέδια αλλά και τα μηνύματα τα οποία επικοινωνούνται με το τρόπο αυτό, είναι όλα στοιχεία τα οποία προσφέρουν ξεχωριστά, αλλά και στο σύνολό τους, ένα πλαίσιο παρατήρησης της δράσης τόσο αυτού του πολιτισμικού φαινομένου όσο και της συγκεκριμένης πολιτισμικής πραγματικότητας. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, η σύγχρονη τέχνη του δρόμου προσφέρει πολλαπλές πλευρές ανάλυσης:

Πρώτον, υπάρχει το θέμα της διαπραγμάτευσης του δημόσιου χώρου, το οποίο έχει σαφείς πολιτικές προεκτάσεις. Το θέμα αυτό ήταν κεντρικό από την αρχή της εμφάνισης του φαινομένου Graffiti στα αστικά κέντρα. Η διαπραγμάτευση του αστικού δημόσιου χώρου μέσω της πολύχρωμης εικαστικής παρέμβασης στο γκρίζο των πόλεων ήταν και είναι ένα από τα κεντρικά στοιχεία του λόγου που αρθρώνεται από της ομάδες που δραστηριοποιούνται με αυτό το τρόπο. Η πράξη του «χρωματισμού» των τοίχων μιας πόλης παρ’ ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί έγκλημα, υπόκειται σε απαγορεύσεις οι οποίες της δίνουν παράνομο χαρακτήρα. Εκτός βέβαια από το νομικό αυτό χαρακτήρα, η διαπραγμάτευση του δημόσιου χώρου από τους καλλιτέχνες του δρόμου εμπίπτει και σε βαθύτερα πολιτισμικά κριτήρια. Εδώ η έννοια της ανθρωπολόγου Μαίρη Ντάγκλας «ύλη εκτός τόπου» βρίσκει απόλυτη εφαρμογή (Douglas 1966). Με αυτήν την έννοια εννοούμε την πολιτισμική αντίληψη της αποδεκτής θέσης του κάθε πράγματος, για παράδειγμα: το χώμα είναι απόλυτος αποδεκτό όταν βρίσκεται μέσα σε μια γλάστρα ή όταν είναι στον κήπο, ενώ αντίθετα όταν βρεθεί στον εσωτερικό χώρο του σπιτιού ή του γραφείου η ίδια ύλη θεωρείται αυτόματα «βρωμιά» και πρέπει ως «ύλη εκτός τόπου» να απομακρυνθεί. Με την ίδια λογική η τέχνη του δρόμου όσο και να είναι εξ’ ορισμού «του δρόμου» εφ’ όσον είναι την ίδια στιγμή και τέχνη ο «τόπος» της όπως τον αντιλαμβάνονται οι αρχές είναι σε γκαλερί ή μουσεία.

(Copyrighted material)

Συνεχίζεται...

Όλες οι Φωτογραφίες είναι από Αθήνα την περίοδο 2004-2005
φωτογραφίες: Pause&Play